F A T E (On Going)

Chapter 04: Asking help

SHANIN RAZELLE

I'm still walking here in seoul town. Di ko na namalayan na inabot na pala ako ng gabi sa pamamasyal at kakaisip na matagpuan siya. Ni maski anino di ko makita at maramdaman. Hayy buhay.

And I forget na wala pa pala akong matutuluyan. Wala kasi akong alam na hotel or apartment man lang dito dahil nakalimutan kong mag-search sa internet. Lowbat pa naman ako ngayon. Aughh!

"I'm so tired." mahinang sambit ko sa sarili. Kailangan ko munang humanap ng mapagpapalipasan ng gabi at bukas na ako hahanap ng matitirahan ko saka ko ipapatuloy ang paghahanap sa kanya. Alam kong magkikita rin kami. Kahit na di ko alam ang itsura niya ngayon, malalaman ko rin yun dahil may palatandaan ako sa kanya. I smiled.

Dinala ako ng mga paa ko sa isang madilim at tahimik na lansangan. Dahil kasi sa kakaisip di ko na namalayan kong paano ako napadpad dito. Nakakatakot na lugar. Pinagpatuloy ko nalang ang paglalakad ko hanggang sa may nadaanan akong mga apat na tambay sa kanto. Balak ko sana sila lapitan para magtanong kong may alam ba silang hotel or apartment man lang, kaso nagbago bigla ang isip ko.

Uy tol, chix ohh.

Oo nga, malaman huh.

Masarap siguro yan.

Lapitan nga natin.

Gusto ko siyang tikman right here, right now.

Tara na mga tol.

Ilan sa mga narinig kong sambit ng mga apat na lasing lalaki. Kaya binilisan ko nalang yung pagalalakad ko papunta sa kabilang kanto. Kinilabutan kasi ang sa mga narinig ko kahit na di ko masyadong naintindihan.

"Hi miss sexy!" sambit nang isang lalaki. Ang bilis naman nila akong nalapitan dito. At lagot mukhang may hindi magandang mangyayari ngayon.

"Hmm you're so beautiful. May I taste you?" sambit naman ng isa. Di koi nalang pinansin at linagpasan sila.

"Sandali lang." pigil sakin ng isa na namang lalaki.

"Hey! Bitiwan mo nga ako!" madiin na sabi ko sa kanya ngunit pinagtulungan na nila akong hatakin sa isang lugar.

"Hahahaha wala ka nang kawala samin." Sambit pa ng mga loko. Pero sa mga oras na ito sobrang takot ang nararamdaman ko sa kung ano ang gagawin nila sakin.

"Please... just let me go." pagmamakaawa ko. Ngunit sa isang iglap napahiga nila na ako sa kung anong bagay habang hawak ng dalawa ang mga kamay ko. Shit! Gagasain nila ba ako? God, help me.

"Gosh! Wag please, wag po!" Mangiyak-ngiyak kong sabi ng bigla nalang galawin ng lalaki ang suot niyang pang-ibaba. Nagsisigaw at nagpupumiglas lang ako ngunit wala akong magawa dahil isang mahinang babae lang ako. And now I'm asking for some help. Help please! Help!

"Hehehe." tawa nila. Tawang may pananabik.

Katapusan ko na ba? Tuluyan ko na kaya siyang hindi makita? Patawarin niyo ako Mom, Dad. Mahal na Mahal ko kayo. I'm sorry Inang. God? ikaw na po ang bahala sakin. Tuluyan nang tumulo ang mga luha ko sa mata hanggang sa naisipan kong ipikit nalang ako aking mga mata.

Ilang beses pa akong nakapikit nang biglang naramdaman ko nalang na wala nang nakahawak sa mga kamay ko. Kaya dahan-dahan kong idinilat ang mga mata at nadatnan kong bagsak na ang apat na taong nagbalak gaasain ako. Thanks God.

Sa isang di kalayuan may natanaw akong isang lalaking matangkad na nakasuot ng hood at black jacket. Kaya di ko siya makilala. Dahan-dahan siyang lumapit sakin para patayuin ako. Kahit malapit di parin makita ang itsura niya dahil sa madilim dito. Nang maitayo na niya ako, iniwan at umalis na siya.

"Hey wait! Just wait for me!" sigaw ko habang sinusundan ang daang tinatahak niya. Pero sa isang iglap lang ang bilis niyang naglaho sa mga mata ko. Nasan na siya? Hindi man lang ako nakapagpasalamat sa kanya sa pagliligtas niya sakin. Kailangan ko siyang hanapin para pakapagpasalamat man lang.

Lakad ng lakad lang ako para sundan siya kahit di ko na siya makita hanggang sa bumagsak nalang ang mga tuhod sa daan kaya dahan-dahan akong napahiga and everything went black.

Nagising ako sa isang di pamilyar na lugar, kuwarto. Kaya agad akong napaupo sa malambut na kamang kinalalagyan ko ngayon at isa-isa inaalala ang mga pangayayari kagabi.

"Yeah! I was in trouble last night and asking for some help." sambit ko sa sarili ko ng maalala ko lahat ng nangyari kagabi. Dahil sa kakapunta ko kung saan-saan munting na akong magahasa at mapahamak kagabi. Pero buti nalang dumating yung si mister hood at tinulungan ako sa mga lasing na loko. Pero di na ako nakapagpasalamat sa kanya dahil nawala siya bigla at dahil sa pagod bumagsak nalang ako at nahimatay. Kaya paano ako napunta sa kuwarto na ito. Kinabahan ako bigla, sana naman walang masamang ginawa sakin yung nagdala sakin dito babae man siya o lalaki. Tinignan ako ang damit na sout ko ngunit hindi naman siya nagalaw o ginalaw. Kaya napahinga ako ng maluwag.

I surround my eyes in every part of this room. At ang masasabi ko ay very nice. Dahil sa kulay niyang blue, at halos lahat ng mga gamit dito ay may color blue. Pero mas maganda parin ang room ko doon sa states, it's all pink.

"Gising ka na pala." nagulat ako ng may nagsalita at boses lalaki. Kaya agad ko tiningnan kung saan nanggaling ang boses na yun at laking gulat ko na may isang lalaking naka red cap na astig na nakaupo sa isang couch ng kuwartong ito. Sino siya? Kanina pa ba sya jan? bat di ko siya napansin?

"S-sino ka?" gulat na tanong ko.

"Well, I'm the one who save you last night hab---" naputol ng bigla akong magsalita.

"Ikaw yun naka hood kagabi na tumulong sakin?" masayang tanong ko sa kanya.

"Hood? what are you talking about pauper?" nagtatakang tanong niya. So, kung ganun hindi pala siya ang naka hood na tumulong sakin kagabi. Pero sino ba sya? At ano daw, pauper? Sa ganda kong ito tatawagin akong pulubi. Baka di niya alam na isa akong prensesa. Pero dapat wala muna makakaalam nun.

"Hoy mister red cap? for your information I'm not a pauper that you think! Ikaw nga jan mukhang pulubi. Idiot." madiin na wika ko sa kanya sabay irap.

"What did you say?" Gulat na tanong niya.

"I said, Idiot. Yeah! You're Idiot." sagot ko habang tinataasan siya ng mga kilay sabay irap.

"I-Idiot? How could you! Sana pala pinabayaan nalang kita na nakahantaya sa kalsada kagabi. Pauper girl!" sabi niya sabay walkout at lumabas ng kuwartong ito. Dinig ko pa ang malakas na pagsara ng pinto.

"Tssk!" tanging sambit ko. Eh ano naman kung galit sya wala akong paki. Nakakainis kasi siya tutulungan ka na nga sasabihan ka pa nang pulubi. Aughh! nanggigigil ako. All my life ngayon lang ako tinawag mg ganun, dahil ang nakasanayan kong tawag sakin ay My lady, princess, Madam and etc. Pero yung pulubi, Aughh! Idiot talaga. I'm asking for some help, not for some insult on me.

Tumayo nalang ako sa kama at nagtungo sa may bathroom para manghilamos dahil baka may dumi ako sa mukha kaya niya ako tinawag na pulubi. Pero nakakainis talaga siya. Aughh!