Hua Hua You Long[花花遊龍]

အခန်း(၈)ပူပင်သောကရောက်ခြင်း

[[U]]

နန်းတော်နဲ့ယှဉ်မည်ဆိုလျှင်စီကျွမ်း၏အဆောင်တော်ရှိရာပျံ့ကျဲနေသောဥယျာဥ်တော်ကလုချန်ယာယီနေထိုင်ရာယွဲ့လုံတံတားအနီးရှိစံအိမ်လိုပင်။ဥယျာဥ်တော်မှာလှပသလိုတည်ငြိမ်အေးချမ်းလှပြီးနွေဦးဝင်လာတော့မည်ကိုအမှတ်သညာပြုသောအေးစက်စက်လေပြေညှင်းကဖြတ်တိုက်နေသည်။

လူလုပ်ရေကန်ပေါ်ဖြတ်ထိုးထားသောတံတားပေါ်မှတဆင့်လုချန်ကိုဆွဲခေါ်လျက်ဖြတ်သန်းလာသည်။စီကျွမ်းသည်အဝေးကနေရယ်လျက်တိုးကပ်လာ၏။

"အရှင်မင်းကြီးနဲ့အစ်ကိုလု..ဘာလို့အဲ့လောက်တောင်ကြာနေရတာလဲ?လက်ဖက်ရည်တွေတောင်အေးကုန်ပြီ"

အနှီနန်းဆောင်သည်ရေကန်ပေါ်တွင်တည်ဆောက်ထားခြင်းဖြစ်၏။ဘယ်လောက်တောင်များဓာနအင်အားတွေကုန်သွားလိုက်လေမလဲ?လုချန်ရောက်တတ်ရာရာတွေးမိရင်းထိုအခြင်းအရာကိုကြည့်ခြင်းအားဖြင့်စီကျွမ်းဟာ
သာမန်အမျိုးအနွယ်မဖြစ်နိုင်။

စီကျွမ်းသည်တင့်တယ်စွာပြုံးလျက်ကျင်း၏တစ်မျိုးတစ်ဖုံဒေါသထွက်နေသောအမူအရာကိုမသိကျေးကျွန်ပြုရင်းနှစ်ဦးစလုံးကိုအတွင်းသို့ခေါ်ဆောင်သွားသည်။

"ဒါငါ့ဝမ်းကွဲညီမတော်ရွှမ်းယွမ် စီကျွမ်း၊မထိန်းမြားခင်တုန်းကမင်းသမီးစီကျွမ်းလို့သိကြတယ်"

လုချန်ခမျာဝမ်းကွဲတော်သည်ဆိုသောစကားကိုတောင်မတုံ့ပြန်နိုင်ပဲကျင်းကိုသာမမှိတ်မသုန်စိုက်ကြည့်နေသည်။အခြေအနေသည်အတော်ပင်ကစိုးကစောင့်နိုင်လှတာမို့စီကျွမ်းကပဲဝင်၍ရှင်းပြလိုက်သည်။

"လက်ထပ်ပြီးတဲ့အခါငါ့မျိုးရိုးကကျွမ်းကွေးဖေး..တာ့ထုန်အင်ပါယာရဲ့အမျိုးသမီးပြဂရပ်လေ.."

"ဘာ"

လုချန်လက်ထဲမှကြွေခွက်သည်မြေပြင်ပေါ်သို့ပြုတ်ကျ
သွားပြီးထိုင်ခုံကနေမတ်တပ်ထရပ်လိုက်သည်။ကျင်းကိုယ်တိုင်ကလည်းစီကျွမ်းစကားတွေကိုမငြင်းဆိုပေမဲ့စီကျွမ်းနှင့်သူအကြားရှိဆက်ဆံရေးကိုလုချန်သိအောင်ပြောရန်အစီစဉ်မရှိသေးတာကြောင့်စိတ်ရှုပ်သွားသည်။

လုချန်သည်အသက်မဲ့စွာမတ်တပ်ရပ်လျက်နှလုံးသားထဲမှာလည်းစကားလုံးပေါင်းသောင်းခြောက်ထောင်နဲ့ပြည့်နှက်နေသည်။လေဟာနယ်ထဲရူးကြောင်ကြောင်နှင့်စိုက်ကြည့်နေပြီးနောက်အချိန်အတော်ကြာတွင်ထိုင်ခုံပေါ်သို့ပြန်ထိုင်ကျသွားသည်။

ကျင်းအသက်အရွယ်နဲ့အနေအထားကိုစဉ်းစားကြည့်မိပြန်တော့လည်းလက်မထပ်ရသေးဘူးဆိုတာမဖြစ်နိုင်။ဒါပေမဲ့မိဖုရားသည်သူ့ကိုယ့်သူအလျင်အမြန်ထုတ်ဖော်ပြသလာမည်လို့မထင်ထားမိခဲ့။ထို့အပြင်သူအချိန်အတော်လောက်သိခဲ့သောစီကျွမ်းဖြစ်နေခဲ့သည်။

"အဟမ်း.."

ကျင်းကချောင်းဟန့်ကာလုချန်စိတ်အာရုံများကိုသူ့ထံသို့ပြန်လည်ဆွဲယူလိုက်သည်။

"ရှောင်ကျွမ်းနဲ့ငါ့ကိုမမွေးခင်တည်းကတချို့သောနိုင်ငံရေးအကြောင်းအရာတွေကြောင့်လက်ထပ်ရန်ကတိပြုထားခဲ့ကြတာ...အခုသူကတာ့ထုန်မောင်းမဆောင်ထဲမှာရာထူးအကြီးဆုံးပဲလေ'"

စီကျွမ်းသည်ဖော်ရွေစွာပြုံးပြလာ၏။ယောက်ျားလေးအဝတ်အစားနဲ့ဆိုပေမယ့်မိန်းကလေးမှန်းဆိုတာသိသာလှသည်။ဘာကြောင့်သတိထားမမိတာလဲဆိုပြီးလုချန်သူ့ကိုယ်သူအပြစ်တင်မိသည်။ပြောရမည်ဆိုလျှင်မိန်းမအဝတ်အစားနဲ့ကျင်းတုန်းကလည်းသူသတိမထားမိခဲ့။

သူရဲ့တုံးအမှုကြောင့်ဒေါသနဲ့အမည်မဖော်နိုင်တဲ့နာကျင်မှုကဖြစ်တည်လာတာကြောင့်လုချန်ထရပ်ကာ

"ငါ့ကိုဘာလို့လာပြောပြနေတာလဲ?ငါနဲ့ဘာမှမဆိုင်ဘူး"

တံခါးဆီသို့၌ဦးတည်သွားပေမယ့်ကျင်းကထုံးစံအတိုင်းပဲပြန်ဆွဲထားလိုက်ပြန်သည်။

လုချန်ကိုခုံပေါ်အတင်းဖိထိုင်ခိုင်းလိုက်ပြီးစီကျွမ်းဘက်လှည့်ကာ

"ရှောင်ကျွမ်း...လုချန်ကငါကိုယ်တော့်ထံမှနှစ်သက်မှုကိုရရှိထားတယ်..ငါ့ကိုယ်လုပ်တော်အဖြစ်မှတ်ယူထားလို့ရပြီ..
မင်းသူ့ကိုဒီနေ့ကစပြီးစည်းမျဉ်းစည်းကမ်းတွေကိုတင်းတင်းကျပ်ကျပ်သင်ပေးရမယ်"

"မင်း...မင်း..ချီးထုတ်ကောင်..ခွေးချီးလိုကောင်..မင်းဆီကနှစ်သက်မှုတဲ့လား?!စောက်ပိုတွေ..ကိုယ်လုပ်တော်ဟုတ်လား?လူယုတ်မာကောင်..ဖယ်..ငါ့ကိုလွှတ်"

လုချန်ဒေါသတကြီးအော်ဟစ်ပြီးကျင်းချုပ်ထားသည်မှအတင်းကြိုးစားရုန်းကန်နေသည်။

စီကျွမ်းသည်ဆဲဆိုနေသောစကားများကိုမသိကျေးကျွန်ပြုကာဦးညွှတ်လိုက်ပြီး

"ကျွန်တော်မျိုးမနားလည်ပါပြီ"

"လုချန်ကအရမ်းခေါင်းမာတယ်..ယုကျာအရေးခရီးထွက်စရာကိစ္စနဲ့အလုပ်များမှာဖြစ်တဲ့အတွက်သူ့ကိုမကြည့်ထားနိုင်ဘူး..စည်းကမ်းတွေသင်ဖို့ကမင်းနဲ့ပဲလွှဲပေးထားလိုက်မယ်..ငါပြန်လာတဲ့အခါသူဒီထက်ပိုပြီးအမိန့်နာခံလာတဲ့ပုံစံကိုပဲမြင်ချင်တယ်"

လုချန်ရှိရာဘက်ကိုပြုံးဖြဲဖြဲလုပ်ပြပြီးစီကျွမ်းသည်ပေါ့သေးသေးမဟုတ်ကြောင်းအရိတ်အမြွတ်ပြနေသည်။

"ယုကျာခရီးစဥ်?..အရှင်မင်းကြီး..ဘယ်ဒေသကိုသိမ်းပိုက်မယ်ပြင်နေတာပါလဲ?"

ပြောလိုက်စဥ်ကမကြားလိုက်မိသလိုနှင့်တိုက်ပွဲဖြစ်လာတော့မည့်အပေါ်စီကျွမ်းအာရုံစိုက်လျက်။သူမသည်ပြုံးနေဆဲဖြစ်သော်ငြားလည်းအခြားသူတစ်ဦးနှယ်ပြောင်းလဲသွားပြီးဧကရာဇ်အဖြေကိုစိုးရိမ်တကြီးစောင့်စားနေသည်။

"ဘယ်နေရာကိုငါကိုယ်တိုင်သွားသိမ်းမယ်လို့မင်းထင်လဲ"

စီကျွမ်းမျက်နှာဟာရုတ်ချင်းပင်ဖြူရော်သွားတာကိုမြင်ပြီး

"ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ်..ဒီကိစ္စအတွက်မင်းစိတ်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်စရာမလိုဘူး..လုချန်ကိုပဲငါ့ကိုယ်စားစောင့်ရှောက်ထားလိုက်ပါ"

လုချန်ကိုစီကျွမ်းရှိရာဘက်သို့တွန်းပို့လိုက်ပြီးလှည့်ထွက်ရန်ပြင်သည်

"ဟေး...မင်း"

မေ့လွယ်သောလုချန်သည်နောက်ကပြေးလိုက်ရန်ပြင်ပေမယ့်စီကျွမ်းကလက်ကိုအတင်းဆွဲထားကာတားမြစ်လာသည်။မိန်းကလေးတစ်ယောက်အနေနဲ့တော့အားအလွန်သန်လှသည်။

"အစ်ကိုကျင်း..."

ဪ..ဒီလိုခေါ်ဝေါ်တာပေါ့။မတတ်သာပဲမနာလိုသည့်စိတ်အနည်းငယ်ကလုချန်ကိုယ်အတွင်းသို့ခိုအောင်းလာသည်။

ခေတ္တမျှဆိုင်းတွနေပြီးနောက်ရုတ်တရက်ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်သောစီကျွမ်းလုပ်ရပ်ကြောင့်လုချန်ကိုလက်ကဆွဲလျက်သားအနေအထားဖြစ်တာကြောင့်ရးကိုးရိုးကားယားတစ်ဝက်တစ်ပျက်ကုန်းတဲ့အနေအထားဖြစ်သွားသည်။

"နိုင်ငံတော်သစ္စာဖောက်မှုကကြီးလေးတဲ့ရာဇဝတ်မှုဆိုတာကျွန်တော်မျိုးမသိပါတယ်.ဒါပေမဲ့..ကျေးဇူးပြုပြီး..ကျေးဇူးပြုပြီး..နှစ်ပေါင်းများစွာကူညီပေးမှုတွေကိုငဲ့ညာပြီးသူ့အသက်ကို...ချမ်း...ချမ်းသာပေးပါ"

သူမအသံသည်ပြိုလဲကြေကွဲနေစေကာမူသနားစာနာသောစိတ်လုချန်ရင်ထဲခပ်များများမဝင်လာခဲ့။ထိုသူသည်ဘယ်သူလဲဆိုတာတော့သိချင်သောစိတ်တို့နဲ့အလုပ်များနေတော့သည်။ထိုလူ၏အသက်ကိုချမ်းသာပေးဖို့စီကျွမ်းကဘာလို့ကျင်းဆီမှာတောင်းပန်နေရတာလဲ?လုချန်ကိုယ်တိုင်ကလည်းကျင်းနှင့်ရှုပ်ထွေးလှသောဆက်ဆံရေးမှာရှိနေသောသူဖြစ်တာကြောင့်မတတ်သာပဲထိုလူအပေါ်စိုးရိမ်ပူပန်မိသည်။

ကျင်းကစကားတစ်ခွန်းမှပြန်မပြောပဲလက်တစ်ချက်ယမ်းကာမွေးရနံ့ကြူသောကြာပန်းများနှင့်ဝမ်းနည်းကြေကွဲနေသောမင်းသမီးစီကျွမ်းကိုနောက်တွင်ချန်ထားရစ်ခဲ့ပြီးထွက်ခွာသွားသည်။

"ဘယ်သူ့အသက်ကိုချမ်းသာပေးခိုင်းနေတာလဲ"

အနီးအနားတွင်တစ်ဦးတစ်ယောက်ရှိနေသည်ကိုမေ့မျောနေပုံရသောစီကျွမ်းကြောင့်လုချန်မတတ်သာပဲမေးခွန်းမေးလိုက်သည်။

"အစ်ကိုကျင်းကငါ့လက်တွင်းထားခဲ့ပြီဆိုတော့..ဘယ်ကနေစပြီးသင်ချင်လဲ?အပြူအမူ၊နန်းတော်ရဲ့ကျင့်ဝတ်ထုံးတမ်း...နောက်တစ်ခါကြရင်အစ်ကိုကျင်းနဲ့ငါ့ကိုဘယ်လိုအလုပ်အကျွေးပြုရမလဲဆိုတာကိုသိသွားလိမ့်မယ်"

အဖြူရောင်ပိုးသားဝတ်ရုံကြိုးစနဲ့ပါးစပ်ကိုကာလိုက်ပြီး
ရယ်သံသဲ့သဲ့ကထွက်ပေါ်လာသည်။သူမ၏အမူအရာကပေါ့ပါးနေသည်။

ကျင်းနဲ့သူကြားကအခြေအနေကိုရယ်စရာဖွယ်သဘောထားနေသောသူမကြောင့်လုချန်မျက်နှာကမသိလိုက်ပါပဲနီရဲသွားသည်။သူနဲ့စီကျွမ်းနှစ်ယောက်လုံးဟာကျင်းနဲ့ထူးဆန်းစွာဆက်နွယ်နေကြသောသူများဖြစ်ကြပေမဲ့သူတစ်ပါးကိစ္စရပ်ကိုဝင်မပါသင့်ကြောင်းလုချန်နားလည်သည်။စီကျွမ်းသည်ကျင်းနဲ့လက်ထပ်ထားသူဖြစ်
သလိုငယ်စဉ်အခါတည်းကမောင်နှမဝမ်းကွဲတွေဆိုတော့အရမ်းရင်းနီးပုံရသည်။ဒါဆိုသူကကျတော့ရော?

တမူထူးတဲ့အရုပ်သာသာပဲလား?

လုချန်သူ့အဖြစ်သူရယ်မိသွားသည်။စီကျွမ်းနှင့်ဆန့်ကျင်ဘက်ထိုင်ခုံတွင်ပြောင်ပြောင်ဘွင်းဘွင်းထိုင်ချရင်းလက်ဖက်ရည်တစ်ခွက်အပြည့်ကိုသောက်ချလိုက်သည်။

"အစ်ကိုကျင်းကဒီနိုင်ငံကထွက်ခွာဖို့ပြင်ဆင်နေပြီထင်တယ်"

သူမမေးသော်ငြားလည်းစီကျွမ်းမှစတင်စကားပြောလာ၏။

လုချန်ခေါင်းညိတ်ပြကာ

"အင်း."

တာ့ထုန်အင်ပါယာသည်စစ်အင်အားကြီးမားလှပေမယ့်အနားပတ်ဝန်းကျင်မှာအမိန့်မနာခံသည့်နိုင်ငံကနှသ်အတော်ကြာသိအထိရှိနေသေးသည်။အရင်ဧကရာဇ်ဖြစ်သူ၏ညီတော်၊ကျင်း၏ဦးရီးတော်ရွှမ်းယွမ်ယုံးရီသည်တာ့ထုန်အားစွန့်ခွာပြီးလော်ဟူသောနိုင်ငံငယ်ကိုထူထောင်လျက်အုပ်ချုပ်နေထိုင်ကြောင်းကိုလူတိုင်းသိကြ၏။ဒါပေမဲ့ပုန်ကန်သွားသူမှအုပ်ချုပ်မင်းလုပ်နေသောနိုင်ငံဖြစ်သည်မှန်ပေမဲ့လည်းတာ့ထုန်မှစစ်ကြော်ငြာ၍တိုက်ခိုက်ခြင်းမပြုခဲ့ခြင်းသည်မရှင်းလင်းသောဖြစ်ရပ်လည်းဖြစ်၏။

"လော်ရဲ့အုပ်ချုပ်သူကငါ့ရဲ့ဖခမည်းတော်လေ"

လုချန်တဖန်ခေါင်းငြိမ့်ပြန်သည်။ဒီလိုဆိုတော့လည်းအရမ်းမရှုပ်ထွေးတော့။သို့ပေမဲ့အတွေးတစ်စုံတစ်ရာကရုတ်တရက်ဝင်ရောက်လာပြီး

"အာ..ဒါပေမဲ့ကျင်းရဲ့အမေဘက်တော်တဲ့မောင်နှမတွေမဟုတ်ဘူးလား"

"အဖေဘက်ကတော်တာပါ..ဒါပေမဲ့ငါ့အမေနဲ့သူ့အမေနဲ့ကလည်းတစ်ဝမ်းကွဲတော်တယ်လေ"

"အာ.."

အတော်ပင်ရှုပ်ယှက်ခတ်လွန်းသည်။လုချန်ဘာပြောရမှန်းမသိတဲ့အတွက်အူကြောင်ကြောင်နဲ့သာကြည့်နေမိသည်။

စီကျွမ်းသည်လုချန်၏ကြက်သေသေနေသောအမှုအရာကိုကြည့်ကာရယ်လိုက်ပေမဲ့အမြန်ပြန်ထိန်းလိုက်ပြီး

"သိရဲ့လား?အဲ့ဒီလိုမျက်နှာထားမျိုးလုပ်လိုက်တဲ့အချိန်မှာငါ့ရဲ့ခမည်းတော်နဲ့သိပ်တူတာပဲ"

လုချန်မတုံ့ပြန်နိုင်ခင်မှာတင်စီကျွမ်းမှပင်ထပ်ပြီး

"စိတ်ညစ်စရာကိစ္စတွေမပြောကြရအောင်..နန်းတော်ထဲမှာနေမယ့်ကိစ္စတွေကိုဆွေးနွေးရဦးမယ်လေ"

"ဘာ.."

လုချန်ထခုန်မတတ်ဖြစ်သွားပြီး

"ငါနန်းတော်မှာနေချင်တယ်လို့ဘယ်သူပြောလဲ?"

စီကျွေးသည်စိတ်ရှည်လက်ရှည်နဲ့သူ့ကိုကြည့်နေရင်း

"အတွင်းရုံးတော်ရဲမက်ရာထူးဆိုတာဘယ်လိုမျိုးလဲဆိုတာကိုမသိဘူးလား?"

ဘုရားသခင်..တစ်ယောက်ယောက်လာမကယ်နိုင်တော့ဘူးလား?

သူ့အလုပ်နဲ့ပတ်သတ်တဲ့အကြောင်းအရာတွေနားထောင်ပြီးချိန်မှာလုချန်လဲကျတော့မလိုပင်ဖြစ်လာသည်။ဘုရင့်လုံခြုံရေးအတွက်နာရီပတ်လုံးစောင့်ရှောက်ဖို့ကသူ့တွင်တာဝန်ရှိသည်။မက်လောက်စရာရာထူးဖြစ်ပေမဲ့အလုပ်ကတော့ခက်ခဲလှသည်။ဘုရင်ခရီးသွားတဲ့အခါ၊လှည့်လည်စစ်ဆေးတဲ့အခါ၊နောက်ဆုံးကိုယ်လုပ်တော်တွေဆီသွားတဲ့အချိန်တွေအကုန်လုံးနောက်ကလိုက်ပါပေးရမည်။ဒီလိုသာဆိုလျှင်ရဲမက်ရာထူးသည်ဧကရာဇ်၏သီးသန့်အစေခံသာသာရှိတော့သည်။

"ငါ..ငါမဖြစ်ချင်ပါဘူးသူရဲ့...ဘာလိုအစောင့်ဖြစ်ဖြစ်..ဟန်ကျိုးကိုပဲပြန်ချင်တယ်"

"ပြန်ချင်တယ်..ဒါပေမဲ့ရလို့လား"

စီကျွေးသည်သရော်ပြုံးပြုံးရင်းမျက်မှောက်တွန့်ကာလက်ရှိအခြေအနေကိုအသိပေးလျက်ရှိ၏။

ကျင်းထိုးသွင်းခဲ့တဲ့ဆေးလုံးကိုရော၊သူထွက်ပြေးရာမှညီအစ်ကိုတွေထံကျရောက်လာမည့်အကျိုးဆက်တွေကိုရောခေါင်းထဲပြန်ပေါ်လာကာလုချန်ငြိမ်သက်သွားသည်။

ဒါပေမဲ့......

"မင်းနဲ့ကျင်းကလက်ထပ်ထားတာမလား?ဘာလို့ငါ့ကိုစောင့်..စောင့်ရှောက်ပေးဖို့ကူညီတာလဲ."

လုချန်သူကိုယ့်သူမည်သို့မည်ပုံအကြောင်းဆိုဖော်ပြရမလဲမသိတော့တာကြောင့်ရှက်သွေးရဲလာပြန်သည်။

"သူ့ရဲ့အိမ်မွေးအကောင်လေးတွေကိုကူညီစောင့်ရှောက်ပေးတယ်ဆိုတာထူးဆန်းတယ်မလား"

ယုံမှားဖွယ်မရှိသောဝမ်းနည်းမှုတွေကစီကျွမ်းမျက်နှာပေါ်မှာဖျတ်သန်းလာပြီးမတ်တပ်ထရပ်ကာပြတင်းပေါက်ဆီသို့လျှောက်သွားသည်။

"ငယ်စဉ်အခါတည်းကကျင်းဇနီးဖြစ်ရမယ်ဆိုတာနှမတော်သိခဲ့တယ်..မိခင်ဖြစ်သူကလည်းမိဖုရားကောင်းတစ်ပါးဆိုတာဘယ်လိုပြုမူနေထိုင်ရမလဲကိုသင်ပေးခဲ့တယ်..အရေးကြီးဆုံးအရာက.....နင်တို့လိုလူတွေကိုဘယ်လိုစောင့်ရှောက်ရမလဲဆိုတာပဲ"

စီကျွမ်းကစနောက်တာဖြစ်ပေမယ့်လည်းလုချန်ကျောချမ်းသွားသည်။

မောင်းမဆောင်တွင်ရှိသောအမျိုးသမီးများသည်မြပုတီးစေ့များအကြားနေထိုင်ကြသည်ဖြစ်သော်ငြားလည်းပိုးသားများနောက်ကွယ်တွင်တော့ပူဆွေးဝမ်းနည်းခြင်းများနှင့်ပြည့်နေသောနှလုံးသားများသာရှိ၏။

သူကိုယ်တိုင်လည်းထိုသို့ကံကြမ္မာအတိုင်းခံစားရမှာလား?တောင်ပေါ်မှာနေခဲ့စဉ်ကပျော်ရွှင်ဖွယ်အဖြစ်အပျက်တွေနှင့်လွတ်လပ်မှုတွေကိုပြန်တမ်းတမိရင်းအခုအခြေအနေကသူ့ကိုအထိတ်တလန့်ဖြစ်စေသည်။

လုချန်အတွေးတွေကိုရိပ်မိသွားသောစီကျွမ်းသည်မတတ်သာပဲရယ်လိုက်ရင်း

"အဲ့လောက်ကြီးစိုးရိမ်နေစရာမလိုပါဘူး..ကျင်း..သူက"

စကားပြောနေရင်းမှခေတ္တရပ်သွားပြီး

"သူကစိတ်အပြောင်းအလဲများတယ်..နင်နဲ့ကစားလို့ဝသွားပြီဆိုရင်ပြန်လွှတ်ပေးလိမ့်မယ်"

"တကယ်လား"

ဒါသာသတင်းကောင်းဖြစ်ပေမဲ့လုချန်သိပ်တော့မပျော်မိ။ဘယ်သူကအပစ်ခံရတဲ့အရုပ်ဖြစ်ချင်မှာလဲ?နှလုံးသား၏မကျေနပ်မှုများအတွက်ဆင်ခြေကိုရှာဖွေနေမိသည်။

"ဒါပေမဲ့ငါပြောတာကိုမသွေမတိမ်းနာခံရမယ်ဆိုရင်အစ်ကိုကျင်းပြန်လာတဲ့အခါစိတ်ပြောင်းပြီးလွှတ်ပေးချင်လွှတ်ပေးလိမ့်မယ်..သေချာတော့မပြောနိုင်ဘူး"

လုချန်မျက်လုံးအရောင်သည်ဖျတ်ကနဲလက်သွားတာကိုစီကျွမ်းတွေ့လိုက်ပေမယ့်သူမသွေဝိုက်ပြောလိုက်သောစကားကိုသိသေးပုံမရ။

"အိုင်းယား.ဒီနေ့ကစပြီးငါပြောတဲ့အတိုင်းသာလုပ်ရင်အဆင်ပြေလိမ့်မည်..ပင်ပန်းလိုက်တာ..အခြွေအရံတွေ..သခင်လေးလုကိုဝမ်ဆုံအိမ်တော်ကိုအနားယူဖို့ခေါ်သွားလိုက်ကြ"

တံခါးအနောက်မှအခြွေအရံတစ်ဦးထွက်လာပြီးလုချန်ကိုအပြင်သို့ခေါ်ဆောင်သွားသည်။ခေါင်းထဲမှာသန်းချီတဲ့မေးခွန်းတွေပြည့်နေပြီးစီကျွမ်းဘာတွေပြောနေမှန်းနားမလည်ပေမဲ့လည်းနန်းတော်မှတစ်စုံတစ်ယောက်အားမရည်ရွယ်ပဲစော်ကားမိမည်ကိုရှောင်ရှားကာအစောင့်တွေနောက်လိုက်ပါပြီးတိတ်တဆိတ်ထွက်ခွာသွားတော့သည်။

.........

နန်းတော်မှာနေရသောနေ့တွေသည်ပျင်းစရာအလွန်ပင်ကောင်းပြီးအချိန်ကုန်တာလည်းမြန်သည်။ကျင်းသည်မကြာခင်တုန်းကပဲနန်းတွင်းစစ်သည်များနှင့်အတူလော်ကော်ကိုသိမ်းပိုက်ရန်နန်းတော်ကိုစွန့်ခွာကာစစ်ချီထွက်သွားသည်။စစ်ချီထွက်သောနေ့တုန်းကရွှေရောင်ချပ်ဝတ်တန်ဆာနဲ့နတ်ဘုရားတစ်ပါးလို့မြင်းစီးထွက်ခွာသွားသောကျင်းအသွင်ကိုမျက်တောင်မခတ်ကြည့်နေမိတာကိုပြန်သတိရမိသည်။စီကျွမ်းမှရယ်မောကာသူတို့နှစ်ဦးကြားဆက်ဆံရေးကိုမေးလာသောအခါတွင်သူခေါင်းငုံ့ရင်းထိုလှပသောအမျိုးသားနှင့်မိတ်ဆွေဖြစ်ကြောင်းကိုတောင်ဝင်မခံနိုင်ပဲခေါင်းမာစွာငြင်းဆန်ခဲ့သည်။

စစ်မြေပြင်မှသတင်းပို့သူများကလည်းအကြိမ်များစွာရောက်ရှိလာကြသည်။စီကျွမ်းဟာသူ့ရှေ့မှာအားကောင်းသောအမျိုးသမီးအသွင်မာန်တင်းထားပေမဲ့လည်းတဖြည်းဖြည်းနှင့်အရမ်းတိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်လာကြောင်းသူသတိထားမိသည်။အမြဲတမ်းမောင်းမဆောင်ပြတင်းပေါက်နားလေးမှာထိုင်နေပြီးအဝေးတစ်နေရာကိုငေးငိုင်ကြည့်နေတတ်သည်။

နောက်ဆုံးတော့လည်းသူမဖခမည်းတော်ပဲကိုး။လုချန်ကိုယ်တိုင်သည်အဖေရင်းကိုတခါမှမတွေ့ဘူးသူဖြစ်တဲ့အတွက်စီကျွမ်း၏တက်ကြွနေတတ်ကာဂရုစိုက်တတ်လွန်းသောအောက်ခြေ၌ဘယ်လောက်ပူပန်သောကများနေမလဲကိုလုချန်သိသည်။သူလည်းမတတ်သာပဲသူမအတွက်ကရုဏာသက်မိသည်။

ကျင်းအဝေးမှာရှိနေသေးသ၍တော့အရာရာအဆင်ပြေချောမွေ့နေလိမ့်မည်။

ကျင်းနှင့်ပတ်သတ်၍ခံစားချက်တွယ်တာမှုတစ်မျိုးတစ်ဖုံကိုသူခံစားမိသော်ငြားလည်းသူ့လက်အောက်တွင်ကျော်ဖြတ်ခဲ့ရသောနာကျဥ်မှုဝေဒနာများကြောင့်ဖြစ်အံ့ဆဲဆဲပြန်လာတော့မည့်အရေးကိုလုချန်ကြောက်ရွံ့နေဆဲ။

ကျင်းသူ့ခန္ဓာကိုယ်ကိုအသုံးပြုသည်အားထိတ်လန့်မိနေစဥ်စီကျွမ်းဝမ်းနည်းညှိုးငယ်နေသောအသွင်ကိုမြင်ရတာကိုသူမုန်းလွန်းလှသည်အားဝင်ခံရန်လည်းဆန္ဒမရှိ။အချိန်အတော်များကိုအတူကုန်ဆုံးခဲ့ကြသူများအဖို့ခံစားချက်များတိုးလာသည်မှာလည်းမြေကြီးလက်ခတ်မလွဲ။စီကျွမ်းသည်သူ့ကိုမြင်တိုင်းနန်းတော်စည်းကမ်းချက်များကိုသင်ယူရန်အမြဲတမ်းတွန်းအားပေးလေ့ရှိ၏။သူကိုယ်တိုင်ကလည်းသူမကိုသတိရနေခဲ့သောတောင်ဆီမှညီအစ်ကိုများလိုပဲသဘောထားသည်။အထီးကျန်သောခမ်းနားကြီးကျယ်သည့်နေရာတွင်ရှိပေးသောမိတ်ဆွေတစ်ဦးဖြစ်တာကြောင့်သူမခင်ပွန်းသည်နှင့်ဖခမည်းတော်အကြားတိုက်ပွဲ၏ကံကြမ္မာကိုလုချန်သိမြင်လိုစိတ်မရှိ၊

ကျင်းပြန်မလာရန်အတွက်လုချန်နေ့စဉ်ဆုတောင်းနေမိသည်။သို့မှသာသူလည်းစိုးရိမ်ကြောင့်ကြခြင်းကင်း၍နန်းတော်အတွင်းလွတ်လပ်စွာနေနိုင်လိမ့်မည်။ဒါပေမဲ့သူ့ကံကောင်းမှုတွေကိုအဆုံးသတ်ရန်နေသာသောတစ်မနက်ခင်းတွင်နန်းတော်စစ်တပ်တွေအောင်မြင်မှုနှင့်အတူပြန်လာပြီဟူသောသတင်းပို့သမားကရောက်ရှိလာသည်။

"သေစမ်း..ဘာလို့များပြန်လာရတာလဲ?"

လုချန်သည်သာမန်ကာလျှံကာဖြင့်လူအုပ်ကြီးနှင့်မျက်နှာဖြူကိုယ်လုပ်တော်များကိုကဲကြည့်ရင်းအသက်ရှူသံမျှသာနှင့်မြည်တွန်တောက်တီးလိုက်၏။

မရေမတွက်နိုင်သောစစ်သည်ရဲမက်တွေအမြောက်အမြားဖြတ်ကျော်ပြီးသွားတဲနောက်မှာကျင်းကိုရိပ်ကနဲလှမ်းမြင်လိုက်ရသည်။ကျွမ်းဝင်ခြင်းမရှိနေသောအသွင်ဖြင့်ဧကရာဇ်သည်ညီလာခံတတ်သောဝတ်ရုံကိုဝတ်ဆင်ထားပြီးရှစ်ဦးသောအခြွေအရံများကယပ်များကိုင်ကာဝန်းရံထား၏။

သူငါ့ကိုမြင်လား?သူငါ့ကိုမြင်ပါ့မလား?

အစောင့်ရဲမက်တွေနဲ့အတူရောဒူးထောက်ဂါဝရပြုပြီးကျင်းပြန်ရောက်လာခြင်းကိုကြိုဆိုနေသည်။ကျင်းပြန်ရောက်လာခြင်းအပေါ်မခံမရပ်နိုင်ဖြစ်မိပေမဲ့ထိုစကားလုံးများကိုနှလုံးစိုင်၌အော်ဟစ်နေသော်ငြားလည်းကျင်းသူ့ကိုသတိရနေမလားဆိုတာကိုမျှော်လင့်နေမိသည်။

ထိုနေ့သည်စိတ်ပျက်ဖွယ်ရာနေ့ပင်။ကျင်းသည်အစောင့်ရဲမက်တွေဘက်ကိုတစ်ချက်လေးမျှတောင်ကြည့်မသွား။
မောင်းမဆောင်တွင်စီကျွမ်းနောက်မှာလိုက်ပါလျက်ဂါဝရပြုတဲ့အခါမှာလည်းပြုံးတောင်မပြခဲ့။တကယ်ပဲကျင်းဟာသူ၏စိတ်လှုပ်ရှားဖွယ်ရာကစားစရာအသစ်လေးကိုမေ့ပျောက်သွားပြီလား?

"တောင်းပန်ပါတယ်..ဒါပေမဲ့ပြောစရာစကားရှိပါတယ်...."

မျှော်လင့်တကြီးကြည့်နေသောစီကျွမ်းထံစူးစိုက်စွာတစ်ချက်ကြည့်လာသည်။

"ရွှမ်းယွမ်ယုံးရီကိုနန်းတော်စစ်သည်တွေကအရှင်ဖမ်းခဲ့..."

စီကျွမ်းသည်ရုတ်တရက်အော်ဟစ်ကာကြမ်းပြင်ပေါ်ဝပ်တွားလျက်တုန်ယင်နေတာကြောင့်ကျင်းစကားစပြတ်သွားသည်။မျက်ဝန်းတွေကိုအုပ်ကာထားသောစီကျွမ်းကိုအခြွေအရံတွေကပဲလာရောက်ထူပေးကြသည်။

ကျင်းသည်လက်ယမ်းကာအခြွေအရံတွေကိုစီကျွမ်းအားကြည့်ခိုင်းလိုက်စေသည်။သူကိုယ်တိုင်ကတော့အေးစက်စွာနောက်လှည့်သွားပြီးဝေါယာဥ်သယ်ဆောင်သူကိုနောက်လိုက်ခဲ့ရန်လက်ပြလျက်အခန်းထဲမှထွက်ခွာသွားသည်။နေရာတွင်မတ်တပ်ရပ်နေဆဲလုချန်၏ရင်တွင်းမှာတော့အမုန်းတရားများကလျှံတတ်လာသည်။စကားသံမထွက်ပဲမတ်တပ်ရပ်နေပြီးကျင်း၏နောက်ကျောကိုတော့သတ်ဖြတ်လိုသောအကြည့်များနှင့်စိုက်ကြည့်နေသည်။

အာ!ဒီယောကျ်ားကလူကောဟုတ်ရဲ့လား?လူကောဟုတ်ပါရဲ့လား?ဖျက်ဆီးခြင်းတိုင်းဖျက်ဆီးပြီးသည့်နောက်ကိုယ်ပျောက်နေသောသူတစ်ယောက်နှယ်အရေးမထားချောင်ထိုးထားလိုက်သည်။

.........

"စီကျွမ်း..မင်းဒီမှာလား?"

"စီ...."

သူ့နေရာရှိရာသို့ပြန်သွားခဲ့ပေမယ့်အတွေးများကလုချန်စိတ်ထဲအပူကပ်နေတာကြောင့်မတတ်သာပဲစီကျွမ်းဆီလာခဲ့မိသည်။ပူပန်သောကတွေကိုငြိမ်းသက်ရန်စီကျွမ်းကိုအမှန်တိုင်းပြောခိုင်းရမည်။သို့သော်လည်းရုတ်တရက်ကြားလိုက်ရသည့်ကျင်းအသံကြောင့်ခေါ်နေသောအသံကိုမတရားရပ်တန့်လိုက်ရသည်။

လုချန်အံတင်းတင်းကြိတ်လိုက်သည်။စပ်စုခြင်းဟာအမှန်ပင်ရှက်ဖို့ကောင်းသောအရာဖြစ်ပေမဲ့လည်း၊သူ၏ကိုယ်ကျင့်တရားအပေါ်သောကပွားမိပေမဲ့လည်းလှစ်လျူရှုရင်းပြတင်းပေါက်မှာအပေါက်လေးဖောက်ကာချောင်းကြည့်လိုက်သည်။တွေ့လိုက်ရတဲ့မြင်ကွင်းသည်သူ့ကိုလွန်စွာပင်အံသြသင့်စေ၏။

ကျင်းနဲ့စီကျွမ်းရင်ဆိုင်တွေ့နေတာကိုမြင်ရန်မျှော်လင့်ထားပေမယ့်အခန်းထဲမှာကျင်းကမတ်တပ်ရပ်နေပြီးသူ့နောက်ကျောတွင်လူတစ်ယောက်ကိုတိုင်၌ကြိုးတုပ်ချည်နှောင်ထားသည်။ဝေါယာဥ်ထဲတွင်ရှိနေခဲ့သောသူဖြစ်နိုင်သည်။လုချန်အစကတော့ဝေါယာဥ်အတွင်းရှိနေသောသူသည်လော်မှစစ်သုံ့ပန်းအဖြစ်ခေါ်ဆောင်လာသည့်မောင်းမတော်ဖြစ်မည်ဟုထင်ခဲ့၏။

လူစိမ်း၏အမူအရာသည်လက်လျော့အားပျော့နေပြီးသူထင်သလိုမိန်းမလှအသွင်မဟုတ်ပဲအလုံးစံကွဲပြားခြားနား၏။အရပ်ရှည်ကာကြီးထွားသန်မာဟန်ရှိသည်။ကျင်းနှင့်သူထက်တောင်ကြီးမားပုံရပြီးသူမျက်နှာကလည်းအလွန်ယောကျ်ားဆန်သည်။အသက်အတော်ကြီးနေပြီဖြစ်ပေမယ့်လည်းအများထင်ထားတာတွေနဲ့အံ့သြသင့်ဖွယ်ကောင်းအောင်ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်နေသည်၊

လူစိမ်းပုံစံသည်အခုမှနိုးထလာသူသကဲ့သို့ပင်ပန်းနွမ်းနယ်နေပုံရ၏။စစ်ပွဲမှအကျဥ်းသားတစ်ဦးအနေနှင့်သူ့မျက်ဝန်းများထဲတွင်ရန်လိုစိတ်စိုးစဥ်မှမရှိပဲဖော်ပြ၍တော်မရသောမောဟိုက်မှုများသာရှိသည်။

"ဒီနေရာကိုပြန်ရောက်လာပြီဆိုတော့ဘယ်လိုခံစားရလဲ?"

ကျင်းအသံသည်ထူးဆန်းမှုတွေပြည့်နှက်နေပြီးလုချန်ကတော့နားလည်နိုင်ဖို့ရာမစွမ်းသာ။

"ပြန်လာဖို့အခွင့်အရေးရှိမယ်လို့မထင်ခဲ့ဘူး..ငါ့ကိုယ်ငါဒီနေရာမှာပြန်တွေ့ရမယ်လို့မထင်ထားခဲ့ဘူး"

ပင်ပန်းအားလျော့နေတဲ့အသွင်ပေါက်ပေမဲ့ထိုသူ့အသံဟာသူရဲကောင်းဆန်လှသည်။နောက်ဆုံးကျန်သောအရာဖြစ်ပုံပေါ်နေရာလုချန်သူ့အတွက်ဝမ်းနည်းမိသွားသည်။


လုချန်စိတ်ရှုပ်သွားတာက..စီကျွမ်းအိမ်တော်ကဘာလို့ထိုလူရဲ့အချုပ်ခန်းဖြစ်နေရတာလဲ?

"ဟုတ်လား..ငါ့ကိုလျော့တွက်ထားတာပဲ!"

ကျင်းထိုသူ့အရှေ့တွင်ကိုယ်ကိုကိုင်းလိုက်ကာလက်တွေကထိုအမျိုးသားအဝတ်တွေထဲဝင်သွားသည်ကိုလုချန်အရှင်းကြီးမြင်နေရသည်။

အမျိုးသားမျက်နှာသည်အတန်ငယ်ရှုံ့တွသွားပြီးအဆင်မပြေမှုများကိုဖုံးကွယ်ထားချင်ပုံရသည်။သို့ပေမဲ့မျက်လုံးများသည်တဖြည်းဖြည်းအားလျော့လာပြီးစိတ်အတွင်းရှိယောက်ယတ်ခတ်နေမှုများကိုဖော်ပြနေသည်။

"ငါမင်းကိုပြန်သွားခွင့်ပြုပြီးသွားပြီလေ..အခုတော့မင်းလက်ကျန်ကာလတွေကိုဒီမှာပဲဖြတ်သန်းသင့်တာပေါ့"

ကျေနပ်နေသည့်အပြုံးကဖြစ်တည်လာပြီးမျက်နှာချင်းနီးကပ်သွားကာနှုတ်ခမ်းတွေကိုပူးကပ်လိုက်သည်။လက်တွေကလည်းထိုအမျိုးသားခန္ဓာကိုယ်အနှံ့ပွတ်သပ်လျက်ရှိသည်။ညစ်ညမ်းသောတဏှာရမ္မက်များကိုအခန်းအတွင်းလွှမ်းခြုံလာသည်။

လုချန်ခေါင်းကိုလွဲလိုက်ပေမယ့်မတတ်သာပဲရစ်ပတ်နေကြသောခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုကိုပြန်ကြည့်ရန်တဖန်ခေါင်းပြန်လှည့်လိုက်မိသည်။ဖြည်းညှင်းစွာပြန်လည်ခေါင်းငုံ့မိပြန်သည်။ပန်းပွင့်များဝေဆာနေသောဥယျာဥ်အလယ်တွင်မတ်တပ်ရပ်နေတာဖြစ်ပေမဲ့လည်းတကိုယ်လုံးဟာတုန်ယင်အေးစက်နေပြီးလှုပ်မရဖြစ်နေသည်။

ကျင်းအနမ်းတွေကိုရပ်တန့်လိုက်ပြီး

"ယုံရီ..နှစ်အနည်းငယ်ပဲကြာသေးပေမယ့်မင်းရဲ့ထိန်းချုပ်နိုင်စွမ်းတွေကတော်တော်လျော့ကျလာတာပဲ"

အမျိုးသား၏နှုတ်ခမ်းတွေဟာနီရဲရောင်ကိုင်းနေပြီးမနည်းအသက်လုရူနေရသည်။

"ငါတို့ဘယ်လိုဆက်နွယ်ကြလဲဆိုတာမင်းနည်းနည်းလေးသတိရတယ်ဆိုရင်တောင်ငါ့ကိုလွှတ်ပေးပါ..ငါ့ဟာငါအဟန့်အတားကင်းကင်းနဲ့နေပါရစေ"

ရှုပ်ထွေးလှတဲ့အမူအရာဟာကျင်းမျက်နှာပေါ်မှာဖြတ်ပြေးလာသည်။ယုံရီကောလုချန်ပါအဖြေကိုစောင့်မျှော်နေကြသည်။ဒါပေမဲ့ကျင်းသည်တစ်ဖက်ပြန်လှည့်လာပြီးအေးစက်သောအသံနှင့်

"လုချန်..ကြားသမျှလုံလောက်ပြီ..ထွက်လာခဲ့တော့"

လုချန်အသက်ရူရပ်တန့်သွားပြီးတုပ်တုပ်မှပင်မလှုပ်နိုင်တော့။ကျင်းကအမြန်ပင်လျှောက်လာပြီးကြမ်းတမ်းစွာဆွဲခေါ်ကာအခန်းတွင်းသို့ဝင်စေသည်။လူစိမ်းသည်တိုင်တွင်မလှုပ်မယှက်တုပ်ချည်ထားတာကိုခံနေရပေမယ့်လုချန်တွင်အကြည့်ချင်းဆုံချိန်တွင်သူ့မျက်ဝန်းအရောင်တွေကလျော့ပါးသွားခြင်းမရှိ။

လုချန်ကိုတွန်းချကာလက်တွေကိုအရှေ့ဘက်သို့လိမ်ချိုးပူးကပ်ရင်း

"ခန့်မှန်းကြည့်စမ်း..ငါဒီကောင်လေးနဲ့ဘာလုပ်မလဲဆိုတာ"

ယုံရီသည်အကြမ်းပတမ်းဆုပ်ကိုင်ထားခြင်းခံနေရသောလုချန်ကိုကြည့်ရင်းမျက်နှာတစ်ပြင်လုံးနှင့်လည်ပင်းပါမကျန်နီရဲတွတ်လာကာရှက်ရွံမှုကိုဖုံးကာရန်ခေါင်းကိုခါယမ်းရင်း

"ငါမသိဘူး"

သူနဲ့ကျင်း၏အခြေအနေကိုထိုအမျိုးသားတပ်အပ်သိမှာကသေချာနေတာကြောင့်လုချန်ကိုယ်လုံးလေးသည်ရှက်ရွံမှုကြောင့်တုန်ယင်လာ၏။

လုချန်ကိုလွှတ်ကာထိုလူရှေ့တွင်ဝပ်လျက်အနေအထားနဲ့ပစ်ချလိုက်သည်။

ထိုလူရဲ့မေးစေ့ကိုမော့ယူလိုက်တဲ့အတွက်လုချန်နှင့်အကြည့်ချင်းဆုံသွားသည့်အခြေအနေမှာပင်ထိုသူ့အဝတ်တွေကိုရူးသွပ်စွာစတင်ဆုတ်ဖြဲလာသည်။

"မင်း..မင်းဘာလုပ်တာလဲ"

ထိုလူဟာအော်ဟစ်နေပေမဲ့ကျင်း၏လှုပ်ရှားမှုတွေကလည်းမရပ်တန့်ဘူး။သူ့အော်သံသည်အဝတ်တွေကိုဆွဲဖြဲနေသောအသံနှင့်ရောထွေးနေ၏။ဗလာကျင်းသွားတဲ့အချိန်မှာသန်မာလှတဲ့ကြွက်သားတွေဟာထွက်ပေါ်လာပြီးတင်ကျန်နေသောအဝတ်အပိုင်းအစတွေနဲ့ကာမဆန္ဒနိုးကြွစေသည့်အသွင်ပင်ဖြစ်နေသည်။

"ဦးရီးတော်ယုံရီ..ဘာဆက်လုပ်မလဲဆိုတာကိုသေချာကြည့်ထား"

ဦးရီးတော်ဆိုသည့်စကားအပေါ်လုချန်မစဥ်းစားနိုင်လိုက်ခင်မှာပဲကျင်းကအနားလျှောက်လာပြီးဝံပုလွေတစ်ကောင်လိုကိုယ်ပေါ်သို့ခုန်တတ်လာတော့သည်။တဖြည်းဖြည်းမြင့်တတ်လာသောခန္ဓာကိုယ်အပူချိန်နဲ့လက်တွေ၏လှုပ်ရှားမှုတွေဟာပါးစပ်ကထုတ်ဖော်မပြောရင်တောင်ကျင်းဘယ်လောက်ဆန္ဒတွေပြင်းပြနေလဲဆိုတာကိုသိနိုင်သည်။

"မလုပ်နဲ့..."

ယုံရီထွက်ပေါ်လာခြင်းဟာလုချန်ကိုပရမ်းပတာဖြစ်စေပြီးစိတ်ကိုမရေမရာဖြစ်စေသည်။ပြန်လည်ဆုံတွေ့ခြင်းဖြစ်နေတာတောင်ကျင်းသည်နွေးထွေးမှုစိုးစဉ်မျှမပါတဲ့
ဆက်ဆံခြင်းကိုသာစတင်နေ၏။

ပထမဆုံးအကြိမ်အတင်းအကျပ်အပြင်းအထန်ဆက်ဆံခြင်းကိုခံရတာမဟုတ်သော်လည်းဒီလောက်ကြောက်စရာကောင်းတဲ့ကျင်းကိုလုချန်မမြင်ဘူးခဲ့။တည်ငြိမ်သောပင်ကိုယ်အနေအထားကလည်းပျောက်ကွယ်နေပြီးလေထုသည်အမျက်ဒေါသများနှင့်သာပြည့်နေ၏။လက်ချောင်းများသည်အကြမ်းပတမ်းနှင့်နေရာအနှံ့သွားလာနေပြီးရှက်ဖွယ်ရာဆိုးရွားသောအနီကွက်များကိုချန်ထားခဲ့သည်။

"မလုပ်နဲ့...မလုပ်...မင်းရူးနေတာပဲ..ငါ့ကိုလွှတ်"

ကြောက်ရွံမှုတွေဟာသူ့နှလုံးသားလေးကိုဆုတ်ဖြဲနေကြသည်။ဒီလိုပုံစံမျိုးနှင့်ကျင်းသူ့ခန္ဓာကိုယ်ကိုဖျက်ဆီးပစ်မယ်ဆိုလျင်မနက်ဖြန်နေမင်းကိုတောင်မြင်နိုင်မှာမဟုတ်တော့တာကိုလုချန်သိသည်။

"ဖယ်ပေး..အဝေးကိုသွား"

အခန်းထဲမှာနောက်တစ်ယောက်ရှိနေသည်ကိုလည်းလုချန်မေ့သွားပြီးရှိသမျှအားနဲ့အော်ဟစ်လိုက်သည်။တုန်ယင်နေမှုတွေသည်စကားသံများ၌ပါဝင်နေပြီးကျင်းကိုရိုက်ပုတ်ရန်မောကြီးပန်းကြီးကြိုးစားနေသလိုပုခုံးကိုလည်းသွားနဲ့ကိုက်နိုင်သမျှအားနဲ့ကိုက်ထလိုက်သည်။ကျင်းကလုံးဝပင်မဖယ်ပေးပဲအဝတ်တွေကိုအကြမ်းပတမ်းဆုတ်ဖြဲနေသည်။

အဝတ်တွေကကြမ်းပြင်ပေါ်မှာပြန့်ကျဲကျနေပြီးဘေးတွင်ထိုင်နေသောအမျိုးသားမှာရက်စက်လှသောမြင်ကွင်းကိုမကြည့်နိုင်တော့ပဲ

"ရွှမ်းယွမ်ကျင်းတော်ပါတော့!မင်းအခုလုပ်နေတာကိုလွှတ်ပေးလိုက်ပါတော့!အရှက်တရားဆိုတာကောမင်းနားလည်ရဲ့လား"

ကျင်းမျက်ဝန်းတွေသည်ပို၍ပင်အေးစက်လာတာကြောင့်လုချန်ကျောချမ်းသွား၏။လက်ညိုးတွေဟာအဝလေးအတွင်းသို့ကြမ်းတမ်းစွာပင်ထိုးဖောက်ဝင်ရောက်
လာသည်။သာယာမှုစိုးစဥ်မျှမပါသောနာကျင်မှုတွေကြောင့်လုချန်ဒုက္ခတရားတွေကြားမှပင့်သတ်ရှိုက်မိသည်။

"အား...."

နာကျင်မှုကြောင့်ခန္ဓာကိုယ်လေးကျုံ့သွားပြီးကျူးကျော်လာသည့်လက်ချောင်းတွေကိုညစ်မိသွားကာမရည်ရွယ်ထားသောအော်သံတစ်ချက်ထွက်ပေါ်လာသည်။

"ယုံရီ..သူ့အသံကိုကြားရဲ့လား?အဲ့ဒီညကိုလဲမှတ်မိရဲ့လားငါ့အောက်မှာနေရင်းညည်းညူအော်ဟစ်ပြီးမင်းအထွက်အထိပ်ရောက်သွားတာလေ"

လုချန်၏အသက်မရှိတော့သကဲ့သို့ခန္ဓာကိုယ်ကိုကြည့်ရင်းတတိယတစ်ယောက်၏အဖြေကိုစောင့်လျက်လုချန်အဝလေးထဲထိုးသွင်းနေသောအပြစ်ပေးလက်ချောင်းတွေ၏အရှိန်ကိုတင်လိုက်သည်။

လုချန်ဟာနာကျင်လွန်းလှတဲ့အတွက်အော်တော့မအော်နိုင်တော့။သူ့၏စကားမဆိုပေမဲ့နာကျဥ်နေကြောင်းပြသနေသောအရိပ်အယောင်များကိုတမင်တကာမသိကျေးကျွန်ပြုထားခြင်းတွေသည်လုချန်နှလုံးသားကိုပို၍ပင်နာကျဥ်စေသည်။လူတစ်ယောက်ထက်ဆာလျှင်အရာဝတ္ထုတစ်ခုလို့ပြောသည်မှပိုမှန်ဦးမည်။အတိတ်ကိုလွမ်းဆွတ်သည့်အချိန်တိုင်းအစားထိုးအသုံးပြုလို့ရသောအရာဝတ္ထုတစ်ခု။ကျင်းချစ်ရသောသူထွက်ပြေးသွားတဲ့အချိန်မှာအစားထိုးသုံးသည့်အရာဝတ္ထုတစ်ခု။

သူခန္ဓာကိုယ်သည်ယှဥ်နိုင်စွမ်းတွေကိုကျော်လွန်လျက်ပျက်ဆီးနေချေပြီ။အေးစက်သောလက်တွေနှင့်ဗလာကျင်းသောခန္ဓာကိုယ်ကိုအတင်းအကျပ်
ဆုပ်ကိုင်ထားပြီးငရဲ၏အနက်ရှိုင်းဆုံးအပိုင်းသို့တွန်းပို့နေကြသည်။နှလုံးသားဆီမှနာကျင်မှုကြောင့်မထိန်းချုပ်နိုင်စွာပင်ငိုကြွေးနေမိသည်။

လုချန်၏မျက်ရည်များသည်မိုးရေစက်တွေလိုပါးမှတစ်ဆင့်ကျောက်ခင်းထားသောကြမ်းပြင်ထက်သက်ဆင်းလာသည်။လက်တွေသည်ရှက်စရာအနေအထားနှင့်ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ထောက်ထားရပြီးကျင်းဖျက်ဆီးမှုတွေကိုအလိုက်သင့်နေပေးရင်းလုချန်အသိတရားများကဝေဝါးလာသည်။

"မင်း..မင်းကရက်စက်ကြမ်းကြုတ်တဲ့သူပဲ..ဟုတ်တယ်...ငါအမြင်မှားသွားတယ်..ငါ့အစ်ကိုတော်ကိုမင်းကိုထီးနန်းလွှဲပေးဖို့ငါအကြံမပေးခဲ့သင့်ဘူး"

ထိုအမျိုးသားသည်အရှေ့မှမြင်ကွင်းကိုဆက်မကြည့်နိုင်စွမ်းတော့။ထို့အတူအခန်း၏အခြေအနေနှင့်အရှေ့မှမြင်ကွင်းကြောင့်အောက်ကအင်္ဂါကလည်းစိတ်အားတက်ကြွလာသောလက္ခဏာရပ်များကိုပြသနေသည်။အရှက်တရားများသည်ဒေါသအဖြစ်ပြောင်းသွားကာယခုပြောလိုက်သောစကားများသည်အရင်တုန်းကပြောခဲ့သောစကားများထက်ပို၍ပြင်းထန်နေသည်။

ထိုစကားကြောင့်လွန်စွာဒေါသပုန်ထသွားသောကျင်းသည်လုချန်အတွင်းမှအရာကိုကြမ်းတမ်းစွာထုတ်လိုက်တာကြောင့်နာကျင်မှုကြောင့်ငိုကြွေးရပြန်သည်။ပျော့ခွေနေပြီးတဏှာရမ္မက်စိုးစဥ်မျှမရှိသောလုချန်၏သတိတရားများဆီသို့ကျင်းဆွဲထုတ်သွားသောအခါမှစိုးရိမ်ကြောင့်ကြခြင်းများကတိုးဝင်လာသည်။

စအိုလမ်းကြောင်းတစ်လျှောက်ဟာစုတ်ပြတ်သက်သွားပြီးသွေးစိမ်းရှင်ရှင်များကလည်းအဝမှတစ်ဆင့်ပေါင်ပေါ်ကနေကြမ်းပြင်ပေါ်သို့တိုက်ရိုက်စီးကျနေသည်။

သူ့ကိုဝတ္တရားအရတစ်ချက်သာကြည့်သောကျင်းသည်စီကျွမ်းဖခမည်းတော်ဖြစ်သည့်နန်းကျမင်းသားရွှမ်းယွမ်ယုံးရီရှေ့တည့်တည့်တွင်အောက်ပိုင်းကိုမျက်နှာမူလျက်မတ်တပ်ရပ်လိုက်သည်။အောက်ကိုအချိန်အတော်ကြာသည်အထိအေးစက်စွာငုံ့ကြည့်နေပြီးနောက်ကြမ်းတမ်းစွာပင်ပါးရည်နားရည်များဆွဲရိုက်ရင်း

"ခွေးကောင်!ဘယ်သူကများမင်းကိုငါ့အဖေဆီကရာထူး
ငါ့ဆီလွှဲပေးဖို့သိမ်းသွင်းပေးပါလို့တောင်းဆိုဖူးလို့လဲ?ငါနဲ့မင်းရဲ့သမီးလက်ထပ်ပြီးတဲ့အချိန်မှာဘာမှမဖြစ်ခဲ့ကြသလိုဟန်ဆောင်ဖို့ဘယ်သူခိုင်းခဲ့တာလဲ?ငါ့ကိုအနာရောဂါကြီးတစ်ခုကိုရှောင်ဖယ်နေဖို့ဘယ်သူပြောခဲ့တာလဲ?ငါ့ဘေးမှာမနေဘဲသစ္စာဖောက်ခြင်းကိုရွေးချယ်ဖို့ဘယ်သူများခိုင်းစေခဲ့တာလဲ"

"ငါဒီအရာတွေဘာကိုမှမလိုချင်ဘူးဆိုတာမင်းရှင်းရှင်းလင်းလင်းသိတာပဲ"

ကျင်းထံမှအဆက်မပြတ်ကြရောက်လာတဲ့စကားများကြောင့်ထိတ်လန့်သွားသောသူသည်ခေါင်းမော့လာပြီးပြန်ပြောရန်ပါးစပ်ဟလိုက်တဲ့အချိန်မှာ..

"အွန်း"

လည်ချောင်းထဲသို့ကျင်းအရာကတိုးဝင်လာတဲ့အတွက်စကားရှေ့ဆက်ချိန်ပင်မရလိုက်တော့။လက်တွေကယုံရီ၏ဦးခေါင်းတွေကိုဖိကိုင်ရင်းတင်ပါးတွေကအရှေ့နောက်ရွေ့လျားနေသည်။လုချန်ထံမှဆွဲထုတ်သွားသောအပိုင်းသည်ထိုအမျိုးသားပါးစပ်အတွင်းအားနှင့်ရောက်ရှိနေ၏။

အဝတ်ကင်းမဲ့နေသောလုချန်ကတော့ပါးစပ်ထဲတွင်ပြည့်သိပ်နေသောအရာကြောင့်စကားတစ်ခွန်းမှတောင်မဟနိုင်ပဲမျက်လုံးတွေကိုစုံမှိတ်ထားရင်းနာကျင်မှုဝေဒနာခံစားနေသည့်တော်ဝင်မျိုးနွယ်၊ကျင်း၏ဦးရီးတော်ယုံရီနှင့်ကျင်း၏မြင်ကွင်းကိုကြည့်နေမိသည်။နာကျင်မှုကြောင့်ကျလာတဲ့မျက်ရည်တွေဟာပါးမှာတွဲခိုလျက်ရှိပြီးသန်မာသောခန္ဓာကိုယ်ကလည်းတုန်ယင်နေသည်ကိုလုချန်မြင်နေရသည်။

စိတ်မချမ်းသာစရာမြင်ကွင်းဖြစ်ပေမဲ့လည်းနှစ်ယောက်ကြားဆက်နွယ်နေသည့်သံယောဇဉ်ချည်မျှင်တွေကိုလုချန်မြင်နေရသည်။

ပြီးတော့.....

သူဆိုသောဖြစ်တည်မှုအတွက်နေရာရှိမနေ။

မည်သို့မည်ပုံစိတ်ပြန်လည်တည်ငြိမ်လာကြောင်းကိုတောင်လုချန်မသိတော့။ကြမ်းပြင်ပေါ်ပြုတ်ကျနေသည့်အဝတ်စတွေကိုအမြန်ပြန်ကောက်ယူကာကိုယ်ပေါ်မှာ
သတိထားဝတ်ဆင်လိုက်သည်။တုန်ယင်နေသည့်ခြေထောက်တွေနဲ့ရုန်းကန်ရင်းတည်ငြိမ်စွာအခန်းအပြင်သို့လျှောက်ထွက်လိုက်သည်။မရေရာခြင်းတွေနဲ့အတူသွေးရနံ့၊မျက်ရည်များနှင့်လိင်ဆက်ဆံနေကြသောသူနှစ်ဦးကိုလည်းအခန်းထဲ၌ချန်ထားရစ်ခဲ့သည်။

ခြံဝင်းငယ်၏တံခါးဝသို့ရောက်တဲ့အချိန်မှာအလျင်စလိုဖြစ်နေသောလူတစ်ယောက်နှင့်မထင်မှတ်ပဲဝင်တိုက်မိသွားသည်။

"ဘုရားသခင်!အစ်ကိုလု!ဘာဖြစ်လာတာလဲ?

ရွှမ်းယွမ်စီကျွမ်းဖြစ်ပြီးမောဟိုက်နေသောအခြွေအရံများကအနောက်မှာကပ်ပါလာသည်။သူမလက်ထဲတွင်လေးလံသောအဝတ်စကိုကိုင်ထားရာအခုမှနိုးပြီးအမြန်ထလာဟန်ပေါ်သည်။

"ဘာကိုလဲ"

အတတ်နိုင်ဆုံးတည်ငြိမ်အောင်ကြိုးစားပေမဲ့အသံကမထိန်းထားနိုင်ပဲတုန်ယင်နေသည်။

"ဘာ..ဘာလို့ငိုနေတာလဲ"

လုချန်မျက်နှာကိုစီကျွမ်းစိုက်ကြည့်နေရင်းမေးလိုက်တာဖြစ်ပေမယ့်မျက်ဝန်းများမှတစ်ဆင့်အဖြေကိုသူမသိရှိလိုက်ရသည်။

"အာ..အမှုန်ဝင်သွားလို့ဖြစ်မှာပါ.."

လက်ကိုမြှောက်ကာမျက်နှာပေါ်မှမျက်ရည်များကိုဖိသုတ်ရင်းအားတင်းပြုံးပြလိုက်သည်။

"သွားရအောင်..စကားသေချာပြောလို့ရမယ့်နေရာတစ်ခုရှာရအောင်"

လက်လှမ်းကာစီကျွမ်းကိုဆွဲခေါ်ပြီးခြံဝင်းကိုဖြတ်၍ဆန့်ကျင်ဘက်သို့ဦးတည်လိုက်သည်။

"ဝေ!ဘာလုပ်တာလဲ..... ကျင်းကိုရှာမလို့လာတာ"

သူမကရုန်းကန်နေပေမဲ့လုချန်မလွှတ်ပေးပဲဆွဲခေါ်လာသည်။

ပင့်တိုက်လာသောလေသည်ရုတ်တရက်ဝင်ရောက်လာပြီးခြံဝင်းအတွင်းမှသဲများကိုသဲ့ယူသွားသည်။စီကျွမ်းကိုဆွဲခေါ်ရင်းလုချန်ဦးတည်ချက်မဲ့စွာပင်လျှောက်နေမိသည်။သူ့စိတ်ကလည်းလေတွေလိုပဲဦးတည်ရာပျောက်လျက်။ဘာကြောင့်မှန်းမသိအမည်မဖော်နိုင်တဲ့ရင်ဘက်ထဲကနာကျင်မှုကလည်းအလွန်အမင်းပင်စိတ်ရှုပ်ထွေးစေသည်။

ငါသူ့အပေါ်မှာလဲပြိုသွားမှာမဟုတ်ဘူး

မဟုတ်ဘူး...ငါသူ့ကိုမချစ်ဘူး

နှလုံးသားထဲမှာဖြစ်တည်လာသည့်ခံစားချက်ကိုထိတ်ထိတ်ပြာပြာပင်ငြင်းဆန်နေမိသည်။သူ့ခံစားချက်များသည်လေဒဏ်ကြောင့်လှုပ်ခါယမ်းနေသောပွင့်ဖတ်များထက်တောင်အငြိမ်မနေကြ။ရစ်တွယ်နေကြသောလူနှစ်ဦး၏ပုံရိပ်ကိုလည်းခေါင်းထဲကထုတ်ပြစ်၍မရ။

"ငါ...မ..."

မြေကြီးပေါ်သို့အားအင်မဲ့စွာလဲပြိုကျသွားပြီးကျယ်လောင်စွာပင်အော်ဟစ်လိုက်သည်။

•••••