ေကာင္းကင္ဘံု ဘားဆိုင္….
နာမည္ကို တီးတိုးေရရြတ္လိုက္ၿပီး အားတင္းကာ ဆိုင္ထဲဝင္လိုက္သည္။ အလုပ္ဝင္သည္မွာ တစ္လျပည့္ေသာ္ျငား သူမႏွင့္ ထိုဆိုင္သည္ မရင္းႏွီးေနေသးသလိုလို။ သတ္မွတ္ေပးထားသည့္ ေနရာတြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီး အေတြးတို႔ကို နယ္ခ်ဲ႕ေနမိသည္။
ေရွးေဟာင္းေခတ္ကေန ျပန္ေရာက္လာသည္မွာ ၃လတိုင္တိုင္ ရွိေရာ့မည္။ အေမရွိရာ နယ္ျပန္ၿပီးေနာက္ပိုင္း မက္ဖူးသည့္ အိပ္မက္တစ္ခုကိုသာ ဆက္တိုက္မက္ေနသည္။ ပထမေတာ့ တစ္ပတ္ေလာက္ျခားေသးသည္။ ယခုေတာ့ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္လိုလို ျဖစ္လာသျဖင့္ သူမ အိပ္ရမွာကိုပင္ ေၾကာက္လာသည္။
ထိုအမ်ိဳးသားက ဘယ္သူလဲ။ ဘာေၾကာင့္ ဒီအိပ္မက္ကို ဆက္တိုက္ျမင္မက္ေနရတာလဲ။ ၾကာလာေတာ့ စိတ္ကစြဲလာသည္။ အဲဒီအိပ္မက္ မက္ၿပီးသိပ္မၾကာခင္ သူမအၿမဲ တစ္ခုခု ျဖစ္သည္။ ယခုလည္း ဘာျဖစ္လာမည္နည္း။ အိပ္မက္မက္ၿပီးသည္ႏွင့္ ထိတ္လန္႔တၾကား ႏိုးလာၿပီး ျပန္အိပ္လို႔ မရေတာ့သည္မွာ ၾကာလွၿပီမို႔ လူက ထံုထိုင္းထိုင္း။
ဒီညေတာ့ ငါ့ကို ေကာင္းေကာင္း အိပ္ခြင့္ေပးပါလားဟင္….!
"မို႔ရန္…"
"ေအာင္မေလး…"
ရုတ္တရက္ အေနာက္ကေန ပုခံုးပုတ္ေခၚလိုက္ေသာေၾကာင့္ သူမ လန္႔သြားသည္။
"ေရွာင္းလီရယ္… အသံေလး ဘာေလး ေပးတာမဟုတ္ဘူး…"
"ဘာေတြ ေတြးေနတာလဲ…. ငါတို႔အလွည့္ေရာက္ၿပီ…"
"အင္း… လာၿပီ…"
ဂစ္တာကို ေကာက္ဆြဲကာ စင္ေပၚတက္လုိက္သည္။ ေရွာင္းလီႏွင့္ သူမ ႏွစ္ဦးသား ေနရာယူၿပီးေနာက္ အားလံုးႏွစ္သက္မည္ထင္သည့္ Photograph သီခ်င္းကို စတင္သီဆိုၾကသည္။ အတြဲညီညီ သီဆိုၾကသည္မို႔ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ၿပီးတိုင္း လက္ခုပ္သံေတြက တေသာေသာ။ တစ္နာရီခန္႔ ေဖ်ာ္ေျဖၿပီးေနာက္ အျခားသူမ်ား ဆိုခ်ိန္တြင္ သူမက ဂစ္တာတီးေပးရသည္။
ဆိုင္ပိတ္ခ်ိန္ေရာက္ခါနီးေလ လူက မၿပံဳးႏိုင္ေတာ့။ ဟန္ေဆာင္ၿပံဳးေနရသည္မွာ ပင္ပန္းလြန္းလွသည္။ ျပန္ခါနီးတြင္ ဆိုင္ရွင္က ေဘာနပ္စ္အေနျဖင့္ စာအိတ္တစ္အိတ္စီ ေပးသည္။ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာၿပီး စာအိတ္ကို ေက်ာပိုးအိတ္ထဲ ေကာက္ထည့္လုိက္ကာ ဂစ္တာထည့္ထားသည့္ ေသတၱာေလးကို ယူလြယ္၊ အိမ္ျပန္ဖို႔ လွမ္းရေတာ့သည္။
YOU ARE READING
ၾကင္ယာေတာ္ "မို႔ရန္"
Historical Fictionအခ်ိန္ခရီးသြားျခင္းက တကယ္ပဲ ရွိတာလား.... ပတ္ဝန္းက်င္က လႈပ္ရွားသြားလာေနသည့္ လူမ်ားက သူမကို "ဒါတကယ္ဟုတ္တယ္" ဟု ေျပာေနသလိုလို... မ်က္ဝန္းတို႔ကို မွိတ္လိုက္သည္... "မျဖစ္ႏိုင္တာ..." (BL မဟုတ္ပါ :\ ) (My OC)
