Aşk İşi *Tamamlandı*

4. Bölüm

Telefonları durmuyordu... Önce Selim ve Zeynep'le görüştü hastaneye geliyorlardı.Defalarca kendisinin iyi olduğunu anlatmaya çalışsa da ısrar etmişlerdi. Annesi ve babası da Zeynep'in hastanedeymiş bilgisi vermesi yüzünden paniktiler. Kendisi için çok uzun süren bir telefon görüşmesinden sonra ancak ikna edebilmişti onları, en sonunda da patlamıştı yeter iyiyim diye! Sonra kaza yerindekileri kendi aradı, polis gelmiş zabıt tutulmuştu. Hastanede oldukları için de  ifadeye geleceklerini söylemişlerdi. Adamları araçları halletmiş sigorta işlemleri ile ilgileniyorlardı. O tarafta işler yolundaydı... Olayı yeni yeni sindirmeye başlamış birazda sakinlemişken boynunda bir sızı hissetti. Farkında bile değildi ama boynu çarpmanın etkisiyle incinmişti. Ovaladı, gevşemeye çalışıyordu ki doktoru acilden çıkarken gördü.

Doktor kısa bir gülümsemenin ardından,

-Geçmiş olsun! Sizde rahatlayın biraz... Gerekli tüm kontrolleri yaptık. Genç bayan kanı görünce baygınlık geçirmiş, daha önceden de yaşadığı bir sorunmuş.. Tansiyonu düşmüş.. Şimdi daha iyi, koluna dikiş attık, birkaç gün zorlamazsa sorun yaşamaz. Kafasında da ufak bir darbe var ama müdahale gerekli değil...  Birazdan odaya alacağız birkaç saat misafir edelim sonra gönderebiliriz. Siz de odada görüşebilirsiniz.

-Teşekkür ederim! Derin bir oh sesi ile dudakları gevşemiş gülümsüyordu Koray...

-Rica ederim. Tekrar geçmiş olsun...

                            ***

Işık, beyaz ışık! Neredeyim ben? Her yeri sızlıyordu, gözlerini açmaya çalışırken derinden gelen ses ona birşeyler söylüyordu... Anlamadan gözleri kısıp yüzünü buruşturuyordu...

-Hanımefendi Doktor Engin ben, sesimi duyuyor musunuz? Bir kaza geçirdiniz, hastanedeyiz!

-...

-Merhaba, hadi biraz gayret açalım gözlerimizi... Harika! Korkmayın herşey yolunda küçük bir baygınlık geçirmişsiniz ama gayet iyisiniz...

Nasıl yani? Hastaneye nasıl gelmişti, kaza! Evet kamyon muydu o? Ya da iş makinesi? Neydi kapkara birşey çıktı üstüne! İnsanlar vardı... Bir de teyze vardı sanki... Off kafası kazan gibiydi...

-İşte böyle! Tekrar merhaba, iyi misiniz?

-Mer.. ha.. ba.. Zorlada olsa çıkmıştı kelimeler...

-Evet ışığı takip edelim... Güzel...

-Nasıl geldim ben ? Zorla konuşuyordu hala tam olarak kendinde değildi..

-Kazayı yapan beyefendi getirdi sizi. Baygın haldeydiniz.. Kaza esnasında olmamış ama sonrasında baygınlık geçirmişsiniz sanırım...

-Ayy evet! Kolum acıdı.. Bir eliyle kolunu yoklarken bandajı farketti... Nolmuş koluma... Çektim birşeyii, çok kan vardı.. Ben kana dayanamam, çoktu .. Off..

-Tamam tamam... Sanırım tansiyonunuz düşme sebebi de bu..

-Bayıldım herhalde...

-Evet.. Neyse endişelenmeyin şimdi herşey yolunda, gerekli kontrolleri de yaptık, biraz müşahede altında tutacağız sizi. Dikişiniz var kolunuzu cam kesmiş.. Birkaç gün zorlamayın kanama olmasın.. Onun dışında serumun bitmesini bekleyeceğiz ve tansiyonunuzun normale dönmesini. Şimdi istirahat etmeniz gerekiyor.. Siz çıkmadan tekrar görüşeceğiz...

Sude kendine geldikçe bir rüyayı yaşıyormuş gibi hissetti. Doktor yanından ayrıldığında parçalar  akın etmeye başlamıştı zihninde... Gözlerini kapattı derin bir nefes aldı... Kendini biraz yalnız hissetse de onu merak edebilecek insanları hatırladı. Eşyaları neredeydi? Telefonu kimliği? Hemşire hareketliliği hissetmişti.