GÜN DOĞUMU

♦️BÖLÜM 1♦️

İyi okumalar.❤

Kış mevsimi doğaya veda etmeye hazırlanmış,güneş zaten yok olmaya yüz tutmuş çamurlu karı eritmek ile meşguldü. Soğuk geçmiş aylara inat güzel bir gündü bugün.

Baran' da böyle düşünüyordu. Yaslanmış olduğu banktan güneşli havanın süslediği manzarayı seyrederken içinden bu düşünceler geçiyordu.

"Güzel bir gün."

Ardından aklına gelen isim ile yüzüne geniş bir gülümseme yayıldı ve devam etti.

"Seni görmem ile daha da güzelleşecek Berfin."

Yaslandığı banktan doğrularak bileğindeki saate baktı. Gecikmişti güzel nişanlısı.

"Bir saat oldu neredeyse. Nerede kaldın kızım?"

Sitemle söylenmeye başlarken diğer yandan da siyah ceketinin iç cebinden telefonunu çıkarmakla meşguldü. Berfin'i aramak düşüncesi ile açtığı telefonunda daha 'kişiler' listesine giremeden biraz uzak bir mesafeden duyulan bir ses ile başını omzunun üstünden arkasına çevirdi.

Tahmin ettiği gibi bir araba sesiydi ve durmuştu. Merakla oturduğu yerden kalkıp bir elini alnına siper ederek arabadan ineni görmeye çalıştı. Kırmızı eski model arabadan inen bir adamın arka koltuğa doğru hızla geçip arabadan baygın bir bedeni çıkardığını görünce kaşları çatıldı Baran'ın.

"Ne oluyor lan!"

Söylenmeye başlarken belindeki silahını çıkarıp arabaya doğru ilerlemeye başladı. Baygın bedeni bırakan adamın arabaya döndüğünü görünce iyice endişelenip koşmaya başladı bu kez. Bir yandan da bağırıyordu.

"Durr! Dur lan kimsin sen?"

Bir kaç kez daha bağırmıştı fakat bir şey değişmemişti. Araba çoktan tozu dumana katarak uzaklaşmış ve Baran olay yerine ancak gelebilmişti. Koşmayı kesmiş,adımları yavaşlamıştı. Yerde yatan bedenin kendisine tanıdık geliyor hissi ayaklarını geri geri götürmek istesede yavaş ve iradesiz adımlarla ilerliyordu.

"Hayır..Hayır. Allahım sakın.."

Bedeni olduğu yerde mıh gibi çakılı kalırken Gözleri yerde yatan nişanlısına takılı kalmış, bir saniye bile kapanmıyordu. Sanki kanı çekilmiş gibiydi. Kaç dakika sürmüştü o hissiz hali bilinmez fakat artık kendisine yük olan silahının elinden düşmesi sonucu çıkardığı ses ile ancak kendine gelebilmişti.

Hızlı adımlarla yerde yatan bedene yaklaşıp yanına çöktü. Başından hafifçe tutup dizine yatırırken yüzüne dokunmaya kıyamıyordu.

"Berfin. Berfin!! Noldu sana? Kim yaptı bunu?"

Kadının bedenini kendine çekmek için karnına değen eli altında hissettiği bir sıvı ile kaşları çatıldı ama bakamadı elinden tarafa. O sıvının tahmin ettiği şey olmasını kabul etmek istemedi. Gözlerini sevdiği kadının yüzünden ayırmadan diğer eli ile yanaklarına hafifçe vurdu.

"Berfin. Berfin aç gözlerini. Kim yaptı bunu sana?"

Olanları bir türlü aklı almıyordu Baran'ın. Kolları arasında kan içinde yatan beden kanıydı,canıydı. Bunlar gerçek olamazdı. Olmamalıydı. İnkar edercesine kolları arasındaki kızı biraz daha sarstı.

"Berfin uyaann! Aç gözlerini. Kurban olurum aç gözlerini Berfin. Kim yaptı bunu sana?"

Yaralı kadının gözleri aralandı güçlükle. Buğulu gözleri bir süre sonra kendisine endişe ile bakan nişanlısını görünce gülümsemeye çalıştı.