Toxic #update elk weekend!

Hoofdstuk 9

Geschreven in 2018

Hoofdstuk 9

Marnie's was een klein, gezellig café. De meubels waren donkerbruin getint, aan de geelachtige muren hingen posters van verschillende rockbands uit de jaren tachtig en negentig. Eveneens hingen er stukgeslagen bierflesjes, uit verschillende jaartallen. Er hing zelfs een oude, afgedankte gitaar. Ik was niet zo bekend met het bruine café, iets wat mij meer aan de tijd van mijn ouders liet denken. Maar ik kon niet zeggen dat ik het niet gezellig vond. Het had wel iets. Het wekte een vorm van sfeer op, waar ik verder niet mee bekend was. Ik ging meestal samen met mijn vriendinnen of mijn moeder naar Henks, iets verderop. Daar waren de tinten meer frisser, en kwam er ook meer licht van buiten naar binnen. Bij Henks had je ideaal zicht op de drukke winkelstraat en de mensen die van winkel naar winkel hopten. Heerlijk vond ik dat. Mensen kijken. Hier kon ik alleen maar staren naar mijn ice tea, die enkele minuten geleden bezorgd was door de barman. Een diepe frons had op zijn voorhoofd gestaan toen ik ice tea bestelde. Zag ik er dan echt uit als een biertype? Snel gleed mijn blik over mijn kleding heen. Ik had er uren over gedaan om de juiste kleding te vinden. Ik wilde er absoluut niet tuttig uitzien, dan zou Jace alleen maar keihard lachen. Ik wilde er stoer uitzien, maar ook niet té stoer – ik was immers niet stoer, en ik wilde zeker geen verkeerde indruk achterlaten. Dus besloot ik voor een donkerblauwe spijkerbroek te gaan, met een wit blouseje – vandaag was zo'n dag dat het iets beter weer was. April doet wat ie wil, maar dat geldt zeker ook voor mei. Vanmorgen miezerde het een beetje, maar gelukkig was het in de middag opgeklaard en liet een klein zonnetje zich zien. De temperatuur was hoog genoeg voor mijn kledingkeuze. Mijn hakken had ik mijn thuis gelaten. Ik had geen zin in herhaling. Ik nam een klein slokje van mijn ice tea, terwijl ik de mensen in het café bestudeerden. Allemaal hadden ze tatoeages, waardoor ik mij meteen minder op mijn gemak voelde. Niet omdat zij anders waren – nee. Ík was anders. Ik had geen tatoeages. Sommige mannen hadden bikerjacks aan. Of een baard. Of beide. Ik haatte het om te zeggen, maar ik voelde mij niet echt op mijn gemak, terwijl het net als ik mensen van vlees en bloed waren. Ik ging niet met dit soort mensen om. Het maakte mij er akelig van bewust welke onbewuste grenzen er tussen mensen bestonden, wat in mijn optiek totaal onnodig was. In het midden van het café – het kon ook bijna niet anders – stond een pooltafel. Twee jonge mannen waren bezig met een potje, waar ik echt niets van begreep. Een zucht glipte tussen mijn lippen door, terwijl ik verveeld met mijn rietje speelde. Ik wachtte al ruim vijftien minuten op Jace, en ik vroeg mij af of hij nog zou komen. Of dat hij nu schaterlachend met Nathan een sigaretje aan het roken was. Ik voelde mij nu al in de maling genomen. Daarnaast had ik hem nooit de plek moeten laten kiezen. Ik zakte wat onderuit op de stoel, die eigenlijk niet eens zo heel prettig zat. Na dit drankje ging ik naar huis, besloot ik. Dan zou ik zijn nummer verwijderen. Ik kon Nathan alleen wel aan. En dan nog iets, ik bepaalde zelf wel met wie ik omging. De rebelse kant in mij kwam naar boven. Ik had geen zin meer om ellenlang over mijn kleine ice tea te doen, met een zwart rietje. In één teug gooide ik het glas achterover, nadat ik het rietje op de tafel gegooid had, en zette het glas met een klap terug op de tafel. Bijna viel het schattige kaarsje – die ook op de tafel stond – om. Dat was wel een probleem geweest als dat gebeurd was. Dankzij de harde klap, vestigde ik alle aandacht op mij. Zonder mijzelf daar iets van aan te trekken – oké dat deed ik wel, alleen ik deed alsof ik mij er niets van aantrok – stond ik op. Ik ging zo op in de trance van ''doen alsof het mij allemaal niets boeit'' , dat ik mij rot schrok toen iemand zijn hand op mijn schouder legde. Direct draaide ik mij om. Natuurlijk had ik er rekening mee kunnen houden dat Jace op het laatste moment nog aan kwam zetten. Maar toch voelde ik meteen mijn zenuwen toenemen, en kleurde mijn wangen dieprood. Hij was hier. Hij was toch gekomen. Ik twijfelde of ik mijzelf moest uitleggen, maar besloot het niet te doen. Waarschijnlijk had hij wel door dat ik op het punt stond om naar huis te gaan. De blikken van de andere mensen brandden op mij. Op ons. Ik begreep niet waarom, totdat de barman gehaast aan kwam zetten met een biertje. Zweet parelde bovenop zijn voorhoofd. De barman leek zeer relaxed te zijn toen hij mijn drankje kwam brengen. Nu was dat wel anders. Jace wierp een blik op de tafel.