Getaway • Luke Hemmings

0.2

Stuntelend trek ik mijn grote koffer van mijn kast af. Ik ben niet zo erg lang en hierdoor moest ik op een stoel gaan staan, zodat ik goed bij mijn koffer kon komen. Natuurlijk kon ik ook gewoon mijn vader roepen, maar ik wil dit gewoon zelf doen. In Australië is mijn vader er namelijk ook niet om mij te helpen, dus ik moet wat zelfstandiger worden. Het is alweer een week geleden dat ik te horen kreeg dat ik naar Sydney op uitwisseling zou gaan en ik word met de dag enthousiaster. Bijna liet mijn vader me niet gaan, aangezien het zo ver weg is. Gelukkig begreep mijn moeder hoe graag ik die wel niet wou dan hoe lang ik wel niet van Australië droomde. Stiekem wilt mijn moeder ook mee, maar die heeft het te druk met haar werk.

De kleine koffer staat al klaar en ik leg mijn beide koffers op de grond. Van school had ik een klein lijstje mee gekregen, zodat ik de belangrijkste dingen niet zou vergeten. Ik moest namelijk wat schoolspullen mee nemen, maar geen boeken. Die zou ik daar krijgen, zodat ik geen nieuwe boeken zou hoeven te kopen.

Ik verzamel al mijn spullen en prop alle grote spullen in mijn grote koffer, terwijl ik de wat belangrijke en kleine spullen in de kleine stop. Na een halfuur ben ik eindelijk klaar en kijk ik nog even in mijn kast of ik niks ben vergeten. Ik kan natuurlijk alles kopen in Sydney, maar ik wil gewoon zeker zijn dat ik niks vergeet.

Zodra ik beneden de bel hoor gaan, spring ik op en ren naar beneden. Ik doe de deur voor Ruth open, die al klaar staat met haar koffers. Ik moet lachen en laat haar binnen. Over meer dan een uur vertrekken onze vluchten, die van mij iets later dan die van Ruth. We hadden samen besloten om samen naar het vliegveld te gaan, aangezien we elkaar een hele maand niet zouden zien. Ruth en ik kennen elkaar al dertien jaar en we zijn sindsdien al beste vriendinnen. Niemand is gewoon zo lief en gek zoals zij.

'Ben je er klaar voor?' vraag ik aan Ruth, terwijl ik één van haar koffers over neem.

'Ja, ik kan echt niet wachten! Weet je wel niet hoe knap alle jongens in Portugal wel niet zijn?'

Ruth ratelt aan één stuk door over hoe geweldig Portugal wel niet is en ik laat haar vrolijk babbelen. Ik knik op de momenten dat het hoort en luister ook daadwerkelijk naar wat ze zegt. Ruth helpt me om mijn koffers naar beneden te tillen en vervolgens mijn tas klaar te maken. Mijn gloed nieuwe iPhone gaat daar natuurlijk in, samen met een schrift, een pen en een paar tijdschriften. Al snel zit mijn tas vol met alle nodige spullen en kan ik die ook bij de rest van de bagage neer zetten.

Omdat het al tegen de avond loopt, heeft mijn moeder nog spaghetti klaar gemaakt. Ik schep een wat kleinere portie op dan normaal, aangezien nu de zenuwen komen opdagen. Hoe zal mijn gastgezin zijn? Normaal zou ik in het huis van het meisje dat naar Nederland komen verblijven, maar dat ging door privé redenen niet door. Het meisje komt nog wel naar hier, maar ik ben gisteren over geplaatst van gastgezin. Vanmorgen was er nog een mail binnen gekomen met een paar foto's, maar het blijft spannend.

Ik zie dat Ruth ook minder dan normaal eet en pak haar vrije hand vast. Ik knijp hard in haar hand, waarna zij precies hetzelfde doet. We snappen elkaar perfect op dit moment, maar we kunnen er niks aan doen.

Voordat we het weten zitten we samen stilletjes op de achterbank van de auto en kijken voor de laatste keer in een maand nog eens goed om ons heen. Ik ga het hier toch wel missen.

Op het vliegveld aangekomen checken ik en Ruth onze bagage in en draaien ons om naar mijn moeder. Mijn vader moest op mijn kleine broertje Max letten en kon dus niet mee, maar daar had ik al afscheid van genomen. De ouders van Ruth konden beiden niet komen, doordat ze beiden moesten overwerken. Gelukkig is Ruth als een tweede dochter, dus erg veel moeite heeft Ruth hier niet mee.

Mijn moeder slaat haar twee armen rond ons beiden en ik voel hoe haar hele lichaam trilt.

'Sorry, ik zou niet moeten huilen. Ik ga jullie twee gewoon hartstikke veel missen.'

Ruth geeft mijn moeder een dikke kus en een knuffel, waarna ik precies hetzelfde doe. Ik haal een papieren zakdoekje uit mijn zak en geef die aan mijn moeder. Vervolgens pak ik er ook één voor Ruth, aangezien bij haar ook de tranen zijn gaan vloeien. Ik wil eigenlijk ook gaan huilen, maar dat mag ik pas van mijzelf zodra ze weg zijn.

'Ik zal jullie twee beiden elke dag een berichtje sturen en ik zal zo vaak mogelijk bellen met Skype! Zodra je het weet is die maand om,' zeg ik met een vaste stem. Ik trek mijn moeder in een knuffel en pak mijn tas.

'Ik houd van jullie, wees voorzichtig!' roept mijn moeder ons na, terwijl we naar de paspoort controle lopen. Zodra we het weten, is het tijd om en moet Ruth inchecken. Ik geef haar nog een dikke knuffel en zwaai haar uit, terwijl ze samen met een ander meisje uit ons jaar het vliegtuig inloopt. Zuchtend loop ik naar mijn eigen terminal, waar ik in mijn eentje wacht. De andere twee leerlingen ken ik niet, maar ik heb op dit moment geen behoefte om met hen te praten. Ik luister aandachtig naar alle mededelingen en ik hoor hoe alle kinderen van mijn school langzaam vertrekken. Ik wist dat mijn vlucht de laatste zou zijn en is ook gelijk de langste.

'De passagiers voor de vlucht van Sydney - Australië mogen nu beginnen met boarden.'

Ik zoek mijn plek op in het vliegtuig en doe mijn oortjes alvast in. Ik vergeet mijn telefoon niet op de vliegtuigmodus te zetten en doe mijn riem alvast aan. Na een halfuur is het eindelijk zo ver en begint het vliegtuig met rijden.

Voordat ik het weet vlieg ik steeds hoger en hoger boven het donker geworden Nederland.

----------

Dit heb al heel lang geleden geschreven. Geniet en laat een reactie achter!

X