သူမကို ေအာ္ေျပာသည့္အသံေၾကာင့္ လက္ထဲကိုင္မိသည့္အရာကို အခုမွ ၾကည့္မိသည္။ ေက်ာက္စိမ္းဆံထိုးေလး။ ေငြႏွင့္ ျပဳလုပ္ထားသည္မုိ႔ ေက်ာက္စိမ္းက ပိုစိမ္းစိုေနသည္။ ေဒါင္းအၿမီးသ႑ာန္ ျပဳလုပ္ထားေသာေၾကာင့္ က်က္သေရရွိစြာ လွသည္။
"အမစူးစူ… အမအရင္တစ္ခါက ဆံထိုးယူၿပီးၿပီ မွတ္လား… ဒီတစ္ခု လုလု ယူမယ္…"
လုလုက ေျပာလည္းေျပာ ဆံထုိးကိုလည္း ဆဲြယူသည္။ သူမ လက္ကို ျဖတ္ခနဲ ရုတ္လိုက္သည္။
"ဟဲ့… ဒါ ငါနဲ႔မွလုိက္တာ… နင္ ေနာက္မွယူ…"
ေနာက္တစ္ေယာက္က ေျပာရင္းဆိုရင္း ဆံထိုးကို အတင္း ဆြဲယူဟန္ျပင္သည္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး သူမဆီ ေျပးလာၿပီး ဆံထိုးကို လုၾကသည္။ ဒီေလာက္ေတာင္ လုိခ်င္လွ ကဲဟာ….!
ဆံထုိးကို ၾကမ္းျပင္ေပၚသုိ႔ ပစ္ခ်လိုက္ၿပီးေနာက္ ထိုႏွစ္ေယာက္၏ ခါးဆီကို လက္ႏွစ္ဖက္က လ်င္ျမန္စြာ လႈပ္ရွားလုိက္သည္။ ေလာဘေဇာတက္ေနၾကသည္မုိ႔ စူးစူႏွင့္လုလု သူမတို႔ကို မုိ႔ရန္ ဘာလုပ္လုိက္သည္ကို မသိလိုက္ေခ်။
"အားရွီ… အဲ့ဒါယူခဲ့…."
စားပြဲေပၚရွိ ပိုးထည္တစ္စကို ေမးေင့ါျပလုိက္ၿပီး မိမိအခန္းရွိရာသို႔ ျပန္ခဲ့လုိက္သည္။ ခံုေပၚထုိင္လုိက္ၿပီး သူမ ဟိုႏွစ္ေယာက္၏ ခါးဆီကေန ျဖဳတ္လာသည့္ လိပ္ျပာပံု ေက်ာက္စိမ္းဆြဲျပားႏွစ္ခုကို ေနေရာင္ထဲ ေထာင္ၾကည့္သည္။ နက္ရွိဳင္းစြာ စိမ္းလဲ့ေနသည့္ ေက်ာက္စိမ္းတို႔က သူမကို တလက္လက္ၿပံဳးျပေနသေယာင္။ ေက်ာက္စိမ္းဆဲြျပားတို႔ေပၚတြင္ စူးစူႏွင့္ လုလုတို႔၏ အမည္ကို ေသသပ္စြာ ထိုးထားသည္။ သူမ ေက်နပ္စြာ ၿပံဳးလုိက္မိသည္။
အရည္အေသြးေကာင္းတဲ့ ေက်ာက္စိမ္းပဲ… ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆံထုိးထက္စာရင္ ေစ်းပိုရလိမ့္မယ္…!
"မမေလး… ဒီမွာ မမေလးရဲ႕ အိတ္ပါ…."
အားရွီကို ယူခုိင္းထားသည့္ ေက်ာပိုးအိတ္ကိုျမင္ေတာ့မွ သူမ၏ ေစ်းတြက္ တြက္ေနသည့္အသိတို႔ကို ခဏသိမ္းလိုက္သည္။ ေက်ာက္စိမ္းဆြဲျပားတို႔ကို စားပြဲေပၚအသာခ်ကာ ေက်ာပိုးအိတ္ကို ဖြင့္သည္။ အခ်က္ျပ မီးရွဴးတိုင္ကို ျမင္ေတာ့ ငိုခ်င္လာျပန္သည္။ အခုေတာ့ ဒီမီးရွဴးက အသံုးမဝင္ေတာ့ေခ်။ ျပန္လို႔မရေတာ့မည့္ အတူတူ ဒီေလာကတြင္ အသားက်ေအာင္သာ ေနထိုင္ဖို႔သာ ရွိေတာ့သည္မို႔ ထပ္ၿပီး မငိုမိေအာင္ ႀကိဳးစားရဦးမည္။ ထုိ႔ေနာက္ ကင္မရာကို ထုတ္ယူၿပီး စစ္သည္။ အားးးးးးး…… င့ါရဲ႕ Canon 6D ေလး… ရင္ကြဲပါၿပီေတာ္…..!
YOU ARE READING
ၾကင္ယာေတာ္ "မို႔ရန္"
Historical Fictionအခ်ိန္ခရီးသြားျခင္းက တကယ္ပဲ ရွိတာလား.... ပတ္ဝန္းက်င္က လႈပ္ရွားသြားလာေနသည့္ လူမ်ားက သူမကို "ဒါတကယ္ဟုတ္တယ္" ဟု ေျပာေနသလိုလို... မ်က္ဝန္းတို႔ကို မွိတ္လိုက္သည္... "မျဖစ္ႏိုင္တာ..." (BL မဟုတ္ပါ :\ ) (My OC)
