"ဟိုလူ ဘယ္ေပ်ာက္သြားတာလဲ…"
"ငါေတာ့ မေတြ႔မိဘူး… မင္းေရာ…"
"ငါလည္း မသိဘူး…"
ေခါင္းကို တြင္တြင္ခါျပေနေသာ လူတစ္စုက ဟိုလူ႔လက္ညႈိးထိုး၊ ဒီလူ႕လက္ညိႈးထိုး ျဖစ္ကုန္သည္။
"ေတာ္ၿပီ… တစ္ေယာက္မွ မေစာင့္ၾကည့္ေနၾကဘူး ဟုတ္လား… ထားလုိက္ေတာ့… လိုက္ရွာရေအာင္…"
"ငါ ဟိုဘက္ျခမ္းသြားမယ္… မင္းလိုက္ခဲ့…"
"အစ္ကိုႀကီး… က်ေနာ္ေရာလုိက္မယ္…"
"ငါေရာ…"
"ငါေရာပဲ…"
"ခင္ဗ်ားတို႔ လူစုခဲြၿပီးရွာေလ… ဘယ့္ႏွယ့္… အုပ္စုလုိက္ရွာလုိ႔ရွိရင္ အခ်ိန္ကုန္တယ္…"
သူမ ဗီတိုအာဏာသံုးကာ သံုးေယာက္တစ္တဲြ တြဲေပးလိုက္ၿပီး ပတ္ရွာၾကသည္။ တစ္ေနသာ ကုန္သြားသည္။ အႏွီလူအား မေတြ႕။
သူ ဘယ္ေပ်ာက္သြားတာလဲ…
သူလွ်ိဳဆိုရင္ေတာ့ ေသၿပီ…!!!
ညေနေစာင္းလို႔ လူျပန္စုခ်ိန္တြင္ အားလံုးက စိတ္ပူသြားသည္။ သူတို႔ကယ္ထားေပးေသာသူသည္ သူလွ်ိဳျဖစ္ပါက စစ္တပ္သို႔ သတင္းသြားေပးၿပီး သူတို႔အားလံုး အဖမ္းခံရႏိုင္သည္။ ဒါက အဆိုးဆံုး ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ကို တြက္ထားသည္ပင္။ သို႔ေသာ္ အားလံုးက ကိုယ့္ပိုင္နက္တြင္မို႔ ယံုၾကည္မႈေတာ့ ရွိၾကသည္။ ဒီဝကၤဘာေတာႀကီးကို သူတို႔ေလာက္ ကၽြမ္းတာ သူတို႔ပဲရွိသည္မဟုတ္လား။
ထမင္းစားခ်ိန္တြင္ အေဝးမွ လူတစ္ေယာက္ သူတို႔ရွိရာ ၿခံဝင္းသို႔ လမ္းေလွ်ာက္လာေနသည္။ အားလံုးသည္ တံခါးဝဆီသို႔သာ အၾကည့္ကို ပို႔လႊတ္ထားေသာ္လည္း လက္တို႔က ကိုင္စြဲေနၾက လက္နက္မ်ားကို အလိုလိုလွမ္းၿပီးသား။ ေရနံဆီမီးေရာင္နား ထိုသူေရာက္ေတာ့ အံ့ၾသကုန္သည္။ အေသအလဲ လုိက္ရွာေနသည့္လူက ရွာတုန္းက မေတြ႕ဘဲ မရွာေတာ့မွ သူ႔ဘာသာ ေပၚလာျပန္သည္။ မို႔ရန္ စားလက္စ ထမင္းပန္းကန္ကို ေဆာင့္ခ်ၿပီး ထိုသူဆီ ေလွ်ာက္သြားသည္။
"ခင္ဗ်ား… ျပန္လာေသးတာပဲ…"
"ငါ မေသပါဘူး… မင္းတုိ႔အားလံုးကို စိတ္ပူေစလုိ႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္…"
YOU ARE READING
ၾကင္ယာေတာ္ "မို႔ရန္"
Historical Fictionအခ်ိန္ခရီးသြားျခင္းက တကယ္ပဲ ရွိတာလား.... ပတ္ဝန္းက်င္က လႈပ္ရွားသြားလာေနသည့္ လူမ်ားက သူမကို "ဒါတကယ္ဟုတ္တယ္" ဟု ေျပာေနသလိုလို... မ်က္ဝန္းတို႔ကို မွိတ္လိုက္သည္... "မျဖစ္ႏိုင္တာ..." (BL မဟုတ္ပါ :\ ) (My OC)
