"Κι Ομως " - Voltrix - Harry Potter

Λίγα χρόνια αργότερα

Ηταν ξημερώματα η Ντελφίνη κοιμόταν, ο Ντράκο δεν ήταν σπίτι και η Ναρκυσσα με τον Λούσιους έλειπαν εδώ και μέρες σε διακοπές. Το σπίτι την έπνιγε δεν μπορούσε να κάτσει άλλο εκεί μέσα, κοίταξε το ρολόι της 5:00 το πρωί η Ντελφίνη θα ξύπναγε σε περίπου 2 ώρες, αποφάσισε να πάει μια βόλτα στο δάσος.

« τι όμορφη βραδιά » μονολόγησε, έκλεισε τα μάτια και άφησε το δροσερό αεράκι να χαϊδέψει γλυκά το κορμί της και ξαφνικά το δροσερό αεράκι έγινε κρύος σχεδόν παγωμένος αέρας, κατάλαβε τι γινόταν « παράφρονες » είπε φοβισμένη κοιτώντας γύρω της προσπαθώντας να τους εντοπίσει και κοιτάζοντας ψηλά τους είδε, ήταν με μία πρόχειρη ματιά πάνω απο 10 « οχ » τους είδε να κινούνται προς το μέρος της « καταραμένε Σακλμπολτ με κορόιδεψες » είπε και κοίταξε ανήσυχη τους παράφρονες να την πλησιάζουν « συγκεντρώσου Μπέλα μπορείς να το κάνεις » έκλεισε τα μάτια της έιχε μόνο μια ευκαιρία βυθίστηκε στην πιο γλυκιά ανάμνηση της ζωής της την στιγμή που έμαθε ότι είναι έγκυος μόνο στην ιδέα του μικρού μωρού που θα κρατούσε στην αγκαλιά της ενα γλυκό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλια τις αλλά δεν έιχε χρόνο να μείνει κι άλλο μέσα στην ανάμνηση της καθώς άκουγε πιά τους παράφρονες σχεδόν δίπλα της « ΚΑΛΩ ΤΟΝ ΠΡΟΣΤΑΤΗ » άνοιξε τα μάτια της και είδε ένα πανέμορφο φίδι να ξεπεταγετε απο την άκρη του ραβδιού της και να χτυπά τους παράφρονες που εξαφανίστηκαν. Ηταν τόσο μεγάλη η ανακούφιση της που γλίτωσε απο τους παράφρονες και που κατάφερε να κάνει έναν ολοκληρωμένο προστάτη που δεν κατάλαβε τον άντρα που προσγειώθηκε λίγο πιο πέρα απο αυτή και την κοίταζε μέχρι την στιγμή έκανε ένα βήμα μπροστά, γύρισε απότομα και τον κοίταξε, στην θέα του έσφιξε το ραβδί της και με γρήγορες κινήσεις βρέθηκαν αυτός κολλημένος σε ένα δέντρο και αυτή με το ραβδί της κολλημένο στο λαιμό του  « δεν σε σκότωσαν στην μάχη του Χόγκουαρτς αλλά υπόσχομαι ότι θα πας απο τα δικά μου χέρια και θα σε βασανισω τόσο σκληρά που θα ευχόσουν να είχες πεθάνει τότε » είπε με μένος πιέζοντας το ραβδί της ακόμα περισσότερο στο λαιμό του « Ηρέμισε » είπε προσπαθώντας να την κατευνάσει μα το μόνο που κατάφερε ήταν να κάνει τα πράγματα χειρότερα « μην μου λές να ηρεμήσω Σακλμπολτ να εύχεσαι μόνο να σε λυπηθώ και μην σε βασανίσω πολύ » είπε και χαμογέλασε όχι όμως με ένα γελοίο χαράς αλλά με ένα άρρωστα σατανικό γέλιο που έκανε το θάρρος που μέχρι εκείνη την στιγμή κατείχε τον Κινγκσλει να εξανεμιστεί « φοβάσαι Σακλμπολτ?  Φοβάσαι?  Και πολύ καλά κάνεις γιατί απόψε δεν θα φύγεις ζωντανός απο τα χέρια μου. Ηρθα και πλήρωσα εσένα και την κολομαγικη σου κοινότητα για να μείνω ελεύθερη, εσύ πήρες τα λεφτά με άφησες και κιγα χρόνια ελεύθερη αλλά έστειλες τους παράφρονες να με μαγέψουν » πήρε μια ανάσα και τον κοίταξε βαθιά στα μάτια « απογοητευτικές Σακλμπολτ?  Εεε?  Απογοητετικες που τα κατάφερα και έφτιαξα έναν ολοκληρωμένο προστάτη?  Που δεν πρόλαβαν οι παράφρονες να μου δώσουν το φιλί? » τα μάτια της πέταγαν φωτιές που απο ότι φαίνετε είχαν για στόχο τον Κίνγκσλει. Εσφιξε κι άλλο τι ραβδί της δεν μίλησε για λίγα λεπτά μόνο σκεφτόταν, δεν άξιζε να τον σκοτώσει, ήταν ένας ψεύτης, όχι δεν θα χαραμιζε την ζωή που είχε χτίσει και την ανατροφή της κόρης της για το Σακλμπολτ. Τον κοίταξε στα μάτια, τράβηξε προς τα πίσω το ραβδί της σαν να ηταν έτοιμη να πετάξει την δυνατή κατάρα μα τελευταία στιγμή άλλαξε πορεία στο ξόρκι της που ήταν ένα απλό Accio και έπιασε το σκοπόξυλο της ανέβηκε πάνω και πριν πετάξει του είπε « μάζεψε τις παγωμένες σκιές σου γιατί την επόμενη φορά δεν θα είμαι τόσο επιεικής θα σε σκοτώσω με τον πιο βασανιστικό τρόπο » πέταξε και χάθηκε αφήνοντας τον μετέωρο.

Ήταν πια στο σπίτι και ετοίμαζε πρωινό είχε γυρίσει και ο Ντρακο και είχε ξυπνήσει η Ντελφινη « θεια έλα τώρα γιατί θα μείνεις χωρίς κουκουβάγια » έτρεξε προς τα έξω η γέρικη κουκουβάγια της ήταν επιθετική με όποιον άγγιζε γράμματα που προορίζονταν μονό για αυτή « τι είναι Ντρακο τι σου έκανε ?» ρώτησε και κρυφογέλασε βλέποντας των να κρατάει το δάχτυλο του μορφάζοντας « πήγα να πάρω γράμμα και με δάγκωσε» πήγε κοντά και το κοίταξε « δεν είναι κάτι θα σου περάσει ξεροκέφαλε. Αφού ξέρεις όσα χρόνια και να σε γνωρίζει το δικό μου γράμμα δεν θα σου το δώσει εδώ δαγκώνει την Ναρκυσσα σε εσένα θα κώλωνε νομίζεις ?» Χάιδεψε την κουκουβάγια και πήρε το γράμμα κοίταξε την σφραγίδα και έμμηνε άναυδη δεν γίνετε αποκλείετε να ήταν από εκεί το άνοιξε και διάβασε με προσοχή κοίταξε την υπογραφή και την εσωτερική σφραγίδα καμία αμφιβολία της προσέφεραν μια θέση καθηγήτριας στην άμυνα εναντίον των σκοτεινών τεχνών έμμηνε να κοιτάζει τον Ντρακο με ανοιχτό το στόμα αυτός πήρε το γράμμα από το χέρι της και παραλίγο να πνίγει με το κομμάτι μηλόπιτας που καταβρόχθιζε διαβάζοντας τι έλεγε « τι θα κάνεις ? Θα δεχθείς ? » κάθισε σε μια καρέκλα με το κεφάλι σκυμμένο κοιτάζοντας το δρύινο τραπέζι γύρισε και κοίταξε την Ντελφινη που έτρωγε ενώ προσπάθησε να καταλάβει τι γίνεται γύρισε και κοίταξε τον Ντρακο χαμογελώντας « φυσικά και ναι »

💜💜💜💜💜💜💜💜💜

Κι όμως λαέ του wattpad είμαι εδώ όσο περίεργο κι αν σας φαίνεται ζωωωω.Αυτο το κεφάλαιο που βλέπεται μου σβήστηκε και το ξαναέγραψα τουλάχιστον 8 φορές επιπλέον τώρα γράφω από το Google γιατί το κινητό μου χάλασε και το παλιό του πάτερα μου δεν μπορώ να κατεβάσω την εφαρμογή και έχω ψιλό φλιπάρει τέλος πάντων ελπίζω μα σας άρεσε και..
Αυτό ελπίζω μα σας άρεσε φίλια 👄