Η Κατασκήνωση...

Dare

Πήγαμε στα δωμάτια και ντυθήκαμε βιαστικά. Η Ειρήνη με έβαψε όπως πάντα και μου έφτιαξε τα μαλλιά. Έβαλα μια μπορντό μεταξωτή μπλούζα και ένα άσπρο τζιν παντελόνι που είχα και πήγα στο μπαρ για να βρω τον Χρήστο.

Μπήκα στο μπαρ και τον είδα. Ήρθε γρήγορα προς το μέρος μου και σταμάτησε λίγα βήματα μακριά μου.
"Ζωή συγγνώμη δεν μπόρεσα ούτε για σήμερα. Εχω κάτι δουλειές στην αποθήκη και σε έψαχνα για να στο πω. Δεν ήσουν στο δωμάτιο ούτε σε κανένα γήπεδο οπότε σταμάτησα να ψάχνω."
"Καλά δεν πειράζει ρε Χρήστο καταλαβαίνω ότι έχεις δουλειά. Θα βρεθούμε σε άλλη φάση." Είπα και με αγκάλιασε.
"Πραγματικά συγγνώμη σήμερα το έμαθα και.."
"Ντάξει μην απολογείσαι δεν έγινε τίποτα."

Του χαμογέλασα και έφυγα. Μα δεν πήγα πίσω στο δωμάτιο. Κρίμα θα ήταν ενώ έχω ντυθεί τόσο ωραία να μην περάσω καλά. Πήγα προς το δωμάτιο των 18χρονων και χτύπησα την πόρτα. Ένα άγνωστο αγόρι άνοιξε την πόρτα και όλοι κοίταξαν προς το μέρος μου.
"Νομίζω μπερδεύτηκες." Είπε και με κοίταξε με σηκωμένο φρύδι.
"Τι λες ρε μαλάκα αν είχε μπερδευτεί δεν θα χτύπαγε." Είπε ο Χάρης και ήρθε προς το μέρος μου.
"Με έψαχνες?" Είπε και έκανε στην άκρη τον ξανθούλη που μου άνοιξε.
"Ναι. Θες να πάμε βόλτα?" Ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο του και αφού άρπαξε την ζακέτα από το κρεβάτι του ήρθε δίπλα μου και έκλεισε την πόρτα πίσω του.

"Πώς και μου ζήτησες να βγούμε?" Είπε ενώ κοίταζε μπροστά του.
"Ούτε εγώ δεν ξέρω. Απλά ήρθα στην πόρτα σου χωρίς να το σκεφτώ πολύ και σε πήρα."
"Οκευ. Που θες να πάμε?"
"Αποδυτήρια?" Του είπα αδιάφορη κοιτάζοντας τον δρόμο στον οποίο περπατούσαμε.

Κατευθυνθήκαμε προς τα εκεί. Στηρίχτηκα στον τοίχο και αυτός έφερε τα χέρια του δίπλα στους όμως μου. Με κοίταζε από πάνω μέχρι κάτω ώσπου το βλέμμα του ξανασυνάντησε το δικό μου. Είχε αυτό το βλέμμα του νικητή πάντα στα μάτια του. Άγριο αλλά και πονηρό. Το χαμόγελο του χαράχτηκε στα χείλια του και ήρθε πιο κοντά μου.

Ήταν καιρός να απομακρυνθώ από τον Τζακ. Έτσι και έκανα. Τα χείλια μας ενώθηκαν και αυτό το συναίσθημα ξανά άναψε μέσα μου. Όχι τόσο δυνατό όσο το δικό του αλλά ήταν εξίσου όμορφο. Ένιωθα τα χείλια του καυτά πάνω στα δικά μου και το άρωμα του ήταν έντονο αρκετά για να μην το θυμάται κάποιος.

Η γλώσσα του άρχισε για άλλη μια φορά να εισχωρεί στο στόμα μου και ένιωσα την καρδιά του να χτυπάει όσο γρήγορα όσο και η δική μου. Σταμάτησε για λίγο και με κοίταξε. Μου έριξε ένα από εκείνα τα χαμόγελα και τότε συνέχισε.