Hapisteki Emanet (KARADENİZ SERİSİ-I)

41 "Kan"

BELİZ

Annem inanamayarak bana bakıyordu.

"A-Anlamadım?" Dedi.

Aslında çok iyi anlamıştı ama yanlış anladığını düşünmek istiyordu.

"Ş-Şey..." Elimi karnıma koydum. "Anneanne oluyorsun işte." Dediğimde annem hiddetle ayağa kalktı.

"Beliz?!" Diye gürledi. "Ne diyorsun kızım sen?" Elim ayağım titriyordu.

"Anne bilerek olmadı, yemin ederim ki ben korunuyordum-" Annem sözümü kesti.

"Şaka yapıyorsun değil mi anneciğim?" Dediğinde kendimi koltuğa attım.

"Anne bana bir tek sen destek olabilirsin, ne olur kızma..." Annem yanıma oturdu.

"Aşkım?" Dedi ve elimi tuttu. "Seni her şeyden çok sevdiğimi biliyorsun değil mi?" Başımı salladığımda beni tuttu ve göğsüne çekti. "Sen daha çocuksun annem, ben senin iyiliğini düşünüyorum. Bana kızma deme Beliz, tabii ki kızarım! Daha on sekiz yaşında evlendin ve ben buna rağmen sana destek çıktım fakat sen benim sabrımı çok sınıyorsun!" Saçlarımı okşadı. "Senin için çok zor olacak biliyorum ama o bebeği aldırmamız gerekiyor güzelim benim... Baban her şeyi öğrendiğinde zaten size çok kızacak, bir de utanmadan çocuk yaptığınızı öğrenirse tepkisi ne olur sence? Adama kalp krizi mi geçirtmek istiyorsunuz?" Gözyaşlarım yanağımdan süzüldüğünde acıyla hıçkırdım...

"A-Aldırmayacağım!" Dedim net bir sesle.

"Annem ben senin iyiliğini düşünüyorum, nasıl okuluna devam edeceksin? Beliz üniversiteye gitsen yine tamam derdim ama daha çok küçüksün!" Başımı iki yana salladım.

"Sen benim iyiliğimi falan düşünmüyorsun!" Deyip ayağa kalktığımda kolumu tuttu ve beni yeniden yanına oturttu.

"Beliz!" Diye sesini yükseltti.

"Sen hamile olduğunu ne zaman öğrendin?" Sorumla birlikte kaşlarını kaldırdı. "Babamla boşandıktan sonra..." Ona yaklaştım. "Niye beni aldırmadın? Bitmiş bir evlilikti sonuçta, neden bana kıymadın?" Dedim.

Annem derin bir nefes aldı ve hüzünle gözlerime baktı.

"Sen bana babandan kalan tek şey olacaktın, benim canım olacaktın... Nasıl kıyabilirdim küçük bebeğime?" Hıçkırdım.

"Şimdi benden ne istiyorsun biliyor musun?" Titrek bir nefes aldım. "Senin yapamadığın şeyi yapmamı!" Öfkeli sesimle birlikte annem bana yaklaştı ve başını omzuma koydu.

"Beliz bak anlamadığın şeyler var." Elimi tuttu. "Ben sana hamileyken üniversiteyi bitirmiştim ve iş hayatımın ikinci yılındaydım, yani yaşım gayet uygundu. Boşanma konusuna gelirsek baban ve ben seni aldırmayı istemedik." Dudağımı büktüm.

"Her şey yaş mı?" Annem iç çekti.

"Annem, Kurt baba olmaya bile hazır değildi. Belli ki sen çok istediğin için bebeği kabullenmiş. Böyle istenmeyen bir bebekle evlilik ne kadar uzun sürebilir?" Yutkundum.

"O bebeğimizi istiyor! Benim için vurulduğunda ölmek üzereyken karnımı öptü, o acıyı çekerken bile bebeğimizi düşündü!" Annem birden başını omzumdan çekti.

"Ne?!" Diye bağırdı. "Bir dakika, bir dakika..." Gözlerime baktı. "Benim için vuruldu da ne demek?" Dedi.

"Anne..." Yavaşça ona sarıldım. "Ben sana yine yalan söyledim." Dedim.

Ona gerçeği anlatmamak için hep yalan söylemiştim. Aydın'da olduğumu bilmemesi gerekiyordu yoksa kıyameti koparırdı.

"Beliz!" Diye kızdığında her şeyi anlatmam gerektiğini anlamıştım.