Aradan altı gün geçtiği halde Poyraz'dan ses seda yoktu. Banyodaki aynaya bakarken, Poyraz'la tanıştığı günden beri ilaçlarını almadığı aklına geldi. Kâbuslar görmüyor, huzurlu bir şekilde uyuyordu. Hatta birkaç kilo bile almıştı.
Ertesi gün, aralıksız çalan kapı ziline uyandı. Yatmadan önce, telefonunu sessize aldığı için Gözde'nin aramalarını duymamıştı. Kapıya yaklaştı ve "kim o" dedi.
– Açsana kızım, benim ben Gözde.
"Of yine bu geldi" dedikten sonra kapıyı açtı.
– Hoş geldin.
– Hoş bulduk da niye açmıyorsun telefonu, kaç kere aradım, iyi misin?
Bu aralar o kadar çok duyuyordu ki, cevabı bile merak edilmeyen bu soruyu, "iyi misin?"
– İyiyim Gözde, sen?
– Kahvaltı yapmadım kızım, kurt gibi açım.
– Tamam, bir şeyler hazırlarım. Ekmek yoktu sanırım, almamız lazım.
– Ya boş ver ekmeği, hadi dışarıda yapalım kahvaltımızı. Bunalmadın mı bu evden? Hem şu dükkân işini de konuşuruz. Beğenmedin sanırım Metin abinin dükkânını
– Yok ya, beğenmedim.
– Başka bir tane daha var. Kahvaltımızı yaparken anlatırım, hadi hazırlan.
– Gözde, gerçekten çok işim var. Öğlen gibi Fatma Abla gelecek.
– Saat daha erken, öğlen olmadan eve dönmüş olursun. Hem de kafan dağılır.
– Gelirim ama fazla kalamam. Fatma abla gelmeden evde olmam lazım.
– Tamam dedim ya kızım...
İsteksiz bir şekilde, yatak odasındaki gardırobuna açtı. Yine aynı manzara karşısındaydı. Arkasından yavaş yavaş yaklaştı Gözde.
– Kızım, bu nasıl bir dolap? Hiçbir şey yok içinde.
– İdare ediyorum işte.
– İdare etme, gel yanımda çalış. Güzel para kazanırsın. Teklifim hâlâ geçerli.
– Gözde, başlama yine, bana göre değil o işler.
– Tamam ya, hadi giy üstünü de çıkalım.
– Müsaade edersen giyineceğim.
Gözde odadan çıktı. Songül kıyafetlerinin arasından, siyah kot pantolonu, koyu yeşil boğazlı kazağını hızlı bir şekilde giydi. Salondaki koltuğun üzerinde, telefonu ile kendi resimlerini çeken Gözde'ye:
– Hazırım, gidelim.
Alaycı bir tavırla Gözde:
– Ovv, gerçekten hazırsın!
– Zaten gelmek istemiyorum, her an vazgeçebilirim. Gidiyor muyuz?
– Tamam tamam çıkalım.
Evin her odasını gözüyle kontrol eden Songül, anahtar ve telefonunu çantasına koydu. Kapıya yöneldiğinde, Gözde çoktan dışarı çıkıp arabasını çalıştırmıştı. Yavaş adımlarla arabaya yürüyen Songül'ü gören Gözde:
– Kızım hem fazla zamanım yok diyorsun, hem de uyuşukluk yapıyorsun. Kaldırsana kıçını.
Songül arabaya bindi.
YOU ARE READING
Songül (Kitap Oldu)
General Fiction"Baba, ben geldim, küçük kızın. Hani hasta olduğunda başında beklediğini söylediğin, dokunmaya bile kıyamadığın kızın. Baba biliyor musun? On beş yaşına kadar babam varmış gibi hissettim ama son zamanlarda o hissin nasıl bir duygu olduğunu hatırlamı...
