Kalbim Acıyor Anne

11.Bölüm Babam

Yoğun baş ağrımla zor da olsa gözlerimi açtım. Etrafıma bakınca tanımadığım bir oda da olduğumu farkettim. Uzandığım yatağa bakınca olanlar kafama dank etti. Olduğum yerden endişeyle yerimden kalkmaya çalıştım. Kolumda ki serum dikkatimi çekince hemen kolumdan çekerek odadan çıktım. Koridorda kimsenin olmadığını gördüm. Daha da korkarak gözlerimden yaşlar süzüldü. Hemen koridorun sonuna doğru koştum. Karşıma çıkan hemşireyle bir umutla yanına koştum.

"Hemşire hanım babam babam şey." Boğazıma düğümlenen kelimeleri bir türlü çıkaramadım.
"Sakın olun hanımefendi. Babanızın ismi neydi?"
"Hakan hakan Gündoğdu" gözlerimdeki akan yaşları elimin tersiyle temizledim.
"Sakın olun hanımefendi. Şimdi bir üst kata çıkın ve koridorun sonundaki doktor Murat beyin odasına girin."
Hemşirenin dediklerine uyarak hemen yukarıya çıktım. Koridora bakınca çok uzun olduğunu farkettim. Her koridorun sonuna doğru ilerleyince içimdeki korku daha da çok artmaya başladı. Doktorun odasına yaklasınça koşarak odaya girdim. Doktora bakarak sadece "Babam?" diyebildim. Yavaşca bana yaklaşarak "Küçük hanım sakin ve lütfen soğuk kanlı olun. Babanız hastahane gelince kalbi durmuştu. Maalesef ki kurtaramadık. Başınız sağolsun."
Doktorun dediklerini bir türlü idrak edemedim. Başımı hayır dermişcesine sallayarak ağlamaya başladım. Dünyamin ikinci kararmasını yaşıyordum. Odadan çıkarak bir duvara yaslandım. Ben şimdi ne yapacaktım. Nasıl dayanacaktım. Yavaşca yere çökerek başımı bacaklarıma koydum. Ben dayanamam ki. Açılan kapı sesiyle başımı kaldırdım. Ve sedyede getirilen bir adamı gördüm. Hemen ayağa kalkarak sedyeye koştum. Ve ve babam.
Hemen babama sarılarak bağırmaya başladım. "Baba baba nolursun kalk. Hani söz vermiştin beni hiç bırakmayacağına baba babaa."

"Hira canım kendine gelir misin? Sakın ol bak ben senin yanımdayım."
Gözlerimi açmak istemesemde duyduğum sesle babamdan ayrılmak zorunda kaldım. Gözlerimi açınca Arazın yanında oturduğumu gördüm.
"Na-sıl na-sıl beni bır-aktı Ar-az. Ben b-enn ya-şa-ya-mamm-ki" Korku dolu gözlerle Araza bakmaya başladım. "Yarim sakin ol bak. Baban şuan iyi." Ah Kalbim Acıyor ya ellerimi yüzüme dayayarak hıçkırıklarımı susturmaya çalıştım.
"Doğruyu de. Neden yalan konuşuyorsun ki. Ben onu gördüm yüzü çok kötüydü." ellerimi açarak sitem etmeye başladım. Neden Allahim neden? Niye hep benim başıma bunlar geliyor. Benim de canimi al.
"Hira sakın ol sen galiba kabus görmüssün. Babanın durumu gayet iyi. Şuan uyanmasını bekliyoruz. " arazdan bunları duyunca sakinleşerek kollarımı açıp Araza sarıldım.
"Sakın ol prenses. Ben senin yanındayım." Şuan ki halim birnyandan güven bir yandan da korku doluydu... Hemen Araza bakarak "Beni babamın yanına götür müsün? Onu görmem lazım." dedim. Elimi tutarak hastanenin kapısına doğru götürdü. Hastahaneye doğru giderken bahçeye hava almak için çıktığımızı Araz dedi. Hiçbir şeyi hatırlamıyorum. Ne zaman hastaneye geldik ya. Babamın odasına yaklaşınca koridorda herkesin olduğunu gördüm. Ablamı o bitkin halde görünce göz yaşlarım yine hemen geldi. Arazdan elimi çekerek ablama sarıldım. Birlikte yoğun bakıma doğru ilerleyince camdan buz gibi yüzüyle babamı gördüm.

(Temsili: Hira)