Lütfen Yeter! [Torm Fanfiction]

8~Derin bir uyku

önceki bölümdeki gibi bol bol yorum bekliyorum ;))

Çok.. Değişik bir rüya gördüm... Bir adamın gece karanlığında beni yakalayıp benimle, babamı tehdit ettiğini.
Aaa dur... O rüya değil. O gerçek...

Mark iğneyi yapmasının ardından uyuya kalmıştım. Ve uyandığımda dışarıda olduğunu fark ettim. Bir uçurumun kenarında. Babamda ordaydı. Uçurumun kenarında yıkılmış bir evi izliyordu.

Yanına gittim ve oturdum ama.. Yüzünün sağ tarafı ve sağ kolu yara içindeydi.

Ağlıyordu.

"Sorun ne?" yüzüme bakmıyordu.

"Büyük bir yanlış yaptım.. Ve bunu asla düzeltemem artık."

Uçurumdan aşağıya baktım. Yanan eve. Ve aşağıda duran üç adama.

"Eğer..." elimi sırtına koydum. Dikkati bana yöneldi. "..bunu düzeltmeye çalışmazsan başına kötü şeyler gelebilir. Yani şimdi git ve konuş onlarla."

Ağlamayı kesti.

"Peki ben onlarla ne konuşabilirim ki? Yüzüme bile bakmazlar artık."

Küçük bir tebessümle baktım suratına. "Denemekten zarar gelmez. Değil mi?" dedim.

Sol eliyle gözyaşlarını sildi ve biraz daha aşağıya baktı. Ve düşünmeye başladı. Ardından sanki güzel bir fikir bulmuşcasına oturduğu yerden sıçradı.

"Haklısın! Onlarla konuşmalıyım!" yüzündeki üzgünlük biranda etrafa iyilik saçan bir gülümsemeye döndü.

"Fikir için teşekkür ederim! Çok iyi birisisin" dedi ve koşturmaya başladı. Çok hızlı koşuyordu...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
"Herşey için teşekkür ederim"
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

"Ah... Bizi öldürmeye çalıştığın gün dün gibi aklımda Tord. Gerçekten.. O patlamanın üzerinde 16 sene geçti. Ve hala unutamıyorum."

Tom bir an duraksadı ve kocasının suratına baktı. Her ne kadar kavga etselerde ona delilerce açıktı.

"Sence komadan çıkacakmı?"

Tord uçurumdan aşağıya bakmaya başladı. Her ne kadar belli etmemeye çalışsada kalbi ağlıyordu. Oğlunu kaybedebilirdi. Sonsuzadek.

"Onun için endişelendiğini biliyorum Tom. Üzme kendini o iyileşicek."

Tom yavaşça Tord'a sarıldı. Kafasını omzuna gömdü. "B-ben çok kötü bir babayım Tord. Onu fazlalık olarak gördüm hep. Kim bilir... Belki benim yüzümden eve gelmedi ya da benden nefret ettiği için-"

Eliyle yavaşca sırtını okşadı Tom'un. "Şşşşh.."

Minik bir gülümseme oluştu Tom'un suratında. Ve daha sıkı sarıldı.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~
"Sizleri seviyorum!"
~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Gözlerimi azıcık araladığımda dikkatimi çeken ilk şey odamda olayışımdı.

Fazlasıyla Beyza bir odadaydım. Sanırım burası hastane odasıydı? Çünkü yatağın hemen yanında adını bilmediğim cihazdan vardı. Hani şu kalp atışını gösteren.

Etrafa biraz daha baktığımda yanımdaki koltukta oturan Tom'u gördüm. Kitap okuyordu.

Yataktan doğruldum. Ve ona seslendim.

"B-baba?" Sesimi duymasıyla kafasını kitaptan kaldırması bir oldu. Çok şaşırmış bakışları üstümde geziyordu.

"Torm??!!? Tanrıya şükür uyandın!!!" oturduğu koltuktan hızlıca kalktı ve bana sıkıca sarıldı.