"Hayatımda iki büyük kaza geçirdim; biri Diego'ydu ve diğeri ise, bir tren az daha beni öldürüyordu. Diego kesinlikle çok daha yıkıcıydı."
Hayatının dönüm noktalarını düşünmek için 23 saat 30 dakika süren bir tren yolculuğuna çıkan Lahza, tüm duygul...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Saat 8.30'u gösterdiğinde eski kara tren istasyona yaklaştı. Trenin raylara sürtünerek çıkarttığı, adeta insanın içine delip geçen acı çığlığını duyan Lahza, dizlerinin önüne koyduğu sırt çantasını da alarak ayağa kalktı. Son dönemlerde tren yolculuklarının bir yerden bir yere gitme amacından çok, turistik amaçlar için kullanıldığını biliyordu. Çoğu arkadaşı da bu tren yolculukları sayesinde birçok şehri, hatta birçok ülkeyi gezmişti. İnsanlar bu kara trenlerin annelerin, babaların, eşlerin, sevgililerin çaresiz bekleyişlerine konuk olduğunu bilselerdi bu kadar rahat olabilirler miydi acaba? Tren durduğunda binmek için hareketlendi. Kendi kompartımanını ararken önünden geçtiklerinin hikayesini düşündü. Hangisinin hikayesi daha hüzünlüydü? Kaç ülke, kaç şehir görmüştü bu kompartımanlar? Bu tren, her istasyona gelişinde, bir defa daha ölen kaç kadını görmüştü?
Nihayet kendi kompartımanını bulduğunda etrafına bakındı. Görünürde kimse yoktu. Belki de trenin kalkmasına daha yarım saat olduğu için kimse yerleşmemişti. Kompartımanının kapısını açarak içeriye girdi. Öncelikle sırtındaki çantayı bir kenara bırakarak sol köşedeki koltuğa oturdu. Bacağındaki ağrı son zamanlarda artmıştı ve uzun süre ayakta kaldığında bacaklarından beynine kadar uzanan sinirler isyan ediyordu. Ne garipti insanoğlu! Benim başıma gelmez dediği şey bir gün kendi başına da geliyordu ve kaybettiğinde yaşadığı o keskin sızıyı hissetmeden değerini bilmiyordu. Ah insanoğlu, bir şeylerin kıymetini anlamak için illa onu kaybetmen mi gerekiyordu?
Ne kadar süre orada öylece oturduğunun farkına varmadığı bir anda, trenin harekete geçtiğini hissetti. Koridordan ve kompartımanın içinden insanların sesleri geliyordu. Hemen yan tarafından gelen gülme seslerini işittiğinde, bunların iki sevgiliye ait olduğunu düşündü. Muhtemelen ilk kez birlikte tren yolculuğuna çıkıyorlardı ve bunun ne kadar heyecanlı bir şey olduğunu tartışıyorlardı. Biraz ileride ise eşini sakinleştirmeye çalışan orta yaşlı bir adamın sesini duyar gibi oldu. Onların da ilk tren yolculukları olduğu belliydi çünkü zavallı adamcağız eşine bir şey olmayacağına dair şefkat dolu cümleler mırıldanıyordu. Gülümsedi. İçini sıcacık eden bu düşünce karşısında gülümsedi. Yüzündeki gülümseme solmadan çantasındaki kitabına uzandığı sırada bir gürültü duydu. Birilerinin hızlı hızlı koridorda ilerlediğini anladı ve sonra kompartımanının kapısında bir görevli belirdi.
"Bir sorun mu var?" dedi kaşlarını kaldırarak.
"Merhaba, hanımefendi. Öncelikle sizi tedirgin ettiğim için üzgünüm." Görevlinin yüzünde gerçekten mahcup olduğunu belirten bir ifade vardı.
"Yılın bu günlerinde ekspresimize olan ilgi artıyor ve çok nadir olsa da bazen biletlerin rezervasyonu konusunda sorun yaşayabiliyoruz. Bu beyefendi..." Arkasında duran adamı göstererek, "Hemen yan tarafınızdaki kompartıman için bir bilet almış ve aynı kompartıman bir çifte daha rezerve edilmiş. Şu an çift kişilik boş bir yerimiz olmadığı için yan taraftaki çifti başka yere alamadık ve beyefendi için de bir yer bulamadık."
