ALIVE 2－The Middle

Chapter 9

*Τραγούδι για αυτό το κεφάλαιο(σε επανάληψη):

Evanescence-Going Under*

_____________________________________

«Déjà vu»

To κουδούνι χτυπούσε σαν τρελό μαζί με δυνατές γροθιές που έπεφταν πάνω στην ξύλινη πόρτα του διαμερίσματος όπου έμενε η Eva. Το σώμα της τινάχτηκε από την πολυθρόνα που την είχε πάρει ο ύπνος κάνοντας τη να 'βγει' αμέσως έξω από τον κόσμο των ονείρων της, στον οποίο έβλεπε μόνο και μόνο έναν, τον Harry Edward Styles. 

Το σώμα της έτρεξε έως την πόρτα, τράβηξε τους τρεις σύρτες που ήταν κλειδωμένοι και αφού ξεκλείδωσε και την κλειδαριά της πόρτας με το κλειδί που είχε στην τσέπη της, την τράβηξε και ένας μελανιασμένος και με αίματα παντού Conor μπήκε μες το χώρο.

«Conor!» ούρλιαξε καθώς τον είδε να γονατίζει και να σέρνεται μπροστά της μέχρι λίγα βήματα μακριά της, «Κλει-κλει-κλείσε την πόρτα!» προσπάθησε να πει μέσα από την πονεμένη και αδύναμη φωνή του.

Εκείνη είχε παγώσει στην θέση της βλέποντας τον σε αυτήν την άθλια κατάσταση, είχε δει πάλι αυτήν την σκηνή μόνο που στην θέση του Conor, ήταν ο Michael. “O Michael  βρισκόταν πεσμένος στο πάτωμα του σαλονιού, εξαντλημένος, χλωμός, κάτασπρος στο πρόσωπο, σε κακά χάλια.” Έτσι ακριβώς ήταν και ο Conor μόνο που εκείνος ήταν γεμάτος αίματα και πληγές...

«Eva! Τι με κοιτάς;! Κλείδωσε την πόρτα τώρα!» φώναξε εκείνος ξαφνικά προσπαθώντας να την κάνει να ξυπνήσει και να κινητοποιηθεί. «Ν-ναι..» είπε εκείνη πανικόβλητη ενώ γύρισε προς την πόρτα και την κλείδωσε βιαστικά μόνο με το κλειδί της. Μέγα λάθος.

«Τι-τι έπαθες;!» έτρεξε και γονάτισε μπροστά του ενώ άρχισε να βουρκώνει έντονα. «Δεν-δεν είναι τίποτα..» γύρισε το σώμα του και ξάπλωσε προς τα πίσω με την πλάτη του να αγγίζει το κρύο ξύλινο πάτωμα του σαλονιού.

«Μη λες πως δεν είναι τίποτα!» του είπε έντονα η Eva ενώ τα χείλη της έτρεμαν. «Αιμορραγείς..» κοίταξε χαμηλά αριστερά στο στομάχι του. «Δεν είναι κάτι..απλώς η σφαίρα..με..» πήγε να της εξηγήσει αλλά εκείνη τον διέκοψε.

«Η σφαίρα; Conor! Γιατί πάλι; ΓΙΑΤΙ; Εσύ είπες..» γκρίνιαξε ενώ τον κοίταξε με έντονο βλέμμα.

«Ξέρω τι είπα!» ύψωσε την φωνή του αμέσως εκείνος απότομα. «Μα ήταν κάποιες παλιές υποχρεώσεις..τελεί-» δεν πρόλαβε να τελειώσει την τελευταία του λέξη όταν η ξύλινη πόρτα του διαμερίσματος άνοιξε ξαφνικά, σπάζοντας από τα πλάγια, αφού μια δυνατή κλοτσιά την προσγείωσε κάτω.