Liegen duurt het langst

17. Ik loog

*Waarschuwing: bevat veel gescheld en een grote dosis drama*

EERDER IN SAY CHEESE:
'Maar Dani?' vraagt ze licht stotterend. Ik voel mijn eigen tranen vol schuldgevoel in mijn ogen branden. Mijn lippen trillen al voordat ze het heeft gevraagd. Alsjeblieft, smeek ik haar in mijn gedachtes. De hitte breekt er in zweet uit over mijn rug en tranen vermengen zich ermee op mijn gezicht.

'Dani,' snikt Zinzi, mijn beste vriendin, het meisje die mij het meest vertrouwt van de hele wereld. 'Met wie?'

Ik slik.

Aflevering 17: ik loog

Ik loog.

Shit shit shit.

Ik loog.

Het is de eerste zaterdag van de kerstvakantie, wat de hele spanning alleen maar erger maakt. Constant maar bedenken wat er door Zinzi's hoofd moet gaan. Constant afvragen of ze het nu al uit heeft gemaakt. Constant maar hopen dat Levi de reden niet zegt. Constant die leugen in mijn hoofd horen echoën.

Want ik heb haar niet gezegd dat ik het was. Ik heb haar gezegd dat ik het niet wist, dat ik het alleen zag gebeuren. En ook pas laatst, niet bij Westons feest paar maanden geleden, maar laatst. Toevallig. Een keer na de les.

Shit. Wat ben ik een bitch. Ik verdien Zinzi helemaal niet als vriendin. Kut kut. Shit shit. Klote.

Ik roer in mijn cornflakes tot het al helemaal zompig is van de melk. Het drijft zielig in cirkels. Een paar verdrinken en komen niet meer boven. Ik por degene die nog drijven onder de melk. Ik houd niet eens van cornflakes. Waarom heb ik dit klaar gemaakt?

Er gaat een naar geluid door de stille kamer als ik de kom van me af schuif. Het is geheel stil thuis. Mijn vader is naar zijn werk en mijn moeder is naar de fitness. Anders dan andere mensen in huis, kuch ik, wil ze wel in vorm blijven. Een keer ging ze zelfs met Zinzi joggen om me aan te sporen een conditie op te bouwen. Sorry mam, ik heb in dat opzicht de genen van mijn vader overgenomen. Nu heb ik spijt. Ik moet kunnen vluchten van Zinzi die me met een hooivork aan komt snellen als ze de waarheid weet.

'Kut!' schreeuw ik gefrustreerd. 'Fuck!' Ik duw de kom met een ruwe beweging van me af waardoor de melk er met een zachte plons uit springt. Ik schreeuw een luide kreet van pure ergernis.

Tot mijn verbazing hoor ik dan de bel gaan. Gelijk ben ik klaar wakker en staat mijn lichaam stijf. Mickey is de eerste die bij me op komt. Het is inmiddels al een paar dagen geleden dat we hebben gezoend. Ik had nog steeds niet verwacht dat hij zo zou reageren, ik begrijp nog steeds niet waarom. Hij was degene die met het idee kwam! Nu doet hij ineens zo moeilijk.

Ik loop de woonkamer in en probeer stiekem te kijken wie het is. Helaas zijn de gordijnen gesloten en kan ik alleen vaagjes een gestalte voor mijn deur ontdekken. Het lijkt wel de lengte van Michaël te hebben. Nou, wat de reden ook is dat hij langs komt, ik dwing hem wel om eindelijk te vertellen wat er is. Dit negeergedoe kan echt niet meer. En als hij het niet is, moet ik hem tweede kerstdag nog tegenkomen. Normaal heel leuk onze traditie, maar nu zie ik er sterk tegenop.

'Oké Mickey, de waarheid nu!' Ik gooi de deur open, maar wordt dan gelijk bij mijn kraag beetgegrepen. Een blauwe fiets ligt alsof het gegooid is bij mijn voordeur. Het is niet Michaëls fiets, waarom zou hij ook als hij tegenover me woont.

'Jij vieze bitch!'

'Levi?'

Zijn blondbruine haren zitten in een futloos model, zijn groene ogen hebben een rode omrand gekregen net als de rode gloed op zijn wipneusje. Hoe langer ik hem aanstaar, hoe roder zijn gezicht wordt. Al het verdriet in zijn ogen, de snot in zijn neus en de woede in zijn gezicht laten maar één ding zien: pure wanhoop.