A Bloodless War

Kabanata 4

Kabanata 4

"WHAT are we going to do now?" I sighed exasperatedly while looking around me.

"I don't know," Zeijan answered me. Sabay kaming humugot ng hininga.

We were both hiding behind a big rock near the shore. Halos kuyugin kasi ako nang makaagaw ng pansin ang dalawang teenager matapos isigaw ang pangalan ko.

I grabbed him by the hand, and we ran 'til we're both tired. Nakita ko ring pinaghahanap ako ng ilan kanina na sa tingin ko'y paparazzi kaya hindi kami makaalis ni Zeijan dito sa batuhan.

"Malas!" I shrieked.

This is my last movie project for this year at ito pa ang kahihiyan ko! Damn!

Hindi ba ako matatapos sa mga issue na 'to?!

Napatingin ako sa tabi ko at halos kumulo ang dugo ko nang makita si Zeijan na nakaupo na sa may buhangin at naglalaro ng mga seashells.

I groaned. This is his fault!

"This is all your fault!" I hissed. Nakita kong natigilan siya at napatingin sa akin.

"Me?" he pointed himself.

"Yes, you!" I hissed. I saw how his mouth parted.

"I didn't do anything!" iling niya.

"Because of your shirt!" Turo ko sa suot ko. "Napag-usapan na naman ako!" maktol ko.

"I did not tell you to wear that," aniya at ngumuso.

"You did!"

"I didn't!" aniya. "You just opened the closet and wore the shirt!" Natigilan naman ako nang ma-realize ang sinasabi niya at nahila ang buhok ko.

I groaned.

Damn it! He's right!

Pabagsak na napaupo ako sa buhangin katabi niya at napasigaw. Napatawa siya roon kaya sinamaan ko siya ng tingin.

"Anong tinatawa-tawa mo r'yan?!" I asked him sharply.

"You're adorable," he smiled. His eyes shined when the rays of the sun reached it, sumabay ang kabog ng puso ko sa paghampas ng alone kaya nagbaba ako ng tingin.

Tumikhim ako at tiningnan na naman ang shirt na suot ko at nakagat ang labi ko.

"Were you in your right mind when you bought this shirt?" tanong ko. Sumulyap siya roon at nakita ko ang pagngisi niya at ang pagsuklay niya sa buhok.

"My brother gave me that," tawa niya.

"Really?" My eyes widened. Ngumuso siya bago muling sumulyap sa akin.

"I don't usually wear that, minsan lang kapag nasa bahay but then, you wore it and see what happened..."

"So, kasalanan ko pa?" nanliit ang mata ko.

"I didn't say anything." Ibinaon niya sa buhangin ang shells at nilingon ako.

"Tara na? It's already eight. Kain tayo," aniya.

"I can't," sabi ko at ipinalibot ang tingin ko. "Hindi ako makakapaglakad nang normal sa lagay na 'to and what if they see you? Another issue na naman?"

"Ganyan ba talaga kapag artista? Konting galaw lang may issue na?" aniya. I nodded.

"Hmm, unfortunately," sagot ko. "Kahit anong gawin ko, may issue so this isn't new." Kibit-balikat ko.

He nodded. I saw him licking his lower lip at maya-maya pa ay tumayo siya at nakita kong sumilip siya sa may batuhan.

"I know a way para makabalik tayo sa hotel," aniya sa akin.