Zawgyi
"ကိုကို...."
"....."
တိုးညင္းလွေသာ အသံသ့ဲသ့ဲ။
"ကိုကိုေရ....."
ပါးျပင္ႏုႏု....ေဖြးေဖြးဥဟာ...အမာရြတ္တို႔ျဖင့္ ညိဳငမ္းေနဆဲ။
"ႏွစ္ပတ္ေတာင္႐ွိၿပီေလ..ကိုကိုေရ.....ကြၽန္ေတာ္ကို မလြမ္းဘူးလား......"
ကိုကို႔လက္ကိုဖြဖြကိုင္လို႔ ေဆး႐ုံကုတင္ေပၚ ေခါင္းတင္မွီမိသည္။
ျပန္လာပါေတာ့ကိုကိုေရ......ကြၽန္ေတာ္ ေသလုေမ်ာပါးျဖစ္ေနၿပီမို႔ပါ။
.....................................
"ငါတို႔ဘယ္လိုလုပ္ေပးႏိုင္သလဲ....စိတ္မခ်မ္းသာလိုက္တာ...."
Tao ကစကားမျပန္.....တံခါးဝကေန အခန္းတြင္းကိုၾကည့္ကာ ေခါင္းကိုအသာရမ္းသည္။
"ဒီအတိုင္းဆို Hyung သတိျပန္မရခင္ Oh Sehun ႐ူးရင္႐ူး ၊ မ႐ူးရင္ ေၾကာင္သြားမလားပဲ။သူ႔ေခါင္းသူ ေသနတ္နဲ႔ ျပန္ခ်ိန္တုန္းကလဲ Chen Hyung အဆြဲ ျမန္လို႔ မဟုတ္လား"
"Luhan ဝင္ခံလိုက္တ့ဲ ေသနတ္က်ည္ဆံက ႏွလုံးနားကပ္ေဖာက္သြားတာေတာ္ေသးတယ္ေျပာရမယ္တ့ဲ။ မင္းအစ္ကို YiFan ေရာသက္သာလား"
"သူကဘာမွ ျဖစ္တာမွမဟုတ္ပဲ။ စာေတာင္ျပန္သင္ေနၿပီ။"
"လက္အ႐ိုးအက္သြားတာဆို...မင္းနည္းနည္းပါးပါးေတာ့ဂ႐ုစိုက္ေပးသင့္တာေပါ့။"
ခပ္တည္တည္ရပ္ေနၿပီး ဘာမွ ျပန္မေျပာေတာ့ သူ႔ဘာသာနားလည္ၿပီးပဲ သေဘာေပါက္လိုက္ရသည္။
"ငါဆိုင္ခဏျပန္မယ္။မင္းဆက္ေစာင့္လိုက္။"
"ေအး...."
Taoကိုခ်န္ထားရစ္ခ့ဲၿပီး Kai ဆိုင္ကိုျပန္လာသည္။ Luhan Hyung ေဆး႐ုံတက္ေနရသည့္ႏွစ္ပတ္အတြင္း ႐ွိတ့ဲမ္ိသားစုေတြေရာ သူတို႔ပါအနားမရ။ လူနာေစာင့္ရလို႔ ပင္ပန္းၾကတာထက္ မထင္ရင္မထင္သလို သူ႔ကိုယ္သူ ဒုကၡျပန္ေပးေနတတ္သည့္ Oh Sehun ကို မလြတ္တမ္းၾကည့္ေနရတာကပိုခက္သည္။ သူဘယ္ေတာ့မွ အခ်စ္ကိုမ႐ွာခ်င္ပါ။ ၾကည့္ေနရတာတင္ကို ပင္ပန္းလွသည္မဟုတ္ပါလား။
YOU ARE READING
Shuu!(COMPLETED)
Fanfiction#SeLu #HunHan ဘယ္ဘုရားမွအယုံအၾကည္မ႐ွိဘူး။ ကိုကိုကပဲ ကြၽန္ေတာ့္ကမ႓ာရဲ႕ ကြၽန္ေတာ့္ကိုးကြယ္တ့ဲ ဘုရားသခင္မို႔ ။ ဘယ်ဘုရားမှအယုံအကြည်မရှိဘူး။ ကိုကိုကပဲ ကျွန်တော့်ကမ္ဘာရဲ့ ကျွန်တော့်ကိုးကွယ်တဲ့ ဘုရားသခင်မို့ ။
