epiloog.

147 17 9
                                    

"Dus je bent maar één keer verliefd geweest?"

"Tuurlijk niet. Meerdere keren. Alléén één  keer echt verliefd." Antwoord hij.

"Op mama?"

Hij knikt. Ja.

"Ze was zo anders. Ooit zul je het begrijpen." Zegt hij.

Er onstaat een glimlach op zijn gezicht. Hij wrijft over het grafsteen.

"Dus mama is vandaag precies 15 jaar overleden. Je mist haar vast heel erg."

Hij knikt. "Ik weet dat ze gelukkig is Als ze ons nu ziet. Ik was net zo oud als jij toen ik haar ontmoette."

"18?"

"Ja... je weet dat je moeder van je houd toch?" Vraagt hij.

"Ja pap. Ik weet het."

Op dat moment valt er een bloem, uit de boom boven het graf, naar beneden.

Hij glimlacht. Gelukkig.

Ze is er. Hij voelt het.

Want het is 20 november. En hij is bij haar. Net als de afgelopen vijftien jaar.

20 november.

Want belofte maakt schuld.

Belofte maakt schuldWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu