Güneş almayan bir dağda filizlenen kır çiçeği, sessizliğe mahkum edilmiş, ayağına görünmez prangalar takılmıştı. Çocukluğunu yaşayamamış mahallesinde ki çocuklarla çocuk olamamış, babası olduğu halde kimsesiz büyümüş bir kız çocuğu.
Karanlıkta kalm...
Keyifli okumalar güzellerim, vote ve yorumlarınıza çok ihtiyacım var unutmayın olur mu?
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sonbaharın Kasım ayındaydık, hava yeterince soğuk ve yağmurluydu. Sürekli oturduğum pencerenin önüne oturmuş dışarıdaki soğuk havayı seyrediyorum. Ayaklarımda kalın çoraplar üzerimde kuzulu pijamam ve annemin hırkası ile tam bir kış havasına bürünmüştüm. Evin içinde ki yoğun sigara kokusu burnuma sızıyor oradan da boğazımı gıcık edip ciğerlerimi mahvediyordu, sigaradan nefret ettim hep.
Çok küçükken babama zarar gelmesin diye saklardım ama sonu hep dayak ile biterdi, oysa ben onu düşünen küçük kızıydım onun. Gerçi babam bana hiç kızı gibi davranmamıştı bu zamana kadar. Bu gerçek sıcak olan eve karşı içimi soğutmuştu, dizlerime sardım kollarımı. Yağan yağmurun altında şemsiyesi ile eve koşan babama takıldı gözüm sonra yanında ki adama.
Gözden kaybolduklarında kapı açıldı ve içeriye girdiler. Ben hâlâ yerimden kalkmamış pencerenin önünde oturuyordum. O sırada babamın sesi ilişti kulaklarıma, "Bak hele şu densize babası gelmiş eve misafir gelmiş, insan kalkar bir selam verir!" Uyarı dolu olan sesine gülmeden edemedim ve yaralı yüzümü onlardan tarafa çevirdim. "Bu yüz ile mi, bu yüzle mi selam vereyim? Bana hava hoş," oturduğum yerden kalktım ve yanlarına gittim "Hoş geldiniz." Dedim sahte bir sevinçle.
Adam sadece kafasını salladı ve bana dik dik baktı. Bakışları hiç hoşuma gitmemişti... Yanlarından ayrılacağım sırada babamın ikaz dolu sesi ile durdum "Dur orada, otur şuraya konuşacağız!" Bir şey diyemedim ve tekli kanepeye oturdum. Babamda hemen yanındaki tekli kanepeye adam ise karşımızda ki kanepeye oturdu. Sebepsiz yere boğazımı bir şey tıkadı sanki. Gözlerim salonu turlarken adamın bakışlarını hep üzerimde hissediyordum.
"Ayla, bu Tayfur. Tayfur, buda kızım Ayla." Adam "Memnun oldum Ayla." Dediğinde kafamı salladım, "Ben de, Tayfur Abi." Tayfur Abi sanki yanlış bir şey demişim gibi gözlerini açtığında "Sen bahsetmedin mi yoksa Hamza?" dedi. Gözlerim kendiliğinden kısıldığı sırada bakışlarım babama döndü, "Neyden bahsedecektin baba?" Babam elini sus dercesine kaldırdı.
"Ayla, yıllardır sana ben bakıyorum artık sana bakacak durumda değilim. Seni daha fazla evimde hanemde görmek istemiyorum." Babamın dedikleri ile bir kaşım havalandı, "Ne demeye getiriyorsun?" Babam bir bana bir de Tayfur Abiye baktı, kafası ile Tayfur Abiyi işaret etti, "Seni Tayfur'a verdim. Uzun süre gözü senin üzerindeydi-" bir anda ayağa fırlamam ile bütün gözler bana döndü.
