Hapisteki Emanet (KARADENİZ SERİSİ-I)

7 "Asansör"

BELİZ

Kurt mutfağa girdiğinde bakışları bana döndü.

"Beliz?" Ona döndüm.

"Efendim?" Ocağa baktı.

"Uğraşmana gerek yok." Omuz silktim.

"Zaten işim bitmek üzere." Kurt telefonunu eline aldı. Neyse ki mesajı kilit ekranından okumuştum yani okuduğumu anlayamazdı. Mesajı okurken kaşları çatılmıştı.

"Kimden?" Meraklı sorumla birlikte bana döndü.

"Arkadaşım." Başımı salladım.

Ocağın işi bittiğinde geri çekildim.

"Ben yatıyorum, iyi geceler." Dedim.

Kurt bir şey demeden tekrar telefonuna döndüğünde derin bir nefes aldım ve odama ilerledim.

Acaba o kadının yanına gidecek miydi?

Belki de ben uyuduktan sonra giderdi, bu da bir ihtimaldi.

Odama girdiğimde kapıyı kapattım ve yatağıma yayıldım.

Benim uykum vardı değil mi? En iyisi uyumaktı yoksa düşüncelerimle savaşmak zorunda kalacaktım ve buna gücüm yoktu.

Gözlerimi kapattım ve yan döndüm. Uykum kaçmıştı tamamen. Bu adam beni çok uğraştıracak gibi görünüyordu! Üstelik adamın ismini dahi bilmiyordum.

Ona güveniyordum fakat gerçek ismi hakkında hiçbir fikrim yoktu. Bu ne garip işti böyle? Tekrar önüme döndüm ve düşünmeye başladım.

Ne olabilirdi?

Acaba ailesi eski bir isim mi koymuştu? Belki de kötü bir adı vardı ve kullanmıyordu ama bu ihtimal pek mantıklı gelmemişti.

O hâlde neden ismini gizliyordu ki? Onun adını bilmem ona ne gibi bir zarar verebilirdi?

Sırlarla dolu bu adamın hayatını daha fazla düşünmek istemedim. Beni ilgilendiren tek şey bana karşı tutumuydu.

Çok şükür ki sapık falan değildi, bu çok net belliydi. Yanına yattığımda bile üzülmemem için arkadaşça sarılmıştı ama farklı bir şekilde asla dokunmamıştı.

Benimle çok ilgileniyordu, ne kadar soğuk dursa da emaneti olduğum için gözünün önünden ayırmıyordu. Üstelik onun hiçbir şeyi değildim, ne bir akrabası ne de bir yakını...

Hiçkimse onun yaptığını bu devirde akrabasına bile yapmazdı. Adam üç günlük tanıdığı adamın kızını düşünmeden sahiplenmişti.

Enteresandı...

Bir insan nasıl güvenip tanımadığı bir kızı evine alabilirdi ki? Üstelik bunu o teklif etmişti, bunu neden yaptığını merak ediyordum. Belki de sadece babama acıdığı için yapmıştı yoksa umrunda bile olmazdı.

Şaşırtıcıydı, hâlâ böyle merhametli insanlar kalmış mıydı?

Uyuyamayacağımı anlayınca doğruldum ve etrafıma baktım.

İlk defa kendi odamda olamadığım için üzülmüştüm, içime bir sıkıntı oturmuştu. Ne de olsa doğduğumdan beri o evdeydim ve şimdi her şey garip geliyordu.

Ofladım ve ayağa kalktım, anlaşılan bugün bana uyku yoktu.

Pencereye ilerledim ve perdeyi çektim. Çok yakın olmasa da belli olan denize baktım.

Annemi düşündüm...

İki gün sonra yanıma gelecekti değil mi, peki ben neden sevinemiyordum?