Toxic #update elk weekend!

Hoofdstuk 2

Hoofdstuk 2

Nadat onze stembanden het begaven hadden, vonden we het tijd voor popcorn en een goede film. Emily klaagde dat ze nog nooit Fifty Shades of Grey had gezien. Ik vertelde haar dat ik het een slechte film vond, en dat het niet de moeite waard was. Desalniettemin kon ik haar hiervan niet overtuigen.

Zodoende waren we net bij een scene aanbeland waarop Christian en Anastasia samen in bad gingen.

'Weet je, dat lijkt mij echt onpraktisch. Samen in bad gaan. Dan zou ik samen in de douche gaan.'

Ik pakte een kussen en smeet dat tegen Emily aan. Al lachend pakte zij het rode sierkussen, en sloeg daarmee tegen mij aan. Bijna wilde ik reiken naar haar hoofdkussen, maar ze begon te gillen.

'Nee! Die heb ik net opgemaakt! Alsjeblieft, spaar me.'

Lachend schudde ik mijn hoofd en besloot haar deze keer te sparen. Ondertussen waren Christian en Anastasia met hele andere dingen bezig dan lachen, maar dat deerde er niet toe. Ik zag hoe het gezicht van Emily betrok. Inwendig kreunde. Ik wist waar we het weer over gingen hebben. En ik wist dat ik een goede vriendin behoorde te zijn, dus vroeg ik erna.

'Em, wat is er mis?'

Een diepe zucht verliet de volle lippen van mijn beste vriendin, waarna ze een hand door haar blonde haren heen haalde – die ze inmiddels weer had bevrijd uit haar paardenstaart.

'Het is Thijs. Ik vind hem echt heel leuk, maar ik ben echt ontzettend bang om gekwetst te worden.'

Ze beet op haar lip, en ik wist waar ze aan terug dacht. Nog niet zolang geleden had Emily een vriend. Hij was enkele jaren ouder dan haar, maar dat deerde de twee niet. Ik wist hoe gelukkig ze met hem was. En ik wist hoe gebroken ze was toen bleek dat hij structureel vreemd ging. Ze had dagenlang gehuild, omdat ze hem simpelweg niet wilde verliezen. Een soort van onder dwang van haar ouders verbrak ze de relatie. De jongen had haar nog een volle week, vierentwintig zeven gestalkt. Waar hij nu was, dat wist niemand. En ik wist dat ze hier nog steeds heel erg mee zat, en het allemaal niet achter zich kon laten. Ze staarde voor zich uit.

'Misschien moet je je even niet bezig houden met mannen, Em. Het is duidelijk dat je nog niet over de hele situatie heen bent.' Ik zweeg over zijn naam. Zijn naam zou het alleen maar erger maken voor haar. Emily haalde haar schouders op, en knikte.

'Vind jij dan eigenlijk niemand leuk?' vroeg ze mij. Haar blauwe kijkers namen mij aandachtig in zich op. Ik had net een slok van mijn ice tea genomen, wat ik weer terug spuugde in mijn glas. Met een vies gezicht keek Emily na mij.

'Dat is echt niet –''

'Meisjesachtig en die shit, ik weet het', onderbrak ik haar zuchtend, maar moest stiekem toch een beetje lachen. Emily was altijd zo veel bezig met een meisje zijn, dat ze soms vergat dat het helemaal niet erg was om daarin te ''falen''. Of erger nog: dat ze soms vergat te leven. Ik zette mijn glas weer weg. Misschien werd ik dankzij Emily ook wel een beetje meer vrouw. Ik zou er nu namelijk niet aan moeten denken om weer die ice tea te drinken, gezien mijn spuug daarin ronddobberde.

'Nee, ik vind niemand leuk,' beantwoordde ik haar vraag. Ik was totaal nog niet bezig met jongens.

Dat kwam niet alleen door mijn onzekerheid met betrekking tot mijn uiterlijk, maar ook puur vanwege het feit dat ik er nog geen zin in had. Ik had er geen zin in om wekelijks met elkaar af te moeten spreken, en al die verplichtingen van feestjes – als ik mijn andere vriendinnen moest geloven. Ik beet op mijn lip. Ik wist stiekem ook wel dat mijn uiterlijk hetgeen was wat mij het meest dwars zat.

'Weet je, we moeten eens uitgaan,' vertelde Emily mij vol enthousiasme, terwijl ze de film op pauze zette. 'Ik meen het. Jij en ik. We laten de rest thuis.'

De rest bestond uit Rozemarijn, Kimberley en Aafke. We kenden elkaar allemaal van de middelbare school, maar dat betekende niet dat we allemaal bij elkaar in de klas zaten. Emily en ik zaten bij elkaar in de klas. Rozemarijn en Aafke. En dan zat Kimberley ''alleen'' in een klas. Kimberley was dan ook een meisje wat later bij onze vriendengroep kwam, maar daardoor niet minder leuk.

'Hallo, Aarde aan Fleur? Waar zit jij met je gedachten joh?'

'Ik –'

'Nee zeg maar niets. Stiekem crush je op mijn buurjongen zeker?' Ze wiebelde met haar wenkbrauwen. Ik kon niet anders dan haar net opgeschudde hoofdkussen te pakken, en die tegen haar hoofd aan te slaan. Verontwaardigd keek ze mij aan, waarna een diepe zucht haar lippen verliet.

'Nu moet ik die helemaal opnieuw opschudden,' zei ze en zuchtte nogmaals diep. Ditmaal iets dramatischer. 'Maar goed, jij en ik, samen uitgaan?'

Ik had geen problemen met uitgaan, maar om alleen met Emily uit te gaan, met als doel een jongen versieren? Daar moest ik nog eens goed over nadenken. Al werd dat werk zojuist al door een ander gedaan.

'Zullen we zaterdagavond gaan? Je vertelde mij gister dat het feestje bij dat buurjoch van jou niet doorging. Dus nu heb je geen plannen, toch?'

Met lichte tegenzin schudde ik mijn hoofd. 'Zolang het hoofddoel maar niet –'

'Nee, ik wil gewoon plezier met je maken. En kijken of er iets voor je rondloopt,' onderbrak Emily mij en wiebelde wederom met haar wenkbrauwen. Er restte mij niets anders te doen dan met mijn ogen te rollen. Mijn blik gleed naar de klok, die al vijf voor acht aangaf.

'Oh shit,' kreunde ik. 'Ik had aan mijn moeder beloofd om stipt acht uur thuis te zijn, gezien ze deze avond eindelijk eens niet hoeft te werken.' Ik sloeg mijzelf voor mijn voorhoofd. Hoe kon ik dit nou vergeten? Al de hele week was ik aan het zeuren om van die avond dan een vrouwenavond te maken, wij met zijn tweetjes. Ik moest nog zeker een kwartier fietsen. Gehaast haalde ik mijn Samsung uit mijn broekzak en stuurde mijn moeder een sms'je dat ik nu pas vertrok. Ik viste mijn oortjes uit mijn andere jaszak, terwijl ik zonder een woord te zeggen de kamer uitliep. Emily volgde mij gehaast, al wist ze wel dat ze mij echt niet meer uit hoefde te laten. Ik kende haar huis op mijn duimpje. Ik trok mijn blauwe tussenin jasje aan, en sloeg een roze – ik hoopte niet dat ik de modepolitie achter mij aan kreeg – sjaal om mijn hals heen. Het was al schemerig buiten. Mijn moeder had mij op het hart gedrukt dat ik echt mijn lichten aan moest zetten, ook al was het nog niet volledig donker. In de winter was ze nog erger – dan controleerde ze elke dag mijn lichten. Onbewust maakte ik een rollende beweging met mijn ogen. Het werd echt eens tijd dat het CBR plek had om mijn rijexamen in te plannen. Ik stopte mijn oortjes in mijn telefoon en zette de playlist op shuffle. Emily drukte haar tengere lichaam tegen het mijne aan.

'Tot morgen,' zei ik en maakte mijzelf los uit haar knuffel.

'App even als je heelhuids thuis gekomen bent. Dan weet ik ook zeker dat híj niet achter je aangekomen is.'

Ik gaf Emily plagend een por. 'Nee, die komt vast alleen achter blondjes aan.'

'Oké, genoeg weer. Ga mijn huis uit,' zei ze lachend en maakte de voordeur voor mij open.

Ik stapte naar buiten en stak mijn tong naar haar uit. Emily rolde lachend met haar ogen en sloot de voordeur. Mijn fiets was een tweedehands fiets, en dat was ook te zien ook. Overal zal roest, en er zat geen jasbeschermer meer op. Het waren maar kleine dingetjes. Het belangrijkste was dat hij functioneerde zoals hij moest functioneren. Buiten bleek het wat glad op de weg te zijn.

'April doet wat ie wil,' mompelde ik, terwijl ik zo voorzichtig mogelijk begon te fietsen – ik was immers al de dood om te vallen. Ondertussen schreeuwde Taylor Swift in mijn oor, en kon ik het niet laten om mee te zingen.

'So it's gonna be forever, or it's gonna go down in flames. You can tell me when it's over, if the high was worth the pain. Got a long list of ex-lovers, they'll tell you I'm insane. Cause you know I love the players, and you love the game,' zong ik zacht. De koude wind trok aan mijn haren, maar desondanks dat had ik het helemaal niet door. Ik ging helemaal op in de betoverende stem van Taylor.

'Cause we're young and we're reckless, we'll take this way too far. It'll leave you breath –'

Gierende banden waren het enige wat ik nog hoorde, terwijl ik wanhopig naar adem hapte, alvorens ik de koude grond raakte en bewustzijn verloor.