KALINTI

6. Bölüm: KAN

Cherry-Lana Del Rey (Şiddetle dinlemenizi tavsiye ettiğim bölüm parçası.)

In The Groove - Chimes at Midnight (Ezel'i korkutan şakı.)

6. Bölüm: KAN

15 Yıl Önce

Kadının canı yanıyordu, bu hastalık onu yavaş yavaş öldürüyordu. En iyi doktorlara gitmişti, en iyi tedavileri görmüştü ancak iyileşememişti. Ölmek için daha gençti, çok sevdiği güzeller güzeli bir kızı vardı. Son günlerini bu sakin yerde kızıyla geçirmek istemişti.

Karmen, küçük bedeniyle annesinin yanında oturuyordu. Yaşı küçüktü ancak annesinin acı çektiğini anlıyordu. Saçlarını okşadı annesinin.

"Anne, ne zaman iyi olacaksın?" Kızına ne diyeceğini bilemiyordu. Yutkundu, ağlamamaya çalışıyordu. Kızının karşısında güçlü olmalıydı.

"Çok yakında bebeğim." Kızının güzel saçlarını okşadı. Kızıl gözlerine baktı, ona ismini gözleri sayesinde vermişti. Gözlerinin kızılı gibi, Karmen, parlak kırmızı renk. Karmen büyüdüğünde çok güzel olacaktı, buna emindi annesi. Keşke dedi, keşke onun büyüğünü görebilecek kadar ömrüm olsaydı. Karmen ona tanrının en güzel hediyesiydi. Okula gidecekti, büyüyecek ve bir iş sahibi olacaktı, âşık olacaktı. Genç kadın sadece onun bu güzel anlarına şahitlik edemeyeceği için üzülüyordu.

Öptü kızının yanaklarını. "Seni çok seviyorum Karmen." Küçük Karmen annesinin neden bu kadar üzgün olduğunu anlamıyordu.

"Ben de seni çok seviyorum anne." Arkasında sakladığı resmi annesine uzattı.

Genç kadının gözleri dolu dolu resme baktı. Üç tane çubuk adam çizmişti küçük kız. Biri babası, biri annesi, diğeri ise kendisiydi.

"Çok güzel olmuş bebeğim. Çok yeteneklisin." O an kadına bir şey oldu, ciğerleri patlayacak gibiydi. Öksürmeye başladı, öksürürken kan çıkıyordu ağzından. Onun öksürük sesiyle yardımcı iki kadın hemen odaya girdiler.

"Karmen'i çıkarın," dedi tekrar öksürmeye devam ederken. Karmen annesine korkuyla bakıyordu.

"Anne!"

"Sorun yok bebeğim, git ve biraz şarkı söyle. Ben iyiyim." Karmen korkuyordu ancak annesini üzmek istemediği için çıktı. Kadın daha kötü oldu o sırada, kan kusmaya başladı. Yanındaki hemşireler bir şey yapamıyordu. Kustuğu kan, ahşap parkelere döküldü, ardından o ahşap parkelerden sızdı. Bir kan damlası damladı zemin katın ahşabına. Kan, ahşaptan içeri düştü, düştü ve en son düştüğü yer orada iblisin dudakları oldu. İblis yıllar sonra kan damlasıyla uyanırken hasta kadın kusarak can verdi. Küçük Karmen ise salonda annesinin istediği gibi şarkı söylüyordu.

Küçük Karmen, evin çatısına çıkmış hıçkırıklarla ağlıyordu. Annesi, gitmişti. Babası bir daha annesinin gelmeyeceğini söylemişti. Küçük bedeni, büyük bir acıyla sarsılmıştı.

"Küçük kız! Neden ağlıyorsun?" Bu ses daha önce hiç görmediği birine aitti. Karmen elleriyle gözünü ovuşturdu. Gözleri, dudakları, burnu kıpkırmızı olmuştu ağlamaktan.

"A-annem gitmiş. Bir daha gelmeyecekmiş," dedi tatlı sesiyle hıçkırmaya devam ederken. Adam, kızın yumuşak saçlarını okşadı. Kaç yıl olmuştu bir canlıya dokunmayalı?

"Annen nerede biliyor musun?" Karmen gözyaşlarının ardından karşısındaki büyük adama baktı. Adam eliyle gökyüzünü işaret etti. "Annen orada, şu an seni izliyor. Ağladığın için çok üzgün." Hıçkırdı Karmen. Ağlaması durdu birden. Karmen bu adamı ilk defa görüyordu.