ACIMASIZ [ TAMAMLANDI ]

Kesit

"Yeterince acı çekmedin mi?" İşitiğim öfkeli sese hafifçe irkildim. Afallayan bakışlarımı arkama doğru çevirdim. Doğan çatık kaşlarla bana bakıyordu. Kaşlarını o kadar çatmıştı ki alnındaki damarın keskin izleri görünüyordu. Gözlerinden onaylamaz bir ifade geçerken, çenesinin kasıldığını, dişlerinin sımsıkı olduğunu gördüm.

Soğuk hava etkisini gösterirken hafif hafif titremeye başlamıştım ama en çok kalbim üşüyordu Ateş'in sıcaklığını özlüyordu. Kendimi hayatta karşı yenilmiş hissediyordum, katlanılmaz bir ızdırap çökmüştü göğsüme. Gözlerimi bir anlığına yumup kafamı toplamaya uğraştım. Az da olsa Doğan'ın beni daha güçlü görmesini umdum. Ama faydasıydı. Nefes alacak gücü dahi kendimde bulamıyordum. Bitmiştim ben... tükenmiştim. Ateş olmadan ben bir hiçtim...

Dudaklarımdan bir hıçkırdık daha kaçtı. Doğan karşıma dikilip, tam önümde durdu. "Daha iyi misin?" diye sordu yumuşak bir sesle. Başımı önüme eğdim. Sorusunu yanıtsız bıraktım. Sıkıntılı bir nefes verdi. "Beni dinle," derken ona bakmam için yüzümü hafifçe kaldırdı. "Ben her zaman yanındayım Tamerden sonra bir abin daha var! Unutma bunu olur mu?" Sertçe yutkundu, hafif bir dokunuşla yanağımı okşadı. "Ve bir abinin görevi kardeşinin üzülmesini engelleyip, koruyup kolamaktır. Seni her zaman koruyacağım Hazan! Ve asla yalnız bırakmayacağım!" Tatlı sesi içime işledi. Bir abimin daha olduğunu biliyordum.

Sevilmek çok güzel bir şeydi. Ama ya sevdiğini söyleyip de bırakanlar, adamlık bunun neresine yakışırdı. Beni nefessiz bırakan bir acı bütün nefesime yayıldı. Yumuşak bir bakışla gözlerimin içine bakarken göz yaşlarımı sildi. "Ağlamayı sana yasaklıyorum!" Dedi usulca. Hıçkırdım "canım çok... çok acıyor" Doğan beni kendine çekti gerçek bir abi gibi sarıldı ve ben o an Tamer abimden sonra kimsesiz olmadığımı anladım.

Başımı boynuna gömdüm "kendime engel olamıyorum, hep onu özlüyorum, merak ediyorum. Başına bir şey geldi de benden mi saklıyorsunuz?"