Grammys ♪ taekook

1. They say people come

[cześć kochani. pewnie wielu z was nie spodziewało się powrotu tego ficzka i ja po części też nie 😅 nawracające jednak prośby i wiadomości sprawiły, że chodziło mi to po głowie już od dłuższego czasu... i oto jestem. aktualna wersja Grammys różni się trochę od oryginalnej: została sprawdzona, poprawiona, niektóre fragmenty są przepisane zupełnie od nowa, generalnie mam nadzieję, że udało mi się to wszystko ulepszyć.

przy okazji chciałabym zaznaczyć, że Grammys zostało napisane ponad 3 lata temu i z tego względu niektóre wątki mogą wydawać się nieadekwatne czy przestarzałe. ja, jako autorka, też zmieniłam się od tego czasu i obecnie napisałabym tę historię inaczej, ale wiem, że to właśnie ta wersja podbiła serca wielu osób i dlatego ją taką zostawię. wspomnę też, że personalnie nie utożsamiam się z żadnym z zachowań bohaterów, nie wyznaję ich poglądów ani nie mam podobnego toku myślenia. przedstawione sytuacje są czystą fikcją literacką i nie oddają w 100% zachowań realnych członków BTS.

dziękuję za pamięć o tym ficzku podczas jego nieobecności i miłego czytania <3]

fool me once, fool me twice
are you death or paradise?

– Mam zaszczyt ogłosić, że tegoroczna statuetka Grammy za album roku wędruje do... – Ariana Grande, która została poproszona o przyznanie nagrody w tej kategorii, uśmiechnęła się tajemniczo i wstrzymała na chwilę głos, przez co po sali potoczyły się niecierpliwe sapnięcia. – BTS, gratulacje!

Wrzawę, która wybuchła po przeczytaniu zwycięzcy, trudno było do czegokolwiek porównać. Oklaski, zaskoczone pomruki i głośne wiwaty poniosły się echem po przystrojonej sali, a siódemka Koreańczyków, która do tej pory spokojnie siedziała w wyznaczonych miejscach, zamarła. Seokjin pierwszy zrozumiał, co się przed chwilą wydarzyło, więc wstał, by przyjąć gratulacje od siedzącego obok wokalisty zespołu Muse, a następnie klepnął Namjoona w plecy. Lider, do tej pory sparaliżowany ze zdziwienia, zerwał się z krzesła i spojrzał wyczekująco na resztę chłopców.

W drodze po odbiór nagrody Jimin uśmiechał się pod nosem, Hoseok machał do otaczających go kamer, Yoongi kręcił z niedowierzaniem głową, a Taehyung i Jungkook chichotali, szepcząc coś do siebie. Wszyscy członkowie wiedzieli, że powinni zachować powagę, ale nagły wybuch euforii był zbyt duży, by potrafili go ukryć. Właśnie spełnili swoje największe marzenie i nikt nie miał prawa zabronić im radości.

– Gratulacje! – krzyczał Bang Sihyuk, kiedy zespół wracał już ze sceny na swoje miejsca, niosąc w rękach statuetkę z taką dumą, jakby była wykonana conajmniej z diamentu Cullinana. Choć mężczyzna miał już swoje lata, w tym momencie wyglądał jak nastolatek, który dostał pierwszą stówę w prezencie od rodziców. Jego oczy błyszczały, dłonie zacisnął w pięści, a na policzkach wykwitły mu rumieńce. – Spójrzcie tylko na te dzieciaki!

– Spójrzcie tylko na tego staruszka! – odkrzyknął z podstępnym uśmieszkiem Seokjin, zbliżając się do Sihyuka, który nawet nie zwrócił uwagi na jego zaczepkę, tylko od razu wystawił przed siebie ręce, chcąc uściskać całą siódemkę za jednym zamachem (co oczywiście nie bardzo mu wyszło).