We kennen allemaal wel die klootzak die een selfie maakt als je om een foto vraagt. Om het af te maken, kom je er ook achteraf pas achter als je je mobiel terug krijgt. Voor Dani is juist precies die ene lelijke onderkinselfie misschien wel haar red...
'Levi heeft opgebiecht dat ze hebben gezoend,' zegt Zinzi tegen Jake.
Alsof het getimed is, hoort hi vanachter de deur iemand tegen de kluisjes aan lopen. Zelfs met de gekleurde ramen kan hij dat herkennen. Het is luider dan een knal tegen de deur, maar zachter dan vallen van de trap met een atlas. Nog heel kort zie ik haar lange vlecht en bordeauxrode cowboybag voor ze de gang in rent. Net alsof het schamend is om tegen de kluisjes aan te vallen. Het gebeurt hem elke dag.
Aflevering 4: Ooit anders POV
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ik ontwijk het rokerspleintje altijd met een grote boog. Er hangt daar altijd een onheilspellend sfeertje bij die tatoeage-dragende drugsdealers. Ik snap sowieso niet waarom je begint met roken. Het stinkt als de tering én je moet in de koud buiten staan. Nou, mij niet gezien! Alsjeblieft zeg. Ik ga niet net als Roodkapje een eng bos binnenwandelen om opgegeten te worden door de Grote Boze Wolf. Ik hoop dat ik als topstudent van de klas beter weet dan dat.
'Ik kan even... ik kan even niet.'
Ik stop met lopen als ik Zinzi's stem hoor. Vreemd. In de pauzes zie ik haar altijd in de kantine met Levi en Michaël zitten. Wat doet ze hier? Zou de ruzie tussen haar en Levi écht zijn? Of zou ze zijn begonnen met roken? Ik kan me moeilijk een rokende Zinzi voor me zien met haar overdreven salades altijd in de pauzes. Alsof ze zich beter voelt dan de rest.
Voordat ik het doorheb ben ik dichter bij de buitendeur gaan staan om een paar woorden van het gesprek mee te kunnen vissen. Mijn donkergroene sneakers staan naar buiten gericht en ik doe mijn blonde haren achter mijn oren alsof ik ze zo veel beter kan verstaan. Ik houd mijn ogen gericht op mijn telefoonscherm en leun tegen de rode kluisjes aan om niet al te opvallend over te komen.
In principe is het niet écht afluisteren. Ik ben er toevallig. En heel toevallig komen de woorden mijn oren in. Niks expres allemaal.
'Dani heeft me een deel verteld, maar Dani heeft niet veel verteld en ik ben vergeetachtig.' Een jongen praat nu. Niet iemand waar ik beken mee ben en daarmee zeker niet iemand van Zinzi's kliekje. Ik zet even mijn cowboybag neer voordat het mijn arm afknelt. 'Dus verder dan mijn fancy onderkin kom ik niet. Het was een mooie foto, hè?'
Ik heb geen idee waarover hij ratelt, maar ik ben daar verder ook niet in geïnteresseerd. De naam "Dani" laat me al genoeg belletjes rinkelen. Het gaat sowieso over het vreemdgaan. Moet wel. Is zeker zo. Net zo zeker als het lot van Arthur om Excalibur te vinden en mij lot om het Zwaard der Waarheid uit een steen te trekken.
Het is even stil en ik moet mezelf ervan weerhouden niet tegen de deur aan te duwen van spanning. Ik kan het allemaal net niet horen door de wind en de drukke bewegingen van de jongen. Zijn halflange, zwarte haren slaan dan ook de hele tijd in zijn gezicht. Kan hij niet even stilstaan?
'Ik kan je alleen zeggen dat je moet praten met Dani.'
Praten met Dani. Ik bijt zachtjes op mijn onderlip. Steeds meer bewijzen dat mij overtuigen dat Dani is vreemdgegaan. Ik bedoel, het moet wel zo zijn dat Dani Levi heeft gezoend en niet andersom. Anders had de jongen wel gezegd dat ze met Levi moet praten. Arme Levi. Al die moeite om een vriendschap op te bouwen, krijg je zo'n bitch als Dani.
'Levi heeft opgebiecht dat ze hebben gezoend.'
In de schrik loop ik achteruit. Struikelend over mijn eigen voeten knal ik tegen de kluisjes aan. Het kabaal lijkt door de hele school te echoën als er door de schaamte rode blosjes op mijn gezicht komen. De sloten raken nare plekken in mijn rug. Met slingerende bewegingen van mijn arm probeer ik mijn evenwicht terug te vinden voor ik mijn tas van de grond gris en wegren van de buitendeur. Ik hoop niet dat ze me hebben gezien, maar ga daar dan ook niet vanuit, de gekleurde glazen moeten me wel iets van anonimiteit hebben gegeven.
Bij het wegrennen van het tafereel duw ik een groepje jongens in de haast uit elkaar. Ze snuiven me afkeurend af en lachen om mijn geschokte gezicht. Ik probeer er niet al te veel op te letten.
Wow, het is dus echt waar. Zoveel paniekerige gedachtes schieten door mijn hoofd nu ik eindelijk de waarheid weet. Dani heeft met Levi gezoend! Ik dacht altijd dat ze op meisjes viel. Dat zal wel een domme roddel zijn. Mensen zeggen wel vaker dat ze naar aandacht zoekt, dat dat zelfs de enige reden is dat ze überhaupt vrienden is met Levi. Misschien had ze ruzie met Zinzi over Levi en was het meer een wraakactie. Ik kan alleen maar op egoïstische redenen komen. Waarom zou ze anders met Levi zoenen? Het kan niet zo zijn dat ze het doet om aardig te doen. Ik vond haar altijd al een bitch.
Ik stop met lopen naar de uitgang. Niet dat ik het niet kan uithouden, mijn conditie is boven gemiddeld. Ik besef ineens dat dit mijn moment is. Als ik nu Levi ga troosten, dan ziet hij me misschien wel weer staan. Op dezelfde manier als vroeger. Hij zal wel hard iemand nodig hebben nu. Ik weet nog wel dat ik dat nodig had, toen hij het met mij had uitgemaakt. Het enige wat ik vroeg was een knuffel, maar hij zat al gelijk vast in de armen van Zini. Met een mooie "er was eens" en een afgebrokkelde "nog lang en gelukkig" hadden we onze relatie.
Ik had hem verrassend snel gevonden bij de laatste rode kluisjes van de gang. Zijn bruine haren hangen wat slap langs zijn gezicht doordat hij minder gel heeft gebruikt. Hij heeft wallen, duidelijke, en zijn handen verstopt in de voorzak van zijn donkerblauwe trui. Hij wiebelt wat op zijn All Stars niet-wetende van Zinzi die huilend bij een jongen zit. Ik moet het hem wel vertellen, als het bij mij gebeurde, zou ik het ook wel willen weten. Het moet verteld worden. Moet.
Net als ik een zelfverzekerde stap zijn richting op wil zetten, stop ik als Nicole met forse stappen het trappenhuis af stormt. 'Geheimen hebben gewicht!' zegt ze boos. 'Wat voor fitness heb je me nou weer gegeven?' Levi lacht vreemd genoeg om haar boosheid en schudt haar korte, blonde haren door elkaar. Misschien lachen door de pijn, want dit gaat sowieso over het vreemdgaan. Dat moet wel. Een zwaar gevoel van medelijden vlecht me verstikkend als de lange haren van Rapunzel. Arme Levi.
Ik probeer zo onopvallend mogelijk naar het tweetal toe te lopen, maar als ik dan nog maar tien meter van ze verwijderd ben, verstop ik me vlug achter de kluisjes. Levi heeft me lang geleden duidelijk gemaakt dat hij niets van me wilde hebben, dat hij zocht naar populariteit en niet naar mij. Wat als ik nog steeds niet populair genoeg ben voor hem?
Ik draai me om richting de zuidelijke uitgang van de gang, maar als ik halverwege ben, besluit ik toch weer zijn richting in te lopen. Nee. Hij moet dit gewoon weten, ik moet er voor hem zijn. Hij zit overduidelijk ergens mee. Voordat ik me van gedachtes kan verander loop ik met vlugge passen op het duo af. Nicole ziet me als eerst aankomen en fronst verward.
'Hey.' Mijn stem klinkt zwak. Ik kuch even. "Hey, Levi.' Ik kijk naar het sceptische meisje naast hem en slik even. 'Uh, en Nicole.'
De twee vallen stil. Nicole zucht overdreven en snuift me boos af. 'Niet het moment.' Ze kijkt me aan van top tot teen. 'Nooit het moment.' Met rollende ogen draait ze zich om. Haar korte haren wiegen achter haar aan. Levi wil haar volgen, maar ik grijp vlug zijn arm vast.
'Wacht, Levi.' Hij stopt met lopen. 'Ik hoorde van jou en Dani.' Als een reflex rukt hij zijn arm uit mijn greep. Hij ademt een teug lucht in en klemt zijn kaken gefrustreerd op elkaar. Afkeurend schudt hij daarbij zijn hoofd.
'Doe niet alsof je de situatie begrijpt.'
'Levi ik wil helpen!'
'Laat me gewoon met rust, Cat.' Hij klemt zijn kaken op elkaar en probeert met zware ademhalingen zijn frustratie binnen te houden. 'Bemoei je er niet mee.'
'Levi!'
'Wat wil je nou van me!'
'Jo,' Nicole tikt hem waarschuwend aan als een paar brugpiepers naar ons omkijken. 'Je drama trekt mensen aan.' Ze trekt aan zijn arm. 'Kom.'
'Maar Levi...'
Hij slaat me van zich af en loopt met snelle stappen van me vandaan. Hij sleurt Nicole haast met zich mee. Net alsof het allemaal niks betekent. Net alsof hij vergeten is, dat het ooit anders is geweest tussen ons, dat we ooit hand in hand al zoenend zijn huis waren binnen geslopen.
'Ik ben nog steeds verliefd op je,' mompel ik tevergeefs. Het vaagt weg met de echo's van zijn voetsporen.
