Conquerors of the New World ✓

CNW 14: Bracelet

You can skip this chapter :) (if you're bored and you think it's boring)
--

Fantasy and reality often overlap.

At first, I don't really believe in that saying. How could you say it when fantasy is all about the dreams— our dreams, while reality is the one breaking it? But now, inch by inch, I can finally understand it.

Because we live in a fantasy world, a world of illusion. And the great task in life is to find reality.

Unti-unti kong idinilat ang aking mata mula sa pagkakahimbing. I stretched while yawning. Ah, I've never sleep like this in my life! Puro ba naman kasi computer ang inaatupag ko dati, 'di ba?

I was smiling the whole time, in which I don't know why. Maybe it's because of the dream I had? Because in my dream, I was with the people whom I really love. My dream was a throwback about what Camille and I talked back then, with a mixture of what my grandmother said to me about us, living in the fantasy world.

Mabilis akong lumabas sa tent at mabilis ulit iyong itinago sa inventory. Let me clear this. Sa inventory napupunta ang mga gamit na nakukuha namin mula sa mga monsters dito, at sa bag naman namin nilalagay ang mga binibili namin.

Pagkalabas ko ay sarado pa rin ang mga tent ng mga kasama ko. Hindi ko sila masisisi, masarap matulog. Napabungisngis ako sa aking naisip at tsaka naglakad sa ilog hindi kalayuan sa amin.

How come that the once boring world became this wonderful? Umupo ako sa likod ng malaking bato at tsaka inilublob ang aking paa sa tubig. The coldness of crystal clear water relaxed my muscles. Sumandal ako sa malaking bato at tsaka pumikit, kasabay noon ay ang paghangin ng malamig at ang pag awit ng mga ibon na animo'y nakikisabay sa aking mood.

Cruel, isn't it?

This world is so breathtakingly beautiful and yet so dangerous at the same time.

Hindi ko alam kung ilang beses kong hiniling na sana'y hindi ito nangyari, sana normal parin ang lahat para kasama ko parin ang mga mahal ko sa buhay, at the same time, natutuwa rin ako na nangyari ito dahil aming nasasaksihan ang ganitong ganda na hindi mo makikita sa oras na maging normal ang lahat.

Tumingala ako at idinilat ang aking mata, pinagmasdan ang kalangitan. It was one of a peaceful and quiet morning that seldom happens.

Hindi nagtagal ay nakaramdam ako ng pamilyar na presensya. Nanatili ako sa aking pwesto hanggang sa maramdaman ko itong umupo sa aking tabi. Pinabayaan ko lang ito at patuloy na nagrelax. Treasure it while it's here, right?

“What are you thinking?” I heard him asked. Ngumiti ako at bumaling sa kanya.

“Tell me, Red. Do you regret that you choose to fight?” Tanong ko habang nakatingin sa kanya ngunit nanatiling malayo ang tingin nya sa akin. Muli ay tumingin ako sa itaas habang naghihintay ng kanyang sagot.

Hindi nagtagal nang magsalita ito. “Sometimes, yes. But everything I think about you, about them, nah.” He chuckled. Napangiti ako. “I realized that I'll fight until my last breath.” He added. Mas lalo akong napangiti sa kanyang sagot. Kahit kailan talaga, Red.

We overlapped by a comforting and peaceful silence. Hindi nagtagal ay tumayo ito. “Halika na, may pagmi-meeting-an nga pala tayo. Dustine said it last night but you're already in your tent.” Napatingin ako sa kanya habang nagtatanong ang aking mga mata, pero nagkabitbalikat lang ito. “I have no idea. Let's go, bunso?” Inilahad nito ang kamay nito para tulungan ako sa pagtayo.

I sighed. Tinanggap ko ang kamay nito at tumayo. Ginulo naman nya ang buhok ko na pinabayaan ko nalang. As what I've said, I'm in a good mood.