နီးစပ္မွုဆိုတာကို မုန္းတီးဖူးတာ ဒါ ပထမဆံုးအၾကိမ္ပါ။
ၾကားလိုက္ရသည့္စကားကို အမွားတစ္ခုပါလို႔ ျငင္းပိုင္ခြင့္မရွိေလာက္ေအာင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ေ၀းလံသည့္ အကြာအေ၀းတစ္ခု ရွိမေန။
ဒီမိုးယံရဲ႕ ထြက္သက္ ၀င္သက္က သူ႔မ်က္ႏွာေပၚ တိုက္ရိုက္က်ေရာက္ေနသည္ေလ။ စူးရဲသည့္ သိမ္းငွက္တစ္ေကာင္ရဲ႕ အၾကည့္မ်ိဳးနဲ႔တူတဲ့ ဒီမ်က္လံုးစိမ္းေတြထဲမွာ ခါးသီးမွုတစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔အတူ နာၾကည္းမွုတစ္ခ်ိဳ႕ပါ ရွိေနသည္။
သူ ျပဳတ္က်ရမည့္ ေခ်ာက္သည္ ထင္ထားသည္ထက္ ပို နက္ပါလိမ့္မည္။
"မင္းၾကားလား ထြဋ္ထြဋ္။"
သူ႔ ေမးေစ့ကို လိုသည္ထက္ ပိုျပီး ဖ်စ္ညွစ္ထားသည့္ ဒီမိုးယံ လက္ေခ်ာင္းမ်ားၾကားမွာ သူ႔မွာ မ်က္ႏွာလႊဲခြင့္ပင္မရွိ။ ေျခာက္ျခားတုန္လွုပ္ေနသည့္ နာက်င္မွုမ်ားကို ဖုံးကြယ္ဖို႔ပင္ အခြင့္မေပး။ တင္းေနေအာင္ ေစ့ထားတဲ့ ႏွုတ္ခမ္းမ်ားၾကားမွာ ထင္ေနသည့္ ျပတ္သားမွုက ေၾကာက္စရာေကာင္းလြန္းေနသည္။ သူ႔ထံမွ အေျဖမရမခ်င္း လြတ္ေျမာက္ခြင့္မေပးႏိုင္ဆိုသည့္ ျပတ္သားမွုမ်ိဳး။
"ငါ ၾကားတယ္။"
"ျပီးတာပဲ။"
ဒီမိုးယံ သူ႔ေမးေစ့မွ လက္မ်ားကို ဖယ္ခ်လိုက္သည္။ ဒါေပမယ့္ သူ လြတ္ေျမာက္သြားသလို မခံစားရ။ သူ႔မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ကာ ေနာက္ဘက္သို႔ ေျခတစ္လွမ္းျပီးတစ္လွမ္း ဒီမိုးယံ ဆက္ဆုတ္ေနသည္။ သူ႔ထံမွအၾကည့္မလႊဲ။ ေက်ာင္းအုပ္တစ္ေယာက္ စာေမးပြဲမေအာင္သည့္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကို စူးစမ္းသည့္ အၾကည့္မ်ိဳး၊ ေသဒဏ္အမိန္႔ခ်ျပီးမွ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတ္မေသေအာင္ ေစာင့္ၾကည့္ေနသည့္ အေစာင့္တစ္ေယာက္၏ အၾကည့္မ်ိဳးပါ။
စက္ဘီးလက္ကိုင္ကို လက္ေခ်ာင္းေတြ နာသည္အထိ ဆုပ္ကိုင္ထားေပမယ့္ သူ တြန္းေနမိေသးလားဆိုတာ ရွိဳင္းထြဋ္မသိ။ သူသိသည္က နာက်င္ေအာင့္တက္ေနသည့္ ရင္ခြင္တစ္ခုလံုးကို လ်စ္လ်ဴရွဳႏိုင္ဖို႔ျဖစ္သည္။ ပ်က္ယြင္းေနသည့္ မ်က္ႏွာကို ဟန္ေဆာင္ျပင္ဖို႔ကိုေတာင္ သူ႔မွာခြန္အားမရွိေတာ့ေပမယ့္ မ်က္ရည္မ၀ဲလာဖို႔ကိုေတာ့ သူ ေသြးပ်က္မတတ္ ဆုေတာင္းမိသည္။
YOU ARE READING
ဆူး
Romance(Unicode & Zawgyi) သူက ကျွန်တော့်ရဲ့ နှလုံးသားမှာ စိုက်ဝင်နေတဲ့.....ဆူး.....။
