Only Rose

TWELVE

ALL the people that surrounded Rose were happy. Except her. It was Kadriel's wedding day. Nasa simbahan na sila habang hinihintay ni Kadriel si Charinda.
She wasn't one of the bridesmaids. He invited her to be one but she couldn't do it. That was before.

Ngayon... Hindi na ganoon kasakit. Maybe she was healing. And still on the process until no traces of the man she once loved will remain in her heart. Her stubborn heart.

Wala na rin siyang contact kay Drek. Bukod sa wala siyang numero ng lalaki, hindi rin siya nag-attempt humingi.
Maybe she liked him. Maybe... she did really liked him. Not yet love. Ayos na rin siya roon. Hindi pa manganganib ulit ang puso niya.

Sinong babae naman ang hindi magkakagusto sa lalaking iyon?

Nakakainis nga. She liked him for who he was.

Kadriel was very handsome sa suot nitong tuxedo. He was shining very brightly and he was happy.

Mapakla siyang ngumiti. Ito na ang katapusan ng kwento niya at ni Kadriel. She will let him go. Kailangan na niyang pakawalan ang lahat ng alala niya rito kahit gaano pa ito kasakit sa kanya. She will really do that. Para kay Kadriel. Kahit iyon na lang ang regalo niya sa lalaki. Hindi na siya manghihimasok sa buhay nito.

"You are ruining that beautiful dress of yours with that frown all over your face, woman."

Napasinghap si Rose.

It was Drek beside her. Hindi niya napansin kung kailan ito tumabi sa kanya.
She pushed down her happiness as she saw him. Kailangan niyang ipakita rito na hindi siya natutuwa na makita ito.

"What are you doing here? Hindi ka ba pagagalitan ng mahal mo?" aniya na puno ng pangungutya.

He stared straight ahead.

Dumating na ang bride at papalapit na sa groom. Kadriel and Charinda. They were truly destined with each other.

"Hindi. Naiintindihan niya."

"Ako, hindi. Umalis ka na nga. Baka kung ano pang ka-immaturity ang gawin ko."

"Inimbitahan ako sa kasal na ito. Ikaw ang nag-imbita, hindi ba?"

"Nag-iba ang isip ko. You were very busy with your own woman."

"Dahan-dahan lang, Rosalinda. Baka isipin kong nagseselos ka."

“Ilang polluted na hangin ba ang nalanghap mo at kung ano-ano na iyang lumalabas sa bibig mo?”

Nagkibit-balikat lang ito.

The priest started the mass until the bride and groom exchanged their vows.

“Masokista ka ba?” tanong ni Drek.

“Hindi.”

“Paano mo nakayanang tingnan ang lalaking mahal mo na ikakasal sa iba?”
It hurts…but not much. She somewhat moved on. Dahan-dahan na niyang natanggap sa sariling wala na talaga silang dalawa ni Kadriel. Hindi na magiging sila. But let this man think the other way around.

Nagkibit-balikat siya. “I get used to it.”
“Talaga lang, ah. Kaawa-awang Rosalinda.”

“Tigilan mo iyan, Brek. Kung hindi, baka kung ano pang magawa ko sa iyo rito sa loob ng simbahan.”

Tinapunan siya nito ng tingin. “Alam mo? Ayos lang na umiyak. Iiyak mo na lang iyang sakit na nararamdaman mo. Kunin mo na ang pagkakataong gawin akong panakip-butas para ipakita sa Kadriel na iyan na ayos na ang lahat.”

“Nasisiraan ka na nga ng bait.” Bakit siya iiyak? Upang maging topic ng dumalo sa kasal na ito? Upang mapasok na naman sa eskandalo ang pangalan niya?
Hell no!I need a break.