Anarchy girl

Κεφάλαιο 2ο

Φτάσαμε στο σπίτι της Εύας και αφού τακτοποίησα τα πράγματα πήγαμε και κάτσαμε στη βεράντα

"Ο αστυνόμος που σκότωσε τους γονείς σου μπήκε φυλακη;" με ρώτησε η Εύα και εγώ πνίγηκά από το νερό ου έπινά εκεινη την ώρα. Με το θάνατο τους το είχα ξεχάσει τελείως. Τους σκότωσε αστυνόμος. Αστυνόμος. Που υποτίθεται πρέπει να προστατεύει τους πολίτες. Μίσος πλημμύρισε Τότε το κορμί μου.

"Υποθέτω πως οχι" είπε και σκληρά. Εκείνη δεν μίλησα κάθησε και με κοιτούσε. Η αναπνοή μου ήταν πολυ βαριά κάτι μια και μοναδική σκέψη περνούσε από το μυαλό μού:  πως θα πάρω εκδίκηση

"Θα πάρω εκδίκηση" είπα ξαφνικά και η Εύα γύρισε απότομα και με κοίταξε σαστισμένη

"Τι θα κάνεις δηλαδη;"

"Θα βρω αυτόν που τους σκότωσε και ορκίζομαι στη ψυχή τους ότι θα τον κάνω να το πληρώσει με το ίδιο νόμισμα"

"Έλλη φοβάμαι το μάτι σου γυαλίζει"

"Καλά κάνεις Εύα καλά κάνεις"

[...]

"Γεια σου μαμά Γεια σου μπαμπά" είπα μόλις έφτασα στο νεκροταφείο.

Έρχομαι κάθε μέρα από την μέρα που πέθαναν και τους φέρνω λουλούδια, κυκλάμινά που ήταν τα αγαπημένα τους. Κάθομαι ώρες ατελείωτες και τους μιλάω για τα πάντα για ότι συμβαίνει σε αυτό που ονομάζεται ζωή και την έχασα πριν μια βδομάδα που έφυγαν.

"Μετακόμισα στην Εύα. Θυμάστε που το λέγαμε από μικρες; ότι όταν πανε Πανεπιστήμιο θα μετακομίσουμε μαζι; εε είπαμε να το επισπευσουμε. Το εχω ριξει στο διαβασμα γιατί μεθαύριο ξεκινανε οι πανελλήνιες. Με βοηθάει να ξεχνιέμαι κιόλας. Όλη μέρα πάνω από ένα βιβλίο ειμαι. Σκεφτόμουν να μην γράψω φέτος πανελλήνιες αλλά θέλω να σας κάνω περήφανους. Να περάσω ιατρική και να γίνω μια επιτυχημένη γιατρός. Τό μόνο που με απασχολεί τώρα είναι ένα. Να πάρω εκδίκηση από αυτόν το μΑλακά, τον πουστη τον αστυνομικό που σας σκότωσε και σας παράτησε στη μοίρα σας. Θα τον βρω και μετά δεν τον σώζει κάνεις" είπα και τους ένιωσα ένα ζευγάρι μάτια να με καρφώνουν. Γύρισα και ήταν αυτός. Αυτός που ήταν στο νοσοκομείο και έξω από το σπίτι μου. Μα καλά με παρακολουθεί;

Μόλις είδε ότι τον κατάλαβα γύρισε να φύγει όμως εγώ έτρεξα και τον έπιασα από το μπράτσο.

"Γιατί με παρακολουθείς;" τον Ρώτησα αλλά δεν απάντησε. Τραβηξε μέσα δύναμη το χέρι του και έφυγε ατάραχος.