Perimus

20

Er was iets verkeerd aan de lucht.

Ze kon het voelen. Het was alsof de lucht een beetje te zwaar was, te donker, te koud, te veel, te laag. De Ravenpas was er wel, maar ze wist niet waar. Er waren ook bomen; duizenden bomen die haar omsloten, die haar de weg toe fluisterden en haar vertelden dat ze moest rennen. En ze wist dat haar moeder ergens achter de elfde boom stond; ze wist het wel en toch rende ze. Helhonden met witte ogen, draken met zwarte schubben, een heks, een geest, een bloedmaan en een eeuwenoude Vitum die veranderd was in niets meer dan een boom, en toen verbrandde alles en smolt de wereld om tot een hellevuur dat gedoofd werd door de grootste golf die ze ooit had gezien.

Kissa schrok die ochtend wakker met een hart dat in haar borstkas ramde. Het was best gek dat ze al zo'n vier dagen weg van huis was, en nog elke ochtend verward was als ze merkte dat ze niet in haar kleine slaapkamer in de Karkassen lag. Haar ogen schoten door de slaapkamer van de herberg heen. Vervolgens, zonk het besef weer bij haar binnen en ademde ze diep uit. Koud zweet stond op haar voorhoofd.

Vandaag zouden ze aankomen in de Robijnenburcht.

Eenmaal aangekleed in het schone uniform dat de eigenaar 's avonds laat nog onder de kier van haar deur door had geschoven, liep ze de slaapkamer uit. Ze kwam Per en Leif beneden tegen, die samen aan een tafel zaten en hun ontbijt naar binnen schoven. Ze zeeg bij hen neer.

Ze keken allebei op van hun kom, waar nu een grijzige, graanachtige brij in lag. Leifs ogen gleden even over haar heen.

'Goed geslapen?'

Kissa knikte, glimlachte zwakjes. 'Ja hoor.'

En toen wisselden Per en Leif een blik.

Kissa keek hen aan. 'Wat?'

Leif grijnsde. 'Ik bedoel... goed geslapen?'

'Ja...' Kissa kneep haar ogen samen. 'Hoezo?'

'Nee, zo maar.' Zei Leif toen, gemaakt onschuldig.

Kissa trok haar wenkbrauwen kort op. 'Oké.' Mompelde ze. 'En jullie? Ook goed geslapen?'

Leif haalde zijn schouders op, Per schudde zijn hoofd.

'Nachtmerries.'

'O.' Kissa fronste lichtjes. 'Ik ook.'

'Dat komt door het woud.' Mompelde Per. Hij roerde in zijn pap, wees toen met de lepel naar haar. 'Als ik jou was, zou ik vooral zoveel mogelijk uit deze vervloekte bossen blijven.'

'O.' Leif rolde met zijn ogen. 'Komt hij weer aan met zijn bijgeloof.'

'Ik zeg het gewoon.' Zei Per. Hij liet zijn lepel weer in de pap vallen. 'Heel veel mensen hebben het. Sommigen zijn er gevoeliger voor dan anderen.'

Leif schudde zijn hoofd. 'Hij spreekt onzin.' Zei hij tegen Kissa. 'Laat je niet bang maken.'

'Het is waar.' Zei Per. 'Echt. Je hebt het toch zelf gezien? Sorry hoor, maar ken jij één andere plaats in dit land waar helhonden lopen?'