CNW 47: City of Torment Souls

7.8K 438 34
                                    

Chapter title idea from you, @justinbieberswife14 💋

--
“Dad! Papa!” I shouted as I ran and ran in this world pull of lightness— it was so light but it seems like my eyes are okay with it.

“Magpakatatag ka anak, huwag kang susuko sa kahit anong laban.” Narinig kong muli ang boses nya na mas lalong nagpakaba sa akin. Patuloy ko lamang syang hinahanap.

Everything surround me is color white— the trees, grass and flowers, the walls, and even the floor at the middle— it was a path towards nowhere. Isang mahabang daan na hindi ko alam kung saan patungo.

Tumakbo ako sa isang malaking puno sa pag aakalang doon nagtatago ang aking ama. Ngunit lubos akong nadisappoint nang makitang wala dito.

“Huwag mong papabayaan ang iyong sarili,” Lumingon ako sa pinanggalingan ng boses at doon tumakbo.

“Palakasin mo ang iyong katawan ngunit mas magtuunan mo ang iyong isip. Strategies are better than actions.” I ran again towards the source of voice but nothing!

Then, I saw a silhouette of man. A man that is so familiar to me. He's standing at the middle of the pathway going to I don't know where. His back was facing me, but when he looks at my side, I saw his face which is so familiar to me. The same eyes which I held mine.

“Papa!” I shouted with my tears continue falling as I ran with my fastest speed just to come in his way.

Ngumiti sya sa akin, kasabay ng mas lalong pagtindi ng liwanag sa kanyang harapan. Hindi ko alam ngunit mas lalo akong kinabahan. I stumbled on something. I fell on my knees. The pain on my knees are nothing but the pain I'm feeling in my heart.

I extended my arms, trying to catch him but he just shook his head.

With a very last words, he said, “Make us your inspiration.” Before he vanished with the light.

“Papa!” Muli ay mabilis akong napaupo. Ramdam ko ang panibagong luha na bumuhos sa aking mata. I wiped it with my fingers as I continue to stare straight in my front.

What was… that dream?

Biglang bumukas ang pinto na dahilan upang mapatingin ako doon. Pumasok si Archangel na may dalang tray ng pagkain. Nginitian nya ako nang makitang gising na ako.

“You're awake. Halika, kain ka na.” Inilapag nya ito sa isang maliit na table sa gilid na kulay itim at umupo sa kulay puting kama. “How are you? I mean, how do you feel?” Bakas ng pag aalala ang kanyang boses.

Pinakiramdaman ko ang aking sarili. Bukod sa bigat ng aking dibdib, pakiramdam ko'y pagod na pagod rin ako at medyo kumikirot ang aking ulo. “Masakit lang 'yung ulo ko.” Iyan na lamang ang aking sinabi. Tumango ito.

“Here, kainin mo tapos inumin mo 'to.” May tinuro nyang gamot— maliit na bilog na umiilaw? Kumunot ang noo ko.

It was like she saw my reaction when she started explaining. “It's a healing candy. Inumin mo 'yan pagkayari mong kumain at tsaka magpahinga ka ulit.” Inilibot nya ang paningin sa paligid. “It's my first time to enter captain's room.” Dagdag pa nya.

That's when I realized that I'm not in my room, but a male room! Dominant colors are black and white. Mas mukhang luxurious ito kaysa sa aking tent! Mas malaki. Aside from this bed, there are also three black sofas in big sizes and the middle of it is a small coffee table. Mayroon din itong mga mini-couches at may maliliit na table na sa tingin ko'y ginagamit lang kapag kailangan, tulad ng table na pinagpapatungan ng pagkain ko ngayon.

Sa harap ng higaan ay may TV pa mismo at sobrang laki. Kumunot ang noo ko. Paano nakakagamit ng TV dito? Sa magkabilang gilid ay may dalawang pinto. Isa'y sa CR siguro at ang isa't sa walk in closet. Sa isang gilid naman ay may shelves na may mga libro din.

Conquerors of the New World ✓Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon