Scars

Κεφάλαιο 18°

Ο γαλανομάτης και εγώ περπατούσαμε, και σύντομα είχαμε βρει ξανά το δρόμο προς το σπίτι μου. Βρισκόμασταν ήδη στη πίσω αυλή του σπιτιού μου. Δεν μπορούσα να πιστέψω πως αφήσαμε το σπίτι το βράδυ και ξανά γυρνάμε σε αυτό με το πρωινό φως του ηλίου. Ήταν η πρώτη φορά που είχα περάσει τα Χριστούγεννα έτσι. Τα προηγούμενα γεγονότα όμως στοιχειώνουν το μυαλό μου. Αυτό που χρειαζόμουν ήταν να πάω στο σταθμό με τον Freddie και να βάλω τέρμα τα αγαπημένα μου τραγούδια, μπας και η μουσική ήταν πιο δυνατή από τις σκέψεις μου.

«Και αν ξέρουν που μένω;» τον ρωτάω ξαφνικά. Προσπαθούσα να μην γινώ ενοχλητική, και για αυτό δεν τον ρωτούσα πολλά πάνω σε αυτό το θέμα, παρόλα αυτά, υπήρχαν εκατομμύρια ερωτήματα που με βασάνιζαν.

Εκείνος δεν μου απαντά. Με κοιτάζει αμήχανα, αποφεύγοντας την ερώτηση.

«Τι;» κάνω.

«Ξέρουν που μένεις.» με διαβεβαιώνει.

Γέλασα ειρωνικά. «Αστειεύεσαι.. τώρα μου το λες;» και τον κοιτάζω σαστισμένη.

Πιέζει τα χείλια του και ύστερα τα γλύφει βιαστικά. «Κοκκινομάλλα, πρέπει να γυρίσεις πίσω στην Φλόριντα.» μου λέει σοβαρός.

Αποφεύγω να του απαντήσω. Εξαρχής δεν ήθελα να έρθω εδώ.

«Αν μας παρακολουθούν;» αλλάζω θέμα και γυρίζω ταραγμένη προς τα πίσω μου.

«Μπα»

Ανασαίνω. «Κοίτα δεν ξέρω πως εσύ το βλέπεις, αλλά για μένα δεν είναι μέρος της ρουτίνας μου να με κυνηγάνε ένα σωρό ανθρωποκυνηγοί και έπειτα να με κρατουν για να με πατήσει το τρένο.»

«Και δεν πρόκειται να γίνει, για αυτό είμαι εγώ εδώ» λέει. Τα μπλε μάτια του με κοιτάζουν αιχμαλωτισμένα στα δικά μου, είχε το τρόπο του να εκπέμπει σιγουριά και ασφάλεια.

Περπατήσαμε προς το παράθυρο του δωμάτιου μου. Πλέον βρισκόταν από πάνω μας, βόλευε που το ύψος δεν ήταν μεγάλο, και μπορούσαμε άνετα να μπαινοβγαίνουμε από αυτό.

«Έλα και εσύ» του λέω. Δεν ήθελα να είναι ο σωματοφύλακας μου η κάτι τέτοιο, απλά ο Ace, ήταν διασκεδαστικός, αν σκεφτείς πως σχολίαζε για πλάκα τη κάθε κοντή φούστα της κάθε μιας τυχαίας στο δρόμο, για να με κάνει να βγάλω τη σκατόφατσα του αδελφού του από το μυαλό μου. Ήταν μυστηρίως, και κάθε φορά που μιλούσε σοβαρά σε έκανε να ικετεύεις να πει περισσότερα, σαν να είναι κάποιο βιβλίο που διαβάζεις με κομμένη την ανάσα.