Διπλή Ταυτότητα

22.

Το πρωί ξύπνησα από τις φωνές των γονιών μου και των παιδιών.

Όλοι- ΝΑ ΖΗΣΕΤΕ ΔΙΔΥΜΑΚΙΑ ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, ΜΕΓΑΛΟΙ ΝΑ ΓΙΝΕΤΕ ΜΕ ΑΣΠΡΑ ΜΑΛΛΙΑ, ΠΑΝΤΟΥ ΝΑ ΣΚΟΡΠΙΣΕΤΕ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ ΤΟ ΦΩΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΝΑ ΛΕΝΕ ΝΑ ΔΥΟ ΣΟΦΟΙ.

Φώναζαν και εγώ με τον Οδυσσέα πεταχτήκαμε πάνω.

Σβήσαμε τα κεράκια και κάναμε αγκαλιές με όλους.

Μαμά- Όμηρε, κοίτα πως μεγάλωδαν τα αγγελούδια μας. Γίνανε ενήλικοι!

Είπε και ήταν έτοιμη να κλάψει.

Ίλια- Θα γινόταν κι αυτό κάποια στιγμή μανουλίτσα!

Της είπα κι εκείνη με αγκάλιασε και με φίλησε στο κούτελο...

Μαμά- Το ξέρω γλυκιά μου! Ελάτε τώρα να φάμε πρωινό και να κόψουμε την τούρτα!

Μας είπε κι εμείς σηκωθήκαμε από το κρεβάτι, πετώντας τα παπλώματα κάτω.

Κατεβήκαμε τα σκαλιά και κάτσαμε όλοι στο τραπέζι.

Παρατήρησα δύο κενές θέσεις ακόμα.

Ίλια- Περιμένουμε κάποιον;

Ρώτησα κι εκείνη την στιγμή χτύπησε κουδούνι.

Ίλια- Πάω εγώ!

Είπα και σηκώθηκα πάνω...

Άνοιξα την πόρτα και μπροστά μου ήταν τα αγόρια.

Κων/νος- Καλημέρα και χρόνια πολλά μωράκι μου!

Είπε και με φίλησε.

Ίλια- Ευχαριστώ αγάπη μου!

Είπα και έκανα στην άκρη για να περάσει.

Άλεξ- Χρόνια πολλά τιγράκι!

Είπε και θυμήθηκα πως έτσι με είχε αποκαλέσει την πρώτη μέρα που συναντηθάκαμε.

Ίλαι- Ευχαριστώ βλάκα!

Είπα και πριν μπει μέσα τον σταμάτησα..

Ίλια- Ξέρεις πως πρέπει να σταματήσει όλο αυτό το θέατρο του παραλόγου, έτσι;

Τον ρώτησα κι εκείνος με κοίταξε παράξενα.

Άλεξ- Ε; Τι λες;

Με ρώτησε και ξεφύσισα.

Ίλια- Ξέρεις πως σε συμπαθώ και δεν θέλω να πληγωθείς, αλλά ούτε η κολλητή μου θέλω να πληγωθεί γι' αυτό κάνε κάτι. Γιατί άμα κλάψει εξαιτίας σου, θα με βρεις απέναντί σου και δεν το θες αυτό!!!

Του είπα, ενώ η απείλή μου ήταν η τελευταία κουβέντα που είπα και πήγα στο σαλόνι.