Sahte Tanrıça

Bölüm 21

Bundan neredeyse 2 hafta önce olduğum kişi ile şimdi olduğum kişi arasında sanki milyonlarca fark vardı.2 hafta önce kendisini annesinin ölüm haberine hazırlamaya çalışan,sırf benim mutsuzluğumu görüp üzülmesin diye sürekli gülümseyen, kırılgan bir kızken; bugün bir tarnıçanın yerine geçmiş ,özel güçlere sahip ve ilk defa güçlü görünmeye çalışan değilde gerçekten güçlü hisseden bir kadına dönüşmüştüm.Sahte bir tanrıçaydım, evet.Bu durumdan hoşnut muydum? Pek değil çünkü artık birilerini kandırmak,gözlerinin içine baka baka olmadığım biri gibi görünmek istemiyordum. Özellikle de Hades'e.

Başı göğsümün biraz üzerinde dururken ve sırf kalp atışlarımı dinlemek ve yaşadığımdan emin olmak için hiç konuşmazken düşündüğüm tamamen bunlar, hissettiğimse tamamen suçluluk duygusuydu.

Hades isyandan sonra birkez bile yanımdan ayrılmamış,uyuduğumu sandığı zamanlarda bile beni yalnız bırakmayıp yanımda kalmıştı.Suçluluk duygusu hala içinde bir yerlerde onu yiyip bitirsede bana bunu hissettirmemek için elinden geleni yapıyordu.1 hafta boyunca benimle ilgilendiği yetmiyormuş gibi kan akan nehirler, ölü insanlarla dolu korkunç rüyalar gördüğümde sakinleşmem için saçlarımı okşuyor, yatıştırıcı şeyler söylüyor,yanımda olduğunu anlamamı sağlayacak her şeyi yapıyordu.

Evet korkunç rüyalarım geri dönmüştü fakat Hades yanımda olduğu süre boyunca mavi gözlü çocuğun olduğu rüyaları hiç görmemiştim ve neler olacağını öğrenmek için can atıyordum.Yinede o çocuğu görmek için Hades'i uzaklaştırmayı denememiştim.Yanımdan ayrılmasını istemiyordum.Artık bana karşı en baştaki kadar ürkek davranmıyor,hareketlerimden nadiren de olsa çekinmiyordu.

Bu kadar zaman geçmesine rağmen kimse isyanla ilgili tek kelime dahi etmemişti.Herkes sanki o gün hiç yaşanmamış gibi davranıyordu.Özellikle de Hades.Konu her açıldığında kusursuz yüzü acıyla kasılıyor ve alnı derin düşüncelerle kırışıyordu.Bende yüzündeki o ifadeyi görmek yerine susmayı tercih ediyordum. Bunun yerine ona kendi hayatımdan olayları,yaşadıklarımı sanki Persephone yaz mevsiminde yeryüzündeyken yaşamış gibi anlatıyordum.Beni ilgiyle dinliyor, hakkımdaki her şeyi öğrenmeyi istiyormuş gibi görünüyordu.Bu halini gördükçe bende susmuyor anlattıkça anlatıyordum.Eminim Persephone ona yeryüzündeyken ne yaptığını hiç anlatmamıştı.Bu nedenle Hades anlattıklarımı böyle ilgiyle dinliyordu.Ama bundan şikayetçi değildim.Annem dışında beni böylesine ilgiyle dinleyen kimse olmamıştı.O da son birkaç yılını kanserle geçirdiğinden artık Hades dışında dinleyenim yoktu sanırım.

Annemden bahsetmişken onu da ancak kıyafetlerimi değiştirebileyim diye Hades odadan çıktığında izleyebiliyordum.İyiydi hemde çok iyi.Persephone yanındaydı onu güldürüyordu ve yavaş yavaş katı gıdalara geçmişlerdi.Annemin Persephone'un yanında benim yanımdan daha mutlu olduğu düşüncesi beni bıraz kıskandırsada iyileşiyor olmasından memnundum.Buraya gelişimin üzerinden neredeyse 2 hafta ,isyanın üzerindense 1 hafta geçmişti.Annemi 2 haftadır görememenin verdiği üzüntü kalbimi sızlatıyordu.

İsyanla ilgili merak ettiğim bir çok şey ve soru vardı.Poseidon neden yalan söylemişti?Hades neden öldüğümü-yada tanrılara ne oluyorsa onun olduğunu-sanmıştı?Eliza neden benimle konuşmuyor ve kaçamak bakışlarını üzerimden eksik etmiyordu?Artık aklımdaki sorular öyle uzun kuyruklar halinde sıralanmıştı ki hepsinin birleşip kördüğüm halini alması an meselesiydi.Her soruyu tek tek konseyin geleceği güne kadar içimde bekletiyordum.Daha fazla bekletmeme de gerek kalmayacaktı üstelik .Çok kısa zamanda burada olacaklardı.Apollo'nun söylediği 1 hafta dolmuştu.

Hades yavaşta olsa kıpırdanınca aklımdaki soru ve düşüncelerden sıyrılıp elimi saçlarında gezdirmek için uzattım.

Aynı anda "Ben..." diye başladı cümlesine ve dokunuşumla birlikte sustu.Sessizliğiyle birlikte hızla elimi geri çektim.Neden saçlarını okşamak istediğim dürtüsünün içimde bir yerle olduğunu bilmiyordum fakat bir daha böyle bir şey yapmamam gerektiğini kendime hatırlattım belki de hala rahatsız oluyordu,belki de daha bana alışamamıştı.