Liegen duurt het langst

16. De lul heeft zijn bestemming bereikt

EERDER IN SAY CHEESE:
'Je hebt gelijk, West,' zucht ik dan. Ik ontgrendel mijn telefoon en stuur Zinzi een berichtje. Onbewust beginnen mijn vingers erger te trillen.

[11:09] Ik: Kunnen we ergens praten? Ik moet je iets vertellen

Aflevering 16: De lul heeft zijn bestemming bereikt

Ik had nooit gedacht dat dit ging gebeuren. Dit magische moment. Nee, eerder afschrikwekkende moment waarin ik het liefst van al mijn vrienden naast Nicole ga zitten. En niet zomaar zitten, maar om echt sociaal te doen.

Om met haar te praten. Mensen kunnen zo met hun shipnamen komen. #nini is alive. Ik zie dat nog eerder gebeuren dan zoenen met Levi en toch is die onzin ook weer gebeurd. Waar gaat het heen met de wereld?

Nicole is de enige die er zit. Ze heeft met agressieve bewegingen en een arrogante blik de tweedeklassers weggejaagd om plek te maken voor haar zelf. Niet eens voor de hele groep anders had ze de stoelen wel bezet gehouden.

Een enthousiaste blondine komt eerst naar haar toe voor mij. Ik herken haar als Cataleya, een nogal uitgesproken klasgenoot Nederlands van mij. Ik kan het van deze afstand niet zien, maar weet gewoon, alsof ik het aan kan voelen, dat Nicole haar ogen rolt. Ze is nogal een enthousiast persoon die voorzitter van de leerlingenraad. Iets te enthousiast naar mijn mening. Cataleya is weg als ik bij Nicole sta. Zitten of niet zitten? Ik heb nu niet echt de luxe kieskeurig te zijn als ik met iemand wil praten.

'Hey,' komt er net wat te gemaakt uit mijn mond. Zo meisjesachtige hoge "hey" die de cliché populaire meisjes in films altijd hebben. Beetje giechelig en overenthousiast. Alleen in films, ja daar haal ik nou eenmaal de filosofie van mijn leven vandaan, reageren die meiden net zo enthousiast terug. Die hebben nog nooit een Nicole in de ogen gekeken. Nu kijken haar grijze gaten me sceptisch aan, bijna boos zelfs, tot ze me vraagt: 'Waarom heb je ruzie met Michaël?'

Ze heeft een cola lolly in haar mond en haar dr Martens schoenen op tafel. De veters zitten los en hebben modder aan zich. Buiten giet het ook. Ik had gehoopt voor wat minder regen, maar het is december en daarnaast is het Nederland. Een witte kerst zal het volgende week ook niet bepaald worden. Gewoon nat en koud.

'Je hebt sowieso ruzie met Michaël,' gaat Nicole door, starend naar de lege plek aan tafel.

'Waar heb je het over!' houd ik vol met mijn gemaakte stem tot ik met pure frustratie naast haar neer plof. Wie houd ik voor de gek? Waarschijnlijk heeft iedereen wel door dat Mickey en ik minder praten. Eergisteren heeft hij me gezoend. Sindsdien ontlopen we elkaar een beetje. Ik wil het het liefst gewoon vergeten, maar hij geeft me constant een ik-wil-hier-over-praten blik die ik niet zomaar kan negeren.

'Dus waarom heb je ruzie?' Ze haalt een wenkbrauw op en ergens kan ik meer uit haar gezicht halen. Nee, maakt ze zich zorgen om hem? Wat schattig.

'Geen zorgen,' lach ik dan ook. 'Ruzie of niet. Hij vindt jou leuk, hoor.'

Ze is even stil, fronst en haalt dan haar benen van tafel. Met een verwarde uitdrukking kijkt ze me aan. 'Maar dat is het gekke. Ik geloof er helemaal niks van.'

'Niet zo onzeker...'

'Nee, ik weet wel hoe awesome ik ben,' ze haalt haar schouders op, 'hij lijkt gewoon niet verliefd op mij.'

Ik kan het niet laten om te lachen. Hard ook nog, echt hard. Al dat geflirt, dat aan haar hangen, dat alles voor haar doen. Iedereen moet dat door hebben gehad! Iedereen! En dan heeft Nicole alles langs haar heen laten gaan. Hoe onwetend kan iemand zijn?

'Ik dacht dat Zinzi blind was voor de buitenwereld. Jij slaat echt alles, Nicky!'

'Nicky?'

Ik grijns even. 'Mickey en Nicky, jullie zijn een match made in heaven.'