Not all Gryffindors are Good

036

Vraag voor dit hoofdstuk: Draag je liever een hoed of een pet?

Mijn antwoord: Een hoed, ik heb namelijk niet zo'n pethoofd.

Jullie antwoord: ....

IK GA VANDAAG TROUWENS EINDELIJK NAAR DE HARRY POTTER EXPO!

____________

De stapels opgebouwd van verschillende spullen leken onze lichamen in te sluiten. Onbewust werden we gedwongen dichter tegen elkaar aan te lopen. Iets wat ik haast geen probleem kon vinden. De warmte die je uitstraalde -ongetwijfeld voorkomend uit angst en stress- leek genoeg warmte te zijn om onze beide lichamen voldoende warmte te schenken.

'Waar zijn we precies naar opzoek?' vroeg ik je, al stopte je niet met lopen. Je groenen ogen leken over de bergen te glijden, zoekend naar het geen waar je zo naar verlangde. 'Luister,' probeerde ik nogmaals een reactie vanuit jou kant te krijgen. 'Ik weiger mee te gaan als ik niet weet waar we naar zoeken. Misschien ben je wel van plan om mij te vermoorden tussen al deze spullen zodat niemand mijn lichaam ooit zal vinden. Ik bedoel, dat is op dit moment hetgeen waarvan ik verwacht dat je het zal doen.'

Met een ruk leek je lichaam te bevriezen. Zelfs al kon ik enkel je achterkant zien wist ik dat je je kaak aanspande, klaar om mij compleet af te snauwen. 'We zijn hier niet omdat ik jou wil doden Draco,' sprak je tegen me, waarna je lichaam omdraaide. Het eerste wat me opviel waren je groene ogen die niet langer straalde zoals ze altijd hadden gedaan. Ze keken me bedroefd aan, bijna spijtig. Alsof je wilde dat we hier niet hoefde te staan. 'Ik ben hier juist omdat ik jou wil redden,' vervolgde je je verhaal, iets wat onmiddellijk ook mijn lichaam leek te bevriezen. 'Je wil mij redden?' vroeg ik waarna mijn wenkbrauwen opgetrokken werden. 'En hoe ben je van plan dit te doen?'

'Begrijp je het dan echt niet Draco?' vroeg je met wanhoop duidelijk hoorbaar in je stem. 'We zijn hier om een gruzelement te zoeken, en uiteindelijk te vernietigen.'

Direct nadat je woorden tot me door waren gedrongen begreep ik wat ik daadwerkelijk in de kamer van hoge nood deed. Je had al die tijd de hoop met je mee gedragen dat ik je zou helpen met het vernietigen van de gruzelementen, op die manier zou ik mijn trouw aan jou bewijzen en hoefde ik -mocht de oorlog door jullie gewonnen worden- niet of slechts heel kort naar Azkaban.

'Je wil dat ik het doe,' fluisterde ik mijn gedachtes hardop. 'Zelfs na alles wat ik jou heb aangedaan wil je mij nog redden, zelfs na alle pijn waar ik jou door heb laten gaan wil je me beschermen tegen een lot wat ik mezelf heb aangedaan. Dat verdien ik niet Harry, ik verdien het ergste lot wat iemand ook maar kan krijgen.'

Er prikte tranen achter mijn ogen die wanhopig hun uitweg zochten. Tranen die al maanden lang ingehouden werden door mijn koppigheid. Door het laatste beetje zelfrespect wat ik nog in mijn lichaam verborgen had gehouden.

'Ik vind het heel erg dat je dit over jezelf zegt Draco, het toont echter wel aan dat je wil veranderen. Dat je inziet dat je op dit moment verkeerd bezig bent. Om meer durf ik nu oprecht niet te vragen,' zei je waarna je warme handen mijn koude vastpakte. 'Harry,' fluisterde ik zachtjes, vechtend tegen de emoties die me aan leken te vallen. Emoties aan wie ik nooit toe wilde geven. 'Je weet dat dit verkeerd is. Ik heb zoveel verkeerde dingen gedaan. Er is een oorlog in opkomst, je moet vechten en niet hier met de vijand staan.'

'Begrijp het dan, jij bent niet mijn vijand. Jij bent mijn held.'

'J-Jou held?' vroeg ik zachtjes terwijl er een schok door mijn lichaam trok. 'Jij bent mijn reden om door te vechten, mijn reden om nooit op te geven. Ik ben op de hoogte van de verschrikkelijke dingen die je hebt gedaan, echter ben ik ook op de hoogte van alle goede dingen die je hebt gedaan. Je hebt mij verschillende keren gered, beschermd en ervoor gezorgd dat ik tot nu toe veilig ben gebleven. Om meer durfde ik echt niet te vragen, tot ik besefte dat om andere in te laten zien dat je goede bedoelingen hebt je een gruzelement moet vernietigen, dat is de beste manier om dit te doen. De beste manier om je trouw aan mij te bewijzen.'

'D-Dat kan ik n-niet,' fluisterde ik hoofdschuddend. 'Ik kan n-niet aan jou k-kant staan. Ik ben n-niet zoals jij,' sprak ik, waarna mijn ogen jou prachtige groenen vonden. 'Dat kan je wel Draco, juist jij kan dit doen. Je bent wellicht de enige die dit kan doen. Ik weet hoe moeilijk het voor je is omdat je altijd bent opgevoed door twee mensen die beweerde dat je enkel de oorlog kon overleven door jezelf bij de dooddoeners te voegen. Zo ben je opgevoed, je wist niet beter. Ik kan je echter laten zien hoe het ook kan, je hoeft me alleen maar te vertrouwen. Vertrouw je me, Draco?'

Je stak je handen uit naar me, en keek hoopvol in mijn ogen. Hoe graag ik je handen ook vast wilde pakken, twijfels spookte door mijn hoofd. Leken mijn ziel in twee stukken te breken, in een stuk wat met jou mee wilde en eentje die me tegen sprak. 'Pak mijn hand, dan breng ik je naar het gruzelement toe. Dan laat ik je zien hoe je het kan vernietigen.'

Het voelde alsof ik door jou ogen naar de goede kant werd getrokken, een kant waarin ik mezelf kon bewijzen. Een kant waarin ik wellicht jou nog ooit vast zou kunnen houden, je lief zou kunnen hebben. Wellicht verlangde ik meer naar jou liefde dan naar de goedkeuring van mijn vader, van mijn tante.

'Ik vertrouw je,' zei ik waarna ik lucht in mijn longen zoog en je hand vastpakte. Direct ontstond er een glimlach rondom je lippen en trok je me voorzichtig mee naar een tafeltje met daarop een kistje. 'Hierin zit het gruzelement,' legde je kort uit waarna je een tand uit je zak viste. 'Hiermee kun je het vernietigen, maar let er wel op dat zodra je het diadeem met de tand hebt doorboord hij je zal proberen te doden. Iedere keer heeft hij dit op een andere manier geprobeerd, echter vermoed ik dat hij je grootste angst zal tonen.'

'Wat kan ik ertegen doen?' vroeg ik terwijl mijn ogen twijfelend van het kistje naar de tand tussen je vingers afdwaalde. 'Je schopt hem weg, doorboort hem nogmaals met de tand of rent ervan weg. De keuze is aan jou.'

'En jij? Loop jij in gevaar?' vroeg ik met een lichte trilling verscholen in mijn stem. 'Nee,' ontkrachtte je een angst van me. 'Ik zal naast je blijven staan, want zodra je het gruzelement slechts eenmaal hebt doorboord zal hij enkel jou proberen te doden. Niet mij.'

'Dat is een geruststellende gedachte,' mompelde ik waarna ik een glimlach rondom jou lippen zag ontstaan, iets wat in mijn ogen het mooiste beeld op aarde was. 'Ik ben er klaar voor,' zei ik er vlug achteraan terwijl ik de tand van je overnam en een stapje achteruit deed. Je knikte en opende zonder nog een woord te zeggen het kistje. Erg lang gaf ik mezelf niet om naar het prachtige diadeem te kijken, voor ik namelijk de details in me op had kunnen nemen was het zilver al doorboord door de tand in mijn handen.

Een verschrikkelijk geluid trok door de ruimte. Een schreeuw, afkomstig van jou lippen. In de schaduw van het diadeem stond jij met een mes in je borst. Het bloed stroomde uit de wond terwijl de snikken je lippen verlieten. Echter was dit niet het ergste aan wat ik zag, het ergste was dat ik achter je stond. Lachend, trots kijkend naar hoe het leven langzaam uit je bloedde. Ik stak nogmaals een mes in je borst, waarna mijn gelach enkel luider werd.

'Het is niet echt!' hoorde ik jou roepen boven mijn eigen gelach. 'Je kunt het Draco, ik weet dat je het kan. Ik geloof in je.'

Meer had ik niet nodig om nogmaals de tand in het zilver te drukken. Nadat er nogmaals een schreeuw door de kamer trok viel het stil. Je ogen keken me trots aan, waarna je hand weeral de mijne vond. Een glimlach ontstond rondom je lippen terwijl een tevreden gevoel in mijn borst nestelde. Je sprak niet tegen me, het enige wat je deed was naar me kijken met trots in je ogen.

Er waren geen woorden voor nodig om het tot me door te laten dringen wat ik zojuist had gedaan. Ik had niet enkel mijn trouw aan jou bewezen maar ook voor het eerst in mijn leven een stap ondernomen waar ik oprecht achterstond. Iets wat ik nogmaals deed toen ik jou beetpakte en mijn lippen op de jouwe drukte.