ဆူး

Part 43

ေကာင္းကင္ျပာေအာက္မွ အရြယ္အစားမတူညီေသာ ေက်ာက္ေဆာင္မ်ားသည္ မညီမညာေသာ္လည္း သဘာ၀အလွတရား၏ စုစည္းမွုအားမာန္အျဖစ္ တည္ရွိေနသည္။ ပင္လယ္ျပင္မွ လွိုင္းလံုးမ်ားသည္ ကမ္းနားစပ္မွ ေက်ာက္ေဆာင္ေက်ာက္တံုးမ်ားရွိရာ အေျပးကပ္လာၾကသည္။ ျပင္းထန္ေသာရိုက္ခတ္မွုေၾကာင့္ ေရစက္ေရမွုန္မ်ားသည္ ဖြားခနဲ လြင့္စင္သြားသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေရလွိုင္းမ်ားက ေက်ာက္ေဆာင္ေပၚအေရာက္ ေျခလွမ္းတိုးႏိုင္ေသာ္လည္း အခ်ိဳ႕ကမူ ေက်ာက္ေဆာင္မ်ား၏ ေျခရင္းနားမွပင္ ေနာက္ဆုတ္သြားရသည္။ အားမတန္၍ မာန္ေလ်ာ့လိုက္ရေပမယ့္ အရွံဳးေပးသြားသည္ေတာ့မဟုတ္ပါ။ ပင္လယ္ျပင္ထဲ ငုပ္လ်ွိဳးသြားျပီးကာမွ ေနာက္ထပ္ျပင္းထန္ေသာ အားမာန္မ်ားႏွင့္ လာေရာက္ရိုက္ခတ္ဦးမည္ပဲ ျဖစ္သည္။

ေက်ာက္ေဆာင္မ်ားႏွင့္ လွိုင္းလံုးမ်ား၏ အားခ်င္းယွဥ္သည့္ ရွဳခင္းမ်ားၾကားတြင္ေတာ့ ကမ္းစပ္ႏွင့္ အငူေလးကို ဆက္သြယ္ထားေသာ အစိမ္းႏုေရာင္တံတားငယ္တစ္ခုရွိသည္။ တံတားငယ္၏အဆံုးရွိ အငူေလးေပၚတြင္မူ ေမ်ွာ္ရစ္ဘုရားငယ္မွာ သပၸါယ္ၾကည္ညိုဖြယ္ တည္ရွိေနသည္။ ပင္လယ္ႏွစ္ခုကို စည္းျခားသလို တည္ေဆာက္ထားသည့္ တံတားငယ္တစ္ဖက္တစ္ခ်က္တြင္ လဲ့ျပာေသာ ပင္လယ္ျပင္သည္ လွိုင္းၾကပ္ခြပ္မ်ားႏွင့္အတူ ေပ်ာ္ျမဴးေနသည္။

"မင္း ငတ္ၾကီးက်တာ ထြဋ္ထြဋ္ရာ။ မမ ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ေစာင့္ေနရလဲ မသိဘူး။"

ဆိုင္ကယ္ကို ကားရပ္နားရာေနရာတြင္ ရပ္တန္႔လိုက္သည္ႏွင့္ တံတားလယ္နားတြင္ သူတို႔ကို ရပ္ေစာင့္ေနသည့္ မမ၏ပံုရိပ္ကို ဒီမိုးယံ လွမ္းျမင္လိုက္ရသည္။ တံတားအ၀တြင္ သရက္သီးစိတ္၊ နာနတ္သီးစိတ္မ်ားကို တြန္းလွည္းငယ္ႏွင့္ ေရာင္းခ်ေနေသာ ေစ်းသည္တစ္ခ်ိဳ႕ရွိေနျပီး အျခားတစ္ဖက္ျခမ္းတြင္ေတာ့ တစ္ဆိုင္ႏွင့္တစ္ဆိုင္ ေဘးခ်င္းကပ္ တည္ေဆာက္ထားေသာ ေျခတံရွည္စားေသာက္ဆိုင္ငယ္မ်ားရွိသည္။ 

"သြားရေအာင္ေလကြာ ထြဋ္ထြဋ္။"

ဒီမိုးယံ ေျပာသည္ကို ရွိဳင္းထြဋ္ ၾကားဟန္မရွိ။ သူတို႔မ်က္စိေရွ႕မွ ပင္လယ္ျပင္ႏွင့္ ရွဳခင္းမ်ားကိုသာ တေမ့တေမာ ေငးၾကည့္ေနသည္။