After War. {Dramione}

"Είσαι Το Χάος Ντρακο Μαλφοι"

Ντρακο

Τι έγινε μόλις τώρα? Έκανα κάτι και δεν το κατάλαβα. Έτρεξα πίσω της και την τράβηξα πίσω στην αίθουσα των φίλτρων. Στάθηκε μπροστά στην πόρτα κοιτώντας με εξοργισμένη. Πριν προλάβει να  φύγει ξανά ακούμπησα την παλάμη του δεξιού χεριού μου στην πόρτα πάνω από τον ώμο της ενώ εγυρα το σώμα μου προς τα μπροστά για να ασκήσω περισσότερη δύναμη. Ήμασταν αρκετά κοντά ώστε η μυρωδιά της να ισχωρησει βίαια μέσα μου. Μύριζε κάτι γλυκό, χειμωνιάτικο. Σαν ζέστη σοκολάτα.

"ΆΣΕ ΜΕ ΝΑ ΦΎΓΩ ΜΑΛΦΟΙ!"

Γρύλισε και με έβγαλε από τις σκέψεις μου. Με εσπρωχνε μα για κακή της τύχη ήμουν πιο δυνατός από εκείνη. Με το ελεύθερο μου χέρι έπιασα το δικό της που με εσπρωχνε και το κόλλησα πάνω στην πόρτα, πλάι στον γοφο της.

"Τι σου έκανα Γκρειντζερ? "

" ΕΊΠΑ ΑΣΕ ΜΕ ΝΑ ΦΎΓΩ ΜΑΛΦΟΙ ΠΡΙΝ ΝΑ ΑΡΧΊΣΩ ΝΑ ΟΥΡΛΙΑΖΩ."

"Πες μου τι σε ενόχλησε και θα σε αφήσω Γκρειντζερ! Σε ενόχλησε που ήθελα να διορθώσω το φίλτρο? Να βοηθήσω ήθελα, οχι να σου κάνω υπόδειξη."

Δεν είχα ιδέα γιατί απολογουμουν. Μετά τον πόλεμο το τελευταίο πράγμα που είχα όρεξη ήταν οι καβγάδες. Μα ειλικρινά δεν ξέρω τι πάθαινα με αυτό το κορίτσι, με έβγαζε εκτός εαυτό με δύο μόνο κουβέντες.

" ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ΤΊΠΟΤΑ, ΕΤΣΙ? "

" Τι πρέπει να καταλάβω?"

Προσπαθούσα να σκεφτώ τι έκανα λάθος αυτή τη φορά μα ήταν μάταιο. Την κοίταξα στα μάτια μήπως βρω κάποιο στοιχείο. Γυαλιζαν υπερβολικά πολύ. Είχε βουρκωσει? Άφησα το χέρι της. Ίσως την πονουσα.

" Αν έχεις σκοπό να κλάψεις, σε παρακαλώ μην το κάνεις. Απλα πες μου τι στην ευχή σου έκανα."

Είχα αρχίσει να γίνομαι αξιολύπητος. Στην τελική τι με ένοιαζε ακόμη και αν της είχα κάνει κάτι? Η πρώτη φορά θα ήταν? Πήρε μια βαθιά ανάσα. Με κοίταξε βαθιά στα μάτια σαν να ήθελε να δω κάτι που όμως εγώ δεν έβλεπα. Τι στο καλό Γκρειντζερ?

" Δεν μου έκανες τίποτα Μαλφοι. Τουλάχιστον αυτή τη φορά. Για χρόνια έκανες την ζωή μου κόλαση μα τώρα αποφάσισα να την κάνω μόνη μου. Γιατί? Γιατί ενώ όλα έχουν μπει σε μία τάξη επιτέλους δημιουργώ μόνη μου το χάος?"

"Γιατί το χάος έχει πιο πολύ πλάκα Γκρειντζερ. "

Χαμογέλασε ελαφρά. Ένα χαμόγελο τόσο απλό και φυσικό. Το πιο όμορφο που είχα δει. Ένα χαμόγελο που ήθελα να φιλήσω. Ντρακο! Είναι η Γκρειντζερ και είναι με άλλον.