Geen genade

•~•1•~•

De kamer loopt vol met mensen.
Melanie weet allemaal wie ze zijn.

Familie.

Vandaag is ze 20 geworden.
Een mooie leeftijd volgens haar moeder, maar eigenlijk hoop je je hele leven lang dat je dat getal mag overslaan.

Ze wordt vanavond opgehaald door soldaten, samen met andere mensen die al 20 zijn, of net zijn geworden.

Gespannen zit Melanie op de bank.

Hun kater Kasper springt op haar schoot en gaat met zijn kopje langs haar hand.
Ze voelt de zachte haren kriebelen tussen haar vingers.
Ze aait hem over zijn kopje, waardoor het beestje tevreden begint te spinnen.
Hij rekt zich uit en gaat liggen.

Melanie voelt het warme en trillende lichaam van de kat tegen haar lichaam. Ze wordt er blij van.
Haar liefde voor katten zal nooit verdwijnen.

Door het lieve gespin van de kat heen hoort ze het gelach van de familieleden.
Ze staan allemaal gezellig te praten met een stuk taart in de hand.

Melanie begrijpt niet waarom de mensen blij zijn.
Zij hebben het nare spel overleeft.
Haar avontuur begint pas net.

Met sombere ogen staart ze voor zich uit, al aaiend over Kaspers kop.

Moeder loopt naar haar toe en geeft haar een stuk taart.
"Red Velvet. Je favoriet." Zegt ze met een glimlach.

Zwijgend pakt ze het bordje aan.

Kasper ligt te slapen op haar schoot.
Melanie pakt het plastic vorkje en begint in haar taart te prikken.

Hoe lekker de taart ook is, ze zal zich niet goed voelen.
Ze neemt een hap, proeft de smaak van witte chocolade en geniet voor een kort moment van de taart.

Helaas duurt het niet lang.
Moeder gaat naast haar op de bank zitten.

Kasper schrikt, gaat rechtop staan en springt van de bank af.

Melanie kijkt haar moeder woest aan en zet de taart neer op tafel.
"Wat doet u hier?" Vraagt ze nijdig.

"Vlak nadat de visite weg is, wil ik even met je praten."
"Mam, als het over dat rot spel gaat, hoeft het niet. Je hebt al jou ervaringen al wel vertelt."

Moeder zucht.
Ze pakt Melanie's handen en knijpt er zachtjes in.
"Je vader en ik hebben elkaar ontmoet tijdens het spel."
"Mam, dat verhaal ken ik al. Alsjeblieft niet." Zegt Melanie.

Moeder glimlacht.

"Hij durfde me niet aan te vallen, toen hij me al op een afstandje zag staan."

Melanie rolt met haar ogen.

"Ik hoop dat jij ook iemand ontmoet daar. Je hebt je hele leven nog geen een vriendje gehad."

"Het gaat jou echt alleen maar daarom!"
Melanie staat woedend op.

"Je beseft niet dat ik misschien wel dood ga! Ik denk niet aan de liefde, maar aan het leven! U bent gemeen. Het enige wat u wilt is lieve kleinkinderen. Ik hoop voor u dat, dat lukt als Maxiem gaat trouwen!"

Maxiem, haar broer, kijkt haar verbaasd aan.

Met dikke tranen in haar ogen zegt ze: "Jij hebt 4 jaar geleden het spel gewonnen. Ik hoop voor je dat jij wel beseft dat ik waarschijnlijk doodga!"