Toxic #update elk weekend!

Hoofdstuk 8.1

Hoofdstuk 8.1

Na een ellenlange preek van mijn moeder was het mij eindelijk gelukt om naar boven te glippen. Natuurlijk had ik haar de waarheid niet verteld. Ik had haar verteld dat zij vrienden waren van Emily, en even niet meer wisten waar ze woonde. Mijn adres herkenden ze nog wel. Het was een slappe leugen, en ik was dan ook meer dan verbaasd dat zij erin trapte. Soms was mijn moeder echt te goedgelovig. Dat frustreerde mij ergens wel. Wat als deze mannen het kwaad zelve waren? Maar ik om een of andere reden niet eerlijk kon zijn tegen mijn moeder? Als moeder zijnde hoorde je door deze leugens heen te kunnen prikken, toch? Vermoeid liet ik mij op mijn bed vallen. Een heerlijke geur kwam mij al snel tegemoet. Mijn dekbed was uitgewassen en ik genoot van die geur. Het deed mij herinneren aan alle keren dat ik extra vroeg naar bed ging als klein kind, als ik wist dat mijn lakens weer fris waren. Ik hield van de geur, en gewoon de gedachte erachter. Normaal zou dit mij ook wel geruststellen, als ik ergens van overstuur was. Maar nu leek niets mij te kunnen kalmeren. Wat was er zojuist gebeurd? Nathan stond voor mijn deur. Hoe had hij mij kunnen vinden? Hoe had Jace Nathan kunnen vinden? En waarom zou Nathan achter iemand als mij aanzitten, terwijl hij sowieso véél knappere meiden aan kan komen. Van die blondines, met hun veel te hoge hakken, en lagen make-up. Dat waren de perfecte typjes voor Nathan, niet ik. Ik met mijn tengere postuur, doffe blauwe ogen – vooral als ik moe was zat er geen enkele schittering meer in. Mijn bruine die net over mijn schouders heen reikten. Nee, ik was niet bepaald Nathan's type. Misschien was het wel omdat hij dacht dat ik makkelijk was, geen man zou aankomen, en daarom wanhopig naar zijn aandacht snakte. Al was deze beredenering ietwat krom. Juist de meiden die er zo bijliepen waren vaak makkelijker dan anderen. Zij barstten van het zelfvertrouwen, of juist niet. Een zucht verliet mijn lippen. Ik wilde niet iedereen over één kam scheren. Ik wilde geen mensen veroordelen, al was het maar in mijn hoofd. Nathan had zijn zinnen op mij gezet, en daar moest ik mee leven. En hem duidelijk maken dat dit niet ging gebeuren. Het leek mij alleen geen goed idee om hem op te zoeken, dus besloot ik te wachten totdat hij weer voor mijn deur stond – al had ik liever dat hij dat niet deed. Dan zou ik hem ook niet te hoeven confronteren. Ik haalde een hand door mijn haren heen. Wat een gedoe. Mijn blik gleed naar mijn wekker, die 21:01 aan gaf. Te vroeg om te gaan slapen. En het was een feit dat ik nog altijd huiswerk moest maken. Ik kon mij al niet concentreren vóórdat Nathan aan de deur stond, laat staan dat ik dat nu zou kunnen. Het nummer van Jace stond nog altijd op mijn hand, en ondanks dat ik zijn nummer al in mijn telefoon had staan, kon ik zijn nummer nog niet van mijn hand afwassen. Hij had mij aangeraakt. Als ik zijn nummer eraf zou wassen, zou ik ook zijn aanraking eraf wassen. Dat wilde ik niet. Ik besloot mijn huiswerk en een warme douche voor vandaag over te slaan. Als ik morgen wat vroeger op stond kon ik nog snel douchen voor school. Mijn huiswerk zou wel een probleem worden. Nog nooit eerder had ik geen huiswerk gemaakt. Ik was niet van plan om dit voort te zetten, maar voor een keer kon het geen kwaad, dacht ik zo. Plots vermoeid schoof ik onder de schone lakens en snoof de geur voor een laatste keer op, alvorens mijn ogen dichtvielen en ik verwikkeld raakte in een droomloze nacht.

Het eerste wat ik die ochtend voor mij zag waren donkerbruine ogen, die mij indringend aanstaarden. Even was ik bang dat het écht was, totdat de wekker door mijn kamer heen schalde. Nu ik volledig wakker was, wist ik wel zeker dat het nep was. Een gevoel van teleurstelling stroomde door mijn lichaam heen en ik haatte mijzelf daar om. Waarom kon ik Jace niet gewoon loslaten, zoals alle andere jongens? Sowieso was hij echt te hoog voor mij. Wat ik eerder dacht over Nathan, gold zeker ook voor Jace. Jace had blondines nodig, om torenhoge hakken, liters make-up op hun egale huiden. Met moeite kwam ik uit bed. Ik was nooit echt goed geweest in ochtenden, maar een avondmens was ik ook niet. Mijn enkels protesteerden licht, maar gelukkig voelden ze al veel minder pijnlijk als de dag daarvoor. Met een ruk trok ik mijn kast open. Normaal zou ik de avond van te voren al mijn kleding klaar leggen, maar dat was ik dus vergeten. Met een zucht pakte ik een lichtblauwe spijkerbroek, en een wit blouseje. Simpel, maar het voldeed. Ik trok mijn witte gympies uit de kast, die eigenlijk rijp waren voor de prullenbak. Mijn moeder zou het echter nooit toestaan dat we zomaar kleding weggooide. Alles wat nog enigszins bruikbaar was stopte ze in een grote vuilniszak en leverde ze ergens in. De spullen gingen dan vervolgens naar arme landen toe, die de kleding meer nodig hadden dan wij. Ik deed mij goed om te weten dat mijn moeder ook om de wereld gaf, net als ik. Ik was van plan om mijn kinderen – later, ik moest nu nog niet aan kinderen denken – dit ook mee te geven. Wat misschien niet goed meer is voor ons, betekent niet dat het totaal onbruikbaar is. Ik merkte ook op dat ik hierdoor meer kieskeuriger omging met wat ik wel droeg en niet. Als in, dat het geen ramp is als er een mini gaatje in je shirt zit. Emily was echt compleet het tegenovergestelde van mij. Als er ook maar één vlek in haar shirt zat, wilde ze het al weggooien. En dan vergeten dat er ook zoiets als een wasmachine bestond. Of een naaimachine om het kleine gaatje in je dure shirt dicht te naaien. Nee, Emily Sommers was soms écht blond. Maar misschien was dat ook wel de reden waarom ik zoveel van haar hield. Binnen een paar minuten had ik mijn kleding aan, en ging onderweg naar beneden. Mijn tanden poetste ik pas ná het ontbijt. Velen poetsten hun tanden voor hun ontbijt, en dat had ik nooit begrepen. Want één: tandpasta in combinatie met wat voor voedselwaar dan ook was geen succes. En twéé: je hebt dan toch wéér een stinkadem en overal stukjes tussen je tanden?