W mojej książce znajdziesz różnego rodzaju one - shoty ze świata Gwiezdnych Wojen. Wiem że to nic orginalnego lecz wejdź i oceń moją pracę. Życzę miłego czytania.
Nie wiem co napisać. Zaskoczyliście mnie swoim wyczynem i to bardzo ❤ W niespełna 14 miesięcy ponad 35 tysięcy wyświetleń to dla mnie cud. Tworząc tą książkę nie przypuszczałam, że kto kolwiek tu zajrzy.
Ta książka była i nadal jest moim największym pisarskim dziełem. To dzięki waszym przychylnym komentarzon i gwiazdkom mam chęć nadal pisać i to poza Wattpadem. Od czasu, gdy tu piszę udało mi się zdobyć dwa wyróżnienia w konkursach literackich.
Wasza obecność daje mi odwagę do tego, abym rozwineła skrzydła.
Dziękuję dziś każdemu, kto pozostawił tu swój ślad w postaci wyświetlenia, gwiazdki lub komentarza 😊
Dziobak was ❤
Rozdział ten pisany jest dla osoby, która wspierała mnie od samego początku i pomogła stworzyć kilka opowiadań.
Dla Matki Chrzestnej tej książki, mojej kochanej Lukin1234 ❤❤❤
₪¤₪¤₪¤₪¤₪¤₪¤₪¤₪¤₪¤₪¤₪¤₪¤₪¤₪
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Ledwie świtało, a już dwie młode dziewczyny przedzierały się przez las. Rosa zwilżyła ich spódnice, a chłód nocy nadal był wyczuwalny. Szły w kierunku mostu kolejowego na rzece. A raczej jego resztek, boiem w nocy doszło do wybuchu. Ktoś wysadził most i jadący wtedy po nim pociąg z nieckim transportem wojskowym. Na to zdarzenie od razu zbiegli się wszyscy mieszkańcy pobliskiej wsi, ale niemieccy żołnierze, którzy stacjonowi w okolicy zabronili zbliżania się do miejsca zdarzenia.
Jednak wczesnym rankiem na miejscu nie było już nikogo. Resztki mostu i składu kolejowego tamowały rzekę. Za sprawców wzięto młodzież z Szarych Szetegów.
- Nie dość, że marznę to jeszcze tu nic nie ma! - powiedziała z wyrzutem Apolonia na tyle głośno, aby jej przyjaciółka usłyszała to ztojąc przy rzece. - Pewnie niemcy wszystko szybko sprzątneli, albo nasi ukradli szybko to co zostało i da się sprzedać. - Czyli wracamy. - powiedziała Pola i ruszyła w drogę powrotną do miasteczka. Nie uszła daleko, gdy zorientowała się, że Marta jej w tym nie towarzyszy. Chciała już po nią zawrócić i zaciągnąć siłą do domu, gdy usłyszała jej krzyk dochodzący z lasu.
Blada jak trup Marta stała obok kępy paproci. Pobliskie drzewa miały połamane gałędzie, a kilka kroków dalej został ślad po wybuchu granatu. - Coś ty znowu zrobiła? Wystraszona Marta nic nie powiedziała, wskazała tylko na leżące w paprociach dwie postacie.
- Idziemy stąd! - Pola pociągneła ze sobą przyjaciółkę. - Oszalałaś?! Musimy im pomóc! - Nie widzisz kto to jest?! To pewnie oni pomagali przy wysadzeniu mostu. Jak nas ktoś zobaczy, że im pomagamy i dowiedzą się o tym niemcy to będziemy miały kłopoty! - A chcesz mieć człowieka na sumieniu?
- To się nie uda. - No co ty nie powiesz. - powiedziała satkastycznie Pola. Nastolatki próbowały chociaż podnieść jednego z rannych, ale nie dały rady. - Potrzebujemy pomocy. - Świetny pomysł. Rozgłośmy całej okolicy, że znaleźliśmy w lesie harcerzy, którzy wysadzili most. - Musisz być taka złośliwa. - Jestem realistką. Kto nam w tym ma pomóc. - Zostań z nimi, a ja coś poradzę.
