LOVE WITHOUT LIMITS

CHAPTER EIGHT

           

DUMAAN ANG mga araw nang hindi na namin napag-uusapan pa ni Maxwell ang tungkol sa mga sinabi niya. Hanggang ngayon tuloy ay iniisip ko kung ano ang ibig niyang sabihin. Wala akong lakas ng loob para buksan ulit ang usapin tungkol doon. Hindi na naman gumagana ang natural na kapal ng aking mukha. Natatakot ako na baka mali ang pakaintindi ko.

As far as I can remember, he's halfway in love with me. Does that mean that he's totally in love now?

Inilingan ko ang sariling naisip. Aminado akong merong parte sa akin na umaasang ganoon na nga iyon. Ako pa. Kahit simpleng titig nga lang niya ay malalim na ang kahulugan sa akin. Na para bang siya, at hindi ako, ang patay na patay sa aming dalawa. Ang dahilan ko ay hindi kasi ako sanay na ganito siya. He's not a liar. Ang totoo ay masyado siyang totoo para isabiro ang kasinungalingan. Kung tutuusin, iyong mga biro niya nga kung madalas ay totoo kaya naidaraan niya sa yabang. Katangian na nilang magkakapatid iyon.

Pero may maliit na bahagi rin sa akin na nagsasabing imposible talagang mangyari iyon. Kailangan kong aminin sa sarili kong nakukulangan ako sa mga ikinikilos at sinasabi niya. Na ako mismo ay hindi kumbinsido sa mga ipinapakita niya. Sadyang pabor lang sa akin ang mga namamagitan sa amin dahil sa sobrang pagkalunod ko sa sariling nararamdaman.

Nagbaba ako ng tingin sa aking mga daliri. Iginiit ni Maxwell na manatili  ako sa flat niya ng isa pang linggo pero tumanggi ako. Ngayong araw ay hinihintay ko si Mang Pitong para ihatid ako sa aking tutuluyan. Sinadya ko ring piliin iyong araw at oras kung saan alam kong may duty siya. Ayaw ko nang magpahatid pa sa tutuluyan ko. Nag-aalala ako sa mga makakakita sa amin.

Hindi siya nanligaw sa akin. May kung anong kirot na dulot ang naisip ko. Pero...mahalaga pa nga ba iyon sa edad kong ito? Hindi ko masagot ang sarili. Lalo pa't nakuha niya na ako. Gusto kong manlumo sa huling naisip. Napapikit ako at nasapo ang noo, bumilis ang paghinga ko sa pag-iisip sa mabilis na mga pangyayari sa pagitan namin.

Noong mga sandaling iyon ay hindi ko naisip ang mga ito. Bakit hindi nang mga oras na iyon ko pinahalagahan at inalalang hindi man lang siya nanligaw sa akin? Ni ang klaruhin ang tunay niyang nararamdaman ay hindi niya ginawa. At ako itong tanga na basta na lang nagparaya. Ngayon ay daig pa ako ng baging na may puno na kinakapitan, pakiramdam ko ay naiwan akong nakabitay ngunit walang makapitan.

Bilang isang babae ay gusto ko iyon. Gustong-gusto ko iyon. Hindi sa pag-iinarte pero isa talaga iyon sa mga dahilan para masukat at matimbang ko ang katayuan ko sa kaniya—alam ko na ang timbang at katayuan niya sa akin.

I can't feel that he's taking advantage of me but he's doing everything so effortlessly. Of course I want flowers, chocolates, romantic dates, sincere words, teddy bears and everything too.

He's not clear about his true intentions and I can't really see it through him. But where the hell is my trust coming from? Why am I not being cautious from being used, discarded or brokenhearted? I want to guard my heart and be mindful of my actions pero titig pa lang niya bumibigay na ako. Stupid...

Hindi ko maiwasang malungkot para sa aking sarili. Sinuman siguro ang nasa posisyon ko ay ganoon ang mararamdaman. I'm really crazy. Mas matimbang sa akin iyong kung saan ako masaya, kaysa kung alin at ano ang mas tama at karapat-dapat para sa akin. At ang isip ko ay gumagana lang sa t'wing mag-isa ako. Dahil ang presensya ni Maxwell ay tila isang hipnotismo na ang pinagagana lang sa katawan ko ay puso.

Napatayo ako nang tumunog ang elevator at kasunod no'n ay bumukas ang sliding door. Pero agad akong natigilan nang sa halip na si Mang Pitong ay si Maxrill ang bumungad sa akin. Magsasalita na sana ako ngunit lumapit sa 'kin si Hee Yong na panay ang kawag ng buntot. Napangiti ako at hinimas-himas ito sa ulo. Kumahol ito ng dalawang beses nang ihinto ko ang paghimas. Natawa ako at muling hinimas ang ulo niya hanggang katawan.