Toxic #update elk weekend!

Hoofdstuk 4.1

Hoofdstuk 4.1

Anderhalve week later.

School was altijd al iets geweest wat ik met gemixte gevoelens bekeek. Aan de ene kant haalde school het bloed onder mijn nagels vandaan. En dan niet zozeer het oude, vervallen gebouw, voorzien van een kleine tuin waar de leerlingen in de zomer de pauzes doorbrachten – nee. Ik had het meer over de mensen die er rondlopen. Zo had je Dana, die oranje keek van de vele make-up die ze gebruikte. Haar wimpers plakten zowat tegen haar voorhoofd aan, zoveel mascara zat erop. De eye-liner onder haar ogen moest haar wallen verbergen, want het enige dat die meid deed was feesten tot ze er nog eens dood bij neer viel. Natuurlijk, haar leven. Maar hetgeen wat mij nu echt mateloos irriteerde, was het feit dat zij overal tienen – oké overdreven, achten – voor haalde terwijl ze geen ruk uitvoerde voor school. En ik, die mij elk weekend weer op mijn kamer op sloot om die verdomde formules in mijn hoofd te stampen, enkel een vijfje haalde met een lading commentaar van mijn oh zo geliefde wiskundedocent. Dat was precies wat er aan de hand was. De docente had haar handen in haar zij geplaatst, en vertelde mij dat ik echt beter mijn best moest gaan doen, wilde ik over drie maanden mijn vwo diploma in ontvangst nemen. Op dit soort momenten miste ik mijn beste vriendin aan mij zijde, die vorig jaar haar diploma binnen had gesleept. Emily was gewoon veel beter in exacte vakken dan ik was, en daarom had ik al vanaf dag één spijt gehad dat ik dit profiel gekozen had. De woorden van de docente gleden allemaal langs mij heen. Ik wist dat ik mijn best deed, en niet meer kon doen dan dat. Nadat ze klaar was met haar ellenlange preek, liep ze door naar de volgende.

Dat bleek Harold – de jongen met de sullige bril, bruine haren en groene ogen – te zijn. Ik had nu al medelijden met hem. Anders dan zijn uiterlijk zou vermoeden, was Harold niet bepaald een goede leerling. Niet omdat hij zijn best niet deed – in tegendeel zelfs. Eens was hij naar een schoolfeest geweest, met zijn natuurkundeboek in zijn rechterhand en een biertje in zijn linkerhand. De arme jongen werd uitgelachen en sindsdien ging hij niet meer naar de schoolfeesten. En nu, kreeg hij een strenge preek van mevrouw Moors. De andere kant van school was dan wel weer dat je het nodig had in je leven. In mijn optiek kon je weinig zonder een diploma. Daarnaast was het ook wel leuk om elke dag Ana te zien, mijn vriendin op school.

'Jeetje, wat een heks. Ze zag je arm en ze vroeg er niet eens na. Nee, meteen een gigantische preek,' klaagde Ana naast mij. Haar blonde krullen deinden vrolijk op en neer, al was de toon die ze aansloeg niet zo vrolijk. Een zucht verliet mijn lippen, terwijl ik mijn wiskundeboek op de juiste pagina open sloeg. Ik werd zo moe van de X die de hele tijd haar Y probeerde te vinden, en andersom. Ik zei niets tegen Ana. Aan de ene kant begreep ik de docente wel. Ik was ook een prutser. Mevrouw Moors begon aan haar uitleg. Mijn concentratie was als die van een goudvis, waardoor ik mij onmogelijk kon focussen op haar woorden. Haar lippen bewogen van elkaar af, maar wat er nu daadwerkelijk haar lippen verliet...

'Ze zeggen dat je bent aangereden door Jace,' fluisterde Ana plots. Ze schoof iets dichter mijn kant op, waardoor het fluisteren makkelijker werd. Ik keek haar meteen aan. Hoe wist zij dit? Ik wilde net de vraag stellen, maar Ana was mij voor.

'Het gaat rond in het dorp.'

'Zoals gewoonlijk,' mompelde ik, en ik merkte op dat dit mijn humeur niet ten goede deed. Sinds hij mij aangereden had, kreeg ik hem maar niet uit mijn hoofd. Afgelopen nacht had ik zelfs over hem gedroomd, nadat het mij gelukt was in slaap te vallen.

'Maar is het waar?' drong Ana aan. Normaliter gezien vond ik haar echt een schat van een meid, en ging graag met haar om, maar momenteel wilde ik haar wurgen – oké, overdreven. Ik vond het niet prettig dat ze zo aandrong, en ik kon niet goed de vinger erop leggen waarom niet. Ik wist dat ik niet kon zwijgen, want ze zou het antwoord uit mij trekken. Een zucht rolde over mijn lippen heen, en ik knikte. Ana sloeg een hand voor haar mond om zo – vermoedelijk – een gilletje binnen te houden.

'En? Hoe is hij?'

'Ik was gewond, alsof het mij iets kon interesseren hoe hij was,' kaatste ik terug, al was dit niet helemaal eerlijk. Ik wist dondersgoed hoe hij was. Hoe hij mij behandeld had in de auto. De spanning die er hing.

'Mmm, misschien maar beter ook,' ging Ana verder. 'Hij staat niet echt bepaald goed bekend ofzo.'

Dat kon ik alleen maar beamen. Mevrouw Moors had alsnel door dat er twee leerlingen niet aan het opletten waar in haar klas. Eenpreek volgde al snel, die wij braaf ondergingen.