Scars

Πρόλογος

«Καλώς ήρθατε στο Scars. Τον επίσημο ραδιοφωνικό σταθμό του University of Northern Florida. Μείνετε συντονισμένοι.»

Ο Freddie δίπλα μου πάτησε γρήγορα κάποια κουμπια από το σύστημα και η μουσική άρχισε να παίζει στον σταθμό. Μερικές φορές πατάει τόσο γρήγορα τα κουμπια που νοιώθω ότι τα πατά τυχαία.

Ξεκίνησα να σιγοτραγουδώ τα λόγια του τραγουδιού και να κουνιέμαι σχεδόν ανεπαίσθητα στο ρυθμό.

«Το τραγούδι αυτό είναι φοβερό» σχολίασα.

Εκείνος έγνεψε ανταποδίδοντας στο σχόλιο. «Από τα καλύτερα των Arctic Monkeys»

«Είσαι πολύ τυχερή που ανέλαβες τη ευθύνη για τον σταθμό του σχολείου» μου λέει ενώ αρχίζει και αυτός να παρασύρεται στο ρυθμό κουνώντας απλά λίγο το κεφάλι του.

Χαμογελάω στραβά. «Είμαι δεν είμαι;»

Εκείνος γελάει.
Γελάω και εγω, και ύστερα του χαμογελάω με το πιο ειλικρινές και ευγνώμον χαμόγελο που έχω. « Σε ευχαριστώ». Για να αναλάβω το σταθμό, έπρεπε να περάσω από ένα γραπτό τεστ μαζί με αλλά 15 άτομα που ήταν διατεθειμένα αρπακτικά, έτοιμα να διεκδικήσουν τη θέση μου. Έπρεπε να ξέρω προγραμματισμό. Το μόνο πρόγραμμα που ξέρω, είναι αυτό του κυλικείου. Μόνο δυο άτομα θα μπορούσαν να αναλάβουν τον σταθμό. Ο Freddie με άφησε να αντιγράψω από το γραπτό του. Ήξερε πόσο το ήθελα.

«Στη διάθεση σας» έκανε μια μικρή υπόκλιση.

Ύστερα κοίταξε αμήχανα το μικρόφωνο. Μου ξανά έριξε μια ματιά σαν να ήθελε να μου πει κάτι αλλά δεν τολμούσε. Εγω συνέχισα να τραγουδώ ανενόχλητη. Στο τέλος στήριξε τον αγκώνα του στον πάγκο μπροστά μας.

«Εη..εμ..είσαι καλά;»

«Γιατί ρωτάς;» γελάω καθώς ελευθερώνω το λουρί της τσάντας μου από την καρέκλα.

«Απλά ρωτάω»

«Freddie.» αναφωνώ όσο περνώ τη τσάντα στον ώμο μου. «Καφές, - φέρνω το ποτήρι του καφέ πιο κοντά του- κουμπιά, και καλό κουράγιο- ανακατεύω τα καστανά μαλλιά του, ενώ η γκριμάτσα του προδίδει την ενόχληση του.

Κλείνω τη πόρτα του σταθμού και βρίσκομαι στους διαδρόμους του πανεπιστημίου οπού και μένω τους τελευταίους μήνες, μαζί με την συγκάτοικο μου την Alexa. Μετακόμισα μαζί με την μητέρα μου στη Φλόριντα πριν μερικά χρόνια. Ήταν σίγουρα καλύτερα από την Νέα Υόρκη, και αυτό γιατί πρώτων το σπίτι μας ήταν κοντά στη θάλασσα και δεύτερων στη Νέα Υόρκη δεν ξεχωρίζει τίποτα, είναι όλα οι ίδιες μονότονες απομιμήσεις. Δεν θα πω, πως είμαι το δίστιχο κορίτσι που προσπαθεί μάταια να προσαρμοστεί στη νέα της Ζωή. Ακριβώς όπως στις ταινίες. Γιατί η ζωή στο University of Northern Florida είναι κάτι πάρα πάνω από καλή.