Van de hemel naar beneden

6. Je pux allee oo toilettes?

Als een zombie kom ik aan op school. Ik heb tot diep in de nacht gezocht, maar uiteindelijk ben ik in slaap gevallen, zonder iets gevonden te hebben. De hele tijd ben ik om me heen aan het kijken om te zien of er misschien mensen aan het fluisteren of aan het wijzen zijn, maar ik zie niks. Ik weet niet of ik opgelucht moet zijn of niet. Anders had ik namelijk misschien geweten wie het heeft.

'Wat zie jij eruit.' Mirren ploft naast mij neer op een stoel. Ze heeft haar haren gekruld en hoge hakken aan. Ik vind het fijn om in haar schaduw te staan.

'Slecht geslapen,' mompel ik.

Mirren kijkt me even onderzoekend aan, waarschijnlijk omdat ik de hulpdienst niet heb gebeld, maar haalt dan haar schouders op en pakt haar wiskundeboeken uit haar tas. 'Ik ben er het laatste lesuur trouwens niet. Ik moet naar de tandarts.'

Ik sla mijn boek open en kijk Mirren aan. 'Naar welk concert ga je nu weer?'

Mirren wordt rood. 'Hoe weet je dat?'

'O, kom op. Ik ken je nu wel langer dan vandaag. De helft van jouw zogenaamde tandartsafspraken zijn gewoon om op tijd bij een concert te zijn.'

'Ja, maar ik moet er wel vroeg zijn,' zegt Mirren lachend. 'Ik wil vooraan staan! En o ja! Over concerten gesproken.' Mirren kijkt me enthousiast aan. 'Zaterdag is het zomerfestival en Smallpools gaat optreden! Dus ga je mee?'

Hoewel ik geen idee heb wie Smallpools is of zijn, waarschijnlijk weer een van Mirrens favoriete indie-rock bandjes, stem ik toch in. Zaterdag een festival, zondag gezinsuitje. Dat is een hele stap. Waarschijnlijk doe ik dan meer dan ik in de hele vakantie heb gedaan.

De wiskundeles verloopt zoals altijd veel te langzaam en Mirren is de hele tijd onopvallend - of wat zij onopvallend noemt - berichtjes aan het sturen naar iemand.

'Naar wie stuur je berichtjes?' vraag ik fluisterend.

Mirren glimlacht. 'Hudson.'

'Wie is Hudson?'

Maar voordat Mirren antwoord kan geven, gaat de bel en is een geheimzinnig lachje het enige antwoord dat ik krijg. Mirren heeft nu geschiedenis en ik heb Engels. Terwijl ik me naar het lokaal haast, bots ik tegen iemand op en ik verlies mijn evenwicht.

'O, sorry. Gaat het?' Isaac steekt zijn hand uit, maar ik negeer het gebaar en sta zelf op. Je moet knappe mensen nooit aanraken, want dan ga je je aangetrokken voelen tot die persoon en dan blijken ze klootzakken te zijn en dan verlies je nog iemand waar je van houdt. Dat is Mirrens regel.

Shit, ik noemde hem knap. Zie je? daar begint het al.

'Ja, hoor,' mompel ik en zonder hem aan te kijken loop ik gehaast door. Hij heeft best wel leuke schoenen, eigenlijk. Ze zien er Frans uit. Wat is schoen in het Frans ook alweer? Ach ja, ik heb Engels nu.

Engels gaat gewoon zoals altijd. Ik krijg wel een medelijdende blik toegeworpen door de leraar, maar ik ben te moe om met m'n ogen te rollen. Het lukt me ook niet echt om me te concentreren, maar dat is niet zo'n probleem, aangezien dit pas de tweede schooldag is en we toch niet zo veel hoeven te doen. Ik hoop maar dat het beter gaat als we wel volgegooid worden met toetsen. Maar dat zie ik dan nog wel.

Tijdens de laatste pauze zit ik weer samen met Mirren aan een tafel. Isaac is dit keer bij een paar jongens gaan zitten. Lauren, die weer helemaal in het zwart is gekleed, zit alleen. We hadden nog overwogen om haar bij ons te laten zitten, maar dan zou ze waarschijnlijk weer een of andere chagrijnige opmerking maken, dus dat hebben we uiteindelijk toch maar niet gedaan.

'Hoe is het met je vaders nieuwe project?' vraagt Mirren, terwijl ze op haar vega-broodje kauwt.

Ik haal mijn schouders op. 'Hij moet nog iets berekenen van zwaartekracht of zoiets. Ik bemoei me er niet echt mee.'