Η Κατασκήνωση...

~Unexpected~

Προτελευταία μέρα. Άλλο λίγο και δεν θα ξανάρθω εδώ πέρα. Ξύπνησα την ίδια ώρα με όλες τις άλλες κοπέλες στο δωμάτιο και φόρεσα το μαύρο μου σορτσάκι, κάτι πρωτότυπο. Η Ειρήνη με καλημέρισε και βγήκε έξω να με περιμένει. Η Μαρκέλλα ήταν μπροστά μου και μόλις με είδε μου παραχώρησε τη θέση της στο μπάνιο κάτι που με άφησε αρκετά έκπληκτη. Της χαμογέλασα και μπήκα στο μπάνιο χωρίς κουβέντα.

...
Η ώρα του πρωινού πέρασε. Ήταν όλα πολύ βαρετά μέχρι που ο Τζακ ήρθε δίπλα μου και μου μίλησε.
"Μπορείς σε δέκα στην καντίνα?" Έγνεψα και συνέχισε.
"Ωραία τα λέμε σε δέκα." Είπε και γύρισε από την άλλη ενώ απομακρύνθηκε.

"Ειρήνη." Της φώναξα και αφού γύρισε ήρθε προς το μέρος μου.
"Ναι?"
"Θα πάω βόλτα με τον Τζακ θα τα πούμε το απόγευμα στην πισίνα. Μέχρι τότε..."
"Θα σε καλύψω χαλάρωσε ξέρω." Αχ αυτό το κορίτσι μες το μυαλό μου είναι.
"Ευχαριστώ." Της είπα και αφού της έδωσα ένα φιλί στο μάγουλο απομακρύνθηκα.

Πήγα κατευθείαν προς την καντίνα... λες και είχα τίποτα καλύτερο να κάνω αυτά τα 10 λεπτά.αποφασια να περιπλανηθω στο κινητό μου για αυτό το λόγο διάστημα. Άνοιξα το ινσταγκραμ και παρατήρησα τα 16 αιτήματα που μου είχαν σταλεί. Τα τσέκαρα ένα ένα μέχρι που το βλέμμα μου καρφώθηκε στο όνομα του. Το άνοιξα κατευθείαν αφου το αποδέχτηκα και άρχισα να παρατηρώ τις φωτογραφίες του. Ήταν όλες τόσο επαγγελματικές. Σε σχέση με τις δικές μου που δεν έπιαναν μια.

"Σ αυτή ήμουν σε μια παραλία με τον Δημήτρη και..."
"Ποο." Φώναξα ντροπιασμένη. Δεν τον περίμενα να έρθει από πίσω μου και μόλις κατάλαβα ότι με είδε να κοιτάζω τις φωτογραφίες του κοκκίνισα απότομα.
"Αν φωνάζεις για αυτό απλά τσέκαρε πόσους ακόλουθους έχω."
Τα μάτια μου γύρισαν και γελώντας ειρωνικά πήγα στο προφίλ του. Όταν είδα τον 4ψηφιο αριθμό στην οθόνη μου σταμάτησα τα γέλια.
"Τέλος πάντων τι κάνεις?" Είπε για να αλλάξει θέμα.
"Καλά είμαι. Ε, εσύ?" Γιατί τραβλίζω?
"Θέλω να μιλήσουμε βασικά γι αυτό σε φώναξα."
"Ξέρω Τζακ..  και εγώ θέλω να σου μιλήσω."
"Πες εσύ πρώτα και σου λέω μετά."
"Όχι πες."
"Έλα ταινία θα καταντήσουμε. Τέλος πάντων. Μίλησα με τον..." Σταμάτησε για λίγο και συνέχισε. "Ηρακλή μετά από όλο αυτό που έγινε. Μου είπε ότι ήταν εκείνος που σε φίλησε."
"Μιλήσατε ή πάλι.. "
"Ναι τσακωθήκαμε αλλά μην ασχολείσαι εσύ με αυτό το θέμα δεν αξίζει."
"Μα θέλω να ξέρω τον λόγο ρε Τζακ."
"Ζωή άστο λέμε δεν έχω όρεξη να σου πω."
"Καλά." Έσκυψα το κεφάλι ξέροντας πως είχα πει κάτι που δεν έπρεπε και δεν μίλησα για αρκετή ώρα όπως και αυτός.
"Εσύ." Είπε μετά από ώρα.
"Τι?" Είπα με απορία.
"Εσύ ήσουν ο λόγος που τσακωθήκαμε τι θες τώρα και κάνεις ότι δεν ξέρεις και καλά."
"Μα πράγματι.. "
"Για αυτο σου είπα δεν θέλω να ασχοληθείς."
"Και γιατί να τσακωθείτε για εμένα? Είπα τίποτα που δεν έπρεπε? Αν ναι τότε.. " Η φωνή του ακούστηκε πιο δυνατά με ένταση που με έκανε να σωπάσω.
"Γαμώ. Λες και δεν ξέρεις ότι σε θέλουμε και οι δύο." Τον κοίταξα χωρίς να πω τίποτα. Ένιωσα μια θλίψη μέσα μου αλλά ταυτόχρονα και τόσο όμορφα που είπε αυτό για εμένα.
"Τζακ. Σε παρακαλώ μην τσακώνεστε για βλακείες. Είδες τι έγινε? Έχεις μελανιές σε όλο σου το πρόσωπο και.."
"Ζωή σου είπα ξέρω τι θέλω. Και σε θέλω. Όσο τίποτα. Δεν σκοπεύω να σε αφήσω σε άλλα χέρια. Ακόμη και αν αυτά τα χέρια ήταν του κολλητού μου.  Θέλω.. να βλέπω τους άλλους να κοιτάνε ζηλεύοντας. Κατάλαβες τώρα? Για αυτό τσακώθηκα. Γι αυτό έχω μαύρο μάτι. Γιατί έχω μάθει να παλεύω για ότι αξίζει."
"Δεν σκέφτηκες όμως πως είναι να σε βλέπω εγώ να πονάς. Πονάω ακόμη πιο πολύ από όσο εσύ. Πονάω εσωτερικά και αυτό είναι χειρότερο από κάθε μυϊκό πόνο." Χωρίς να το σκεφτεί πολύ έβαλε τα χέρια του στο πρόσωπο μου και ήρθε πιο κοντά μου. Με έβλεπε. Τα χείλια του ήταν έτοιμα να ακουμπήσουν τα δικά μου και παρατηρούσα τις μελανιές γύρω απο το μάτι του. Λίγο πριν με ακουμπήσει, δίσταξε. Και μετά απομακρύνθηκε.
"Συγγνώμη." Είπε και αφού πήρε το κινητό του από τον πάγκο περπάτησε μακριά μου.
"Τζακ?" Τον φώναξα όμως δεν γυρνούσε. Ένιωσα ευάλωτη. Είμαι αδύναμη. Εκείνος μου δημιουργούσε αυτή την αδυναμία. Έσκυψα και κοιτούσα το πάτωμα με τα χέρια μου να έχουν τυλιχτεί γύρω από το πρόσωπο μου.
"Μην κλαις Ζωή μου." Τα χέρια του ξαναήρθαν στο πρόσωπο μου και αφού σκούπισαν τα δάκρυα μου με αγκάλιασε όσο πιο σφιχτά μπορούσε.