10

11 4 0
                                    

I'm mad at myself for hurting my mother. Hindi ko naisip na kaya ayaw niyang sabihin sa akin, ay dahil pino-protektahan niya ako.


Masyado akong nagpa-bulag sa sarili kong isip, na kailangan kong malaman ang totoo about sa parents ko. Na hindi ko nalaman na habang nagpupumilit akong bigyan ako ng sagot, ay nakakasakit na pala ako.

I am really really sorry, sa pinagtatanong ko Kay mom. Nasaktan ko siya ng hindi ko namamalayan.

Naiwan pa rin akong nakatayo dito sa kusina. Pinikit ko ang mga mata ko, tsaka ako bumuntong- hinga.

Pagdilat ko ay bumungad sa akin, ang mage na ngayon ko na lang ulit nakita.

The green eyed man.

Pinikit ko ulit ang mata ko tsaka dinilat ulit. Baka kasi namamalik-mata lang ako sa ngayon.

Ngunit hindi. Andodoon pa rin siya. Nakatingin sakin habang may sinusupil na ngiti sa mga labi.

Napalunok ako ng laway, ng unti-unti na siyang lumalapit sa akin. Bakit kailangan niya pang lumapit sa akin?

Tatayo na sana ako para umalis, ngunit namalayan ko na lang na may paa na sa harapan ko. Ganon kabilis siya nakarating?

Pinikit ko ang mata ko. Para hindi ako makatingin sa kaniya. I don't want to have a green eyes again. Kasi nararamdaman ko, na if I see the color of his eyes magiging ganon din yung kulay ng mata ko. And I don't want that to happen. Hindi bagay sa akin ang ganong klaseng mata. Nandidiri ako sa sarili ko, kapag nakikita ko ang kulay na mata na iyon na nasa sa akin. I don't know why, but ayoko talaga sa kulay na ganon sa mata ko. Parang something's telling me na may mali. Na may hindi tama.

Nakapikit pa rin ang mga mata ko ng tumayo na ako. Ayoko talaga tumingin. Ayoko.

But someone or something's telling me, that I should open my eyes. Hindi ko alam kung ano yung naguudyok sakin na idilat ko ang mata ko para tignan ang nasa harap ko. Pero isa lang ang alam ko.

I opened my eyes.

Hindi ko alam panong nangyari na binuksan ko yung mata ko, kahit na alam ko naman na I shouldn't. That I am not oblige to open my eyes. But I still opened them.

Ano bang nangyayari sakin?

I see myself in front of the mirror. The mirror has an aura of powerful yet meaningful. It seems like there is hypnotism in it. That makes you believe whatever things that the mirror reflects is true. That whatever you see in the mirror had happened in the past. And like now.

The mirror shows myself with a man, I don't know who. Or I must say, the man that has green eyes? We were walking and talking like we know each other ever since. We're even laughing, like there is something funny in what we're talking about.

That's funny, because I never imagined myself to be like that when it comes to that man. Or even be close to him. Its just that. That's so absurd.

The surroundings change. The man and a woman before has now gone. The only reflection that can see in the mirror, is my self. And no one else.

But that's not the point. Because my eyes.

They never change, that is the opposite of what I expect. I expect that they will turn into green. But, no. It never change. I don't know what happened to me, but I see myself getting disappointed. Why disappointed, you may ask?

I don't know.

I'm gonna be honest. Disappointment is not the only one I can feel right now. Because I can feel that my aura's becoming powerful yet darkness is enveloping it.

The Other WorldWhere stories live. Discover now